Ναι, είναι καλή η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να ανταποκριθεί στις απορίες εκπαιδευτικών, γονέων και κηδεμόνων για το πλαίσιο λειτουργίας των σχολείων με 25 ερωτήσεις και απαντήσεις.
Το θέμα των σχολείων αφορά πολλούς, είναι λεπτό και ευαίσθητο και, ας μην κρυβόμαστε, το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει λόγους να μην εμπνέει εμπιστοσύνη.
Οπως μάλλον φαντάζεστε, το περιεχόμενο των 25 ερωτημάτων κινείται κυρίως γύρω από τις μάσκες. Πού και πότε τις φοράνε οι μαθητές, τι γίνεται με τις απουσίες, την τηλεκπαίδευση, τα ολοήμερα, τι γίνεται σε περίπτωση κρούσματος, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις εξαιρείται κάποιος από τη χρήση μάσκας κ.λπ.
Εντάξει, υπάρχουν ερωτήσεις που προσπαθούν να απαντήσουν ακόμη και στο «γιατί» ανοίγουν τα σχολεία, αλλά αυτό ας το αφήσουμε ασχολίαστο τώρα. Εδώ υπάρχουν άλλα ωραία, όπως η παρακάτω ερώτηση.
«Και αν ένας μαθητής ή εκπαιδευτικός είναι επιφυλακτικός για τη χρήση της μάσκας;».
Νάτα μας. Και μόνο η προοπτική αυτής της «επιφύλαξης» είναι ανατριχιαστική. Στην πραγματικότητα, το ερώτημα δεν υπάρχει. Αν είναι έτσι, καλύτερα να μπούμε εθελοντές σε καραντίνα από τώρα. Δεν μιλάμε για επιφυλακτικότητα, αλλά για ανευθυνότητα.
Για να δούμε την απάντηση του υπουργείου: «Η μάσκα συνιστά και ασφαλές και εξαιρετικά πολύτιμο εργαλείο για μαθητές και εκπαιδευτικούς, μία πραγματική “ασπίδα προστασίας” και για τους ίδιους και για όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας και για τους οικείους τους. Η μάσκα είναι συνεπώς απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο όλων στους εσωτερικούς χώρους του σχολείου. Οποιος δεν φοράει μάσκα δεν θα μπορεί να εισέρχεται στο σχολείο. Είναι ευθύνη του διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων της σχολικής μονάδας να ελέγχουν ότι τα μέτρα τηρούνται από όλους».
Ας ελπίσουμε να μη φτάσουμε μέχρι εκεί. Να μη δούμε δηλαδή σε δυο-τρεις εβδομάδες γονείς ή εκπαιδευτικούς κρεμασμένους σαν τσαμπιά στα κάγκελα (των σχολείων) να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται άνευ μάσκας και με τα σταγονίδιά τους να εκτοξεύονται κατά ριπάς. Ας κρατήσουν τις απόψεις τους, όποιες και αν είναι αυτές, στο σπίτι. Ακόμα καλύτερα, ας τις αλλάξουν, ευκαιρία είναι. Αλλιώς, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορέσει να κάνει ένας διευθυντής απέναντι σε ανεύθυνους καθηγητές ή το αντίστροφο.
«Και οι μαθητές;», θα μου πείτε. Τα βλαστάρια μας προσαρμόζονται πιο εύκολα από τους μεγάλους. Οπως έμαθαν να βάζουν αντισηπτικό σε κάθε διάλειμμα, θα μάθουν να βάζουν και τη μάσκα τους. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να ξέρουν πώς γίνεται, από τους γονείς τους. Δεν είναι και πυρηνική φυσική. Οι έφηβοι δεν είναι η πιο εύκολη ομάδα του κόσμου, αλλά δεν είναι ανόητοι και ξέρουν ότι δεν είναι άτρωτοι. Και πάλι όμως, σχεδόν όλοι θα μεταφέρουν την κουλτούρα της οικογένειάς τους, το παράδειγμά της. Με άλλα λόγια, για τους μεγάλους να ανησυχούμε, όχι για τους μικρούς.