Για πολλούς δεν είναι ατύχημα. Δεν είναι λάθος το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να εισαχθεί σε ελληνικό πανεπιστημιακό τμήμα με επίδοση χαμηλότερη της μονάδας. Δεν είναι αιτία προβληματισμού ότι κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο των επιτυχόντων (περίπου 25.000 από τις 77.000) έχει γράψει κάτω από δέκα. Για πολλούς, τα νούμερα αυτά δεν περιγράφουν την αποτυχία ενός εκπαιδευτικού συστήματος· περιγράφουν την επιτυχία μιας άλλης «κοινωνικής πολιτικής». Σε αυτή τη λογική, δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο για όλους σημαίνει υπηρεσία καθολικής αποκατάστασης. Οποιος θέλει, μπαίνει. Κάποια πανεπιστημιακά τμήματα αυτονομούνται έτσι από την εκπαιδευτική λειτουργία και γίνονται κοινωνικά ιδρύματα δημιουργικής απασχόλησης ορισμένου χρόνου – μια μετεφηβική limbo, όπου το κράτος εξασφαλίζει βιωτική «αναβολή» στους αναξιοπαθούντες, προτού τους παραδώσει άοπλους στην αναζήτηση εργασίας.
Η καθιέρωση ενός συστήματος με αυστηρότερα κριτήρια εισαγωγής καταγγέλλεται ως μέτρο «ταξικό», που θα άφηνε εκτός ιδρύματος τους κοινωνικά ευπαθείς. Στην πραγματικότητα, από ταξική προκατάληψη διακατέχεται αυτός που προεξοφλεί ότι οι διαγωνιζόμενοι χαμηλότερων εισοδημάτων είναι καταδικασμένοι και σε χαμηλότερες επιδόσεις. Ταξική μεροληψία έχει εκείνος που συμβιβάζεται με την ιδέα ότι ένα μέρος του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης υπάρχει μόνο ως εκδοτήριο πιστοποιητικών παραμυθίας (ό,τι και αν φοιτάς, όπως και αν φοιτάς, είσαι, παιδί μου, φοιτητής). Υπάρχει για να συντηρεί μια ψευδαίσθηση κοινωνικής κινητικότητας, ενώ στην πραγματικότητα αναπαράγει τη στασιμότητα. Την αναπαράγει και της δίνει και πτυχίο.