Το καλοκαίρι διάβασα το βιβλίο «Από το Ντεσεβό στο Drone». Δεν το τελείωσα διότι είναι από τα βιβλία που δεν τελειώνουν. Ανήκει στα καλούμενα «βιβλία αναφοράς», δηλαδή σε αυτά που ανατρέχεις όποτε χρειαστείς μια αναφορά για κάποιο θέμα. Δεν περιορίζεται όμως σ’ αυτό, αφού περιέχει ακόμα και αυτοβιογραφικές «Μικρές Ιστορίες» της συγγραφέως του Αννας Διαμαντοπούλου. Είναι μια προσπάθεια να σου μεταδώσει την εμπειρία που απέκτησε και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε στην πολυσχιδή πορεία της. Το εύρος των θεμάτων που θίγει καλύπτει σχεδόν όλα τα κύρια θέματα που απασχολούν την ελληνική και τη διεθνή πολιτική τα τελευταία χρόνια. Δεν περιορίζεται όμως ούτε σε αυτό. Σε κάθε θέμα περιλαμβάνονται προτάσεις για το παρόν και το μέλλον. Για τούτη τη γενιά και για τις μελλοντικές, όπως λέει.
Από τις πολλές προτάσεις θεωρώ βασική εκείνη που αναφέρεται στην ανάγκη μιας νέας «Μεγάλης Ιδέας» για να επιβιώσει και να προχωρήσει η χώρα. Ενός εθνικού στόχου που μπορεί να συσπειρώσει τις δυνάμεις της κοινωνίας. Που «δεν αφορά τον εδαφικό διπλασιασμό της Ελλάδας. Αφορά τον πολλαπλασιασμό της ισχύος της, μέσω της ευφυΐας των ανθρώπων της και της δύναμης που θα τους δώσει ένας μεγάλος εθνικός και προσωπικός στόχος», όπως γράφει. Σαν τέτοιον θεωρεί την «Πρωτοπορία στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση», δηλαδή στην εποχή «της τεχνητής νοημοσύνης, του Διαδικτύου, της χρήσης του blockchain και της σχέσης ρομπότ και ανθρώπων». Ενα στόχο που τον θεωρεί απόλυτα εφικτό για μικρές χώρες, αφού τον πέτυχαν η Εσθονία, η Σιγκαπούρη, το Ισραήλ, η Ουρουγουάη, ακόμα και η Ρουάντα! Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, έρχεται ο πρωθυπουργός και συγχαίρει δημοσίως δυο παιδιά που κατασκεύασαν λογισμικό το οποίο εξαγοράστηκε για 360 εκατ. δολ. Υποδεικνύει έτσι τον στόχο και τον δρόμο. Δεν γνωρίζω αν είχε διαβάσει το βιβλίο της Αννας.
Ακούγεται συχνά ότι λείπει σήμερα το ανάστημα των πολιτικών του παρελθόντος. Αν «πολιτικός» σημαίνει άνθρωπος που έχει ολοκληρωμένες προτάσεις για το κοινό μας μέλλον, δύο πολιτικούς συνάντησα στη ζωή μου, που βρίσκονται εκτός Βουλής και που γεννούν συνεχώς καινοτόμες προτάσεις: τον Στέφανο Μάνο και την Αννα Διαμαντοπούλου. Γιατί εκτός Βουλής; Μήπως επειδή έχουν το κοινό γνώρισμα να μην είναι ελέγξιμοι; Ή μήπως επειδή νοιάζονται να δουν το όνομά τους στις δέλτους της Ιστορίας και όχι στα πρωτοσέλιδα;