Εχει μια μεγάλη αντίφαση η στάση της ΔΗΜΑΡ. Μοιάζει να αρέσκεται
στην ιδέα πως μετά 20 χρόνια η Αριστερά μετέχει επιτέλους στην
κυβέρνηση, αλλά ταυτοχρόνως αρνείται να πιστέψει σε ποια συγκυρία
επέλεξε να κυβερνήσει.
Μπορεί μέσα στον γενικό χαμό του ΠΑΣΟΚ να πέρασε στα ψιλά, αλλά η
ΔΗΜΑΡ την προηγούμενη Τετάρτη ένιψε τας χείρας της (με «παρών»)
στην τροπολογία που ενέτασσε τα «ευγενή» Ταμεία στον ΕΟΠΥΥ, αλλά
και καταψήφισε: το άρθρο 2 που αφορούσε την κατάργηση του ελάχιστου
ποσοστού του Δημοσίου στις ΔΕΚΟ (δηλαδή όλες τις
αποκρατικοποιήσεις), το άρθρο 3 για την αξιοποίηση της ακίνητης
περιουσίας του Δημοσίου, μέχρι και το άρθρο 5 για τον περιορισμό
της ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου στις αποζημιώσεις θυμάτων
τροχαίων ατυχημάτων. Είχε προηγηθεί άλλο ένα «παρών» της ΔΗΜΑΡ στον
νόμο «για την Ανάπτυξη των Λιμανιών», ενώ το μόνον σημαντικό
νομοσχέδιο που έχει ψηφίσει είναι η τροποποίηση της μεταρρύθμισης
Διαμαντοπούλου που από την ίδια χαρακτηρίστηκε «οπισθοδρόμηση»!
Η απαρίθμηση αυτή δεν γίνεται τυχαία ενόψει του ενδεχομένου η ΔΗΜΑΡ
να τηρήσει στάση Ποντίου Πιλάτου -να δηλώσει δηλαδή «παρούσα»- και
για τα δημοσιονομικά και διαρθρωτικά μέτρα (στα οποία είχε ήδη
συμφωνήσει), αν σε αυτά ενταχθούν και τα εργασιακά. Διότι κάπου εδώ
αναδεικνύονται και οι προσωπικές ευθύνες του προέδρου της
ΔΗΜΑΡ.
Ο κ. Κουβέλης πήρε την τολμηρή απόφαση να μπει στην κυβέρνηση αλλά
-άγνωστο γιατί- επέλεξε να μη συναντήσει ποτέ ο ίδιος την τρόικα
για να διεκδικήσει τις αξιώσεις του. Αφησε δηλαδή τους κ. Σαμαρά
και Βενιζέλο να διαπραγματεύονται αντ’ αυτού και να τους κρίνει εκ
του ασφαλούς και εκ του αποτελέσματος. Μην τοποθετώντας επίσης
βουλευτές του στο υπουργικό σχήμα απέχει κατ’ ουσίαν από τη
διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής την οποία μέχρι στιγμής
εγκρίνει ή απορρίπτει κατόπιν εορτής στη Βουλή.
Ως εκ τούτου μπορεί να ήταν όντως άκομψος ο τρόπος που ο
πρωθυπουργός ανακοίνωσε το τέλος της διαπραγμάτευσης με την τρόικα,
αλλά και ο κ. Κουβέλης θα κριθεί πλέον από τις οριστικές επιλογές
του. Εν ολίγοις τις επόμενες ώρες η Ιστορία θα γράψει αν όντως
υπάρχει η περιβόητη «Αριστερά της Ευθύνης» ή αν θα ανοίξουν
διάπλατα οι πόρτες για την άλλη -τη γνωστή- Αριστερά…