Είναι πραγματικά πολλοί οι μπελάδες που έχουν ενσκήψει φέτος στην καθημερινότητα του μέσου Ελληνα. «Φέτος» με την έννοια του ακαδημαϊκού έτους με το οποίο μετρούν τον χρόνο των 12 μηνών πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, από εμάς, έστω ασυνείδητα. Δεν είναι λίγο να ξεκινάς το φθινόπωρο με τον φόβο της αναζωπύρωσης της πανδημίας, δίχως να βλέπεις διέξοδο και με μόνη προσδοκία την ανακάλυψη του πολυπόθητου εμβολίου. Δεν είναι επίσης λίγο να ακούς (και να τις νιώθεις) καθημερινά για τις προκλήσεις και τις απειλές του Ερντογάν και σύσσωμης της Αγκυρας. Και δεν είναι, τέλος, λίγο να βλέπεις με δέος –ειδικά αν είσαι μισθωτός ή μεροκαματιάρης– το άμεσο μέλλον, καθώς το καλοκαίρι, στο οποίο υπολόγιζες να βγάλεις κάποια χρήματα, πήγε τουριστικά άπατο σε αρκετές περιοχές της χώρας.
Είναι μεγάλοι μπελάδες όλα αυτά και ήλθαν να προστεθούν στις προσωπικές σκοτούρες του καθενός, αλλά και να δημιουργήσουν νέες, συναρτώμενες. Οσο νέος και να είναι ο γονέας, δικαιολογείται απολύτως να ανησυχεί για τη συμβίωση με το παιδί του που μόλις γύρισε από κάποιο νησί. Οσο ψύχραιμος και λογικός να είναι, δικαιούται να νιώθει ανασφάλεια στέλνοντας το παιδί του στο σχολείο, που η πολιτεία σωστά από την πλευρά της θέλει να λειτουργεί. Και αν ανήκει λόγω ηλικίας ή υποκείμενου νοσήματος στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες, φυσιολογικό να τρέμει, είτε επειδή οι συνθήκες του επιβάλλουν να ζει με άτομα που μπορεί να μεταφέρουν τον ιό είτε γιατί νιώθει έρμαιο της κοινωνικής ανευθυνότητας. Τα αποτελέσματα από την εξάπλωση του ιού σε γηροκομεία δικαιολογούν απολύτως αυτό τον τρόμο.
Αν παράλληλα ο Ελληνάς μας παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται τις βλέψεις στη στάση της γειτονικής Τουρκίας, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Γιατί παρατηρεί ένα διεθνές περιβάλλον δίχως ισορροπίες, βλέπει έναν Ερντογάν να συμπεριφέρεται σαν τρελός δερβίσης και ξέρει πολύ καλά ότι μια πολεμική σύγκρουση δεν είναι αστείο, είτε με τη μορφή θερμού επεισοδίου είτε με τη μορφή γενικευμένης σύρραξης. Και από την άλλη πλευρά καταλαβαίνει πολύ καλά ότι ούτε η σημερινή κατάσταση των συνεχών απειλών και προκλήσεων μπορεί να διατηρηθεί για πολύ καιρό. Και κοστίζει πολύ οικονομικά σε μια συγκυρία δυσμενέστατη, αλλά και δοκιμάζει ψυχολογικά το γενικό σύνολο, ιδιαιτέρως όμως όσους εμπλέκονται άμεσα στην αντιμετώπιση των τουρκικών ενεργειών «επί του πεδίου».
Σαν να μη φτάνουν όλα τα παραπάνω, έχουμε και τους διαφόρους που, στη σημερινή εποχή και με τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία σε συνδυασμό με τα μίντια, επιτείνουν τη σύγχυση και τον εκνευρισμό. Είναι οι ανόητοι «αρνητές», οι «ψεκασμένοι», οι τρομολάγνοι της δημοσιογραφίας, οι «μεσαιωνιστές» παπάδες, οι απανταχού «τραμπιστές», οι αμετροεπείς ελληναράδες εθνοπατριώτες –και στον αντίποδα εκείνοι που θεωρούν μαξιμαλιστικές τις ελληνικές αντιδράσεις–, οι αδιάντροποι πολιτικάντηδες. Υπομονή, ψυχραιμία και κουράγιο, μέσε Ελληνα, αφού δεν έχεις άλλη λύση…