Συμβαίνει η στατιστική να επαληθεύεται με την καθημερινή εμπειρία των νοικοκυριών. Είμαστε σε αυτό το σημείο. Στον πληθυσμό των 10,8 εκατ. ανθρώπων, της τελευταίας απογραφής, το εργατικό δυναμικό δεν υπερβαίνει το 33%. Ενας παράγει για να καταναλώνουν ο ίδιος και άλλοι δύο. Δηλαδή, τα 3,5 εκατ. των απασχολουμένων πρέπει να εργάζονται ακόμη πιο σκληρά για να συντηρήσουν τα 3,36 εκατ. των οικονομικά μη ενεργών πολιτών, καθώς και το 1,40 εκατ. ανέργων. Στους οικονομικά μη ενεργούς περιλαμβάνονται οι συνταξιούχοι και οι σπουδαστές-φοιτητές. Βεβαίως, τα νούμερα δεν συμπίπτουν απόλυτα με τα πραγματικά δεδομένα, διότι μπορεί ένας σπουδαστής να είναι και απασχολούμενος ή ένας άνεργος να είναι αφανής… επιχειρηματίας. Συμβαίνουν και αυτά. Αλλά η γενική κατεύθυνση των δεικτών, σύμφωνα και με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τα μεγέθη της ανεργίας τον Οκτώβριο του 2013, καταδεικνύει ότι όσοι έχουν την «τύχη» να εργάζονται σήμερα, έναντι αμοιβής (διότι πολλά νέα παιδιά εργάζονται χωρίς να αμείβονται στο όνομα της πρακτικής άσκησης και της δοκιμής), πρέπει να δουλεύουν για να συντηρήσουν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και πάνω από 1 μέλος του νοικοκυριού (για την ακρίβεια 1,31). Αυτό το παραπάνω μπορεί να είναι είτε ένα άνεργο μέλος είτε ένα παιδί ανήλικο ή ένας συνταξιούχος.
Σε αυτούς του 3 «τυχερούς» που έχουν ακόμη εργασία έχει πέσει το μεγαλύτερο βάρος. Να καταβάλλουν με μεγαλύτερη συνέπεια το ΕΕΤΗΔΕ, να πληρώσουν το φόρο ακίνητης περιουσίας, να μην ξεχάσουν τους λογαριασμούς στις ΔΕΚΟ. Να εμψυχώσουν τους ανέργους της οικογένειας. Να μην εγκαταλείψουν τους γονείς που πληρώνουν τα φροντιστήρια των παιδιών από τις κομμένες συντάξεις. Να μη διαπληκτισθούν με τον διευθυντή στη δουλειά. Και κυρίως να μην είναι κουρασμένοι και προκαλέσουν την τύχη τους σε περίπτωση αναδιάρθρωσης στην επιχείρηση όπου εργάζονται, αν και κατά κανόνα, μόνο όποιος δεν εργάζεται είναι μονίμως ξεκούραστος. Βεβαίως, τα τελευταία βάρη αφορούν κυρίως τον ιδιωτικό τομέα, οπότε η ομάδα των τριών μειώνεται το πολύ σε… 2 εργαζόμενους ανά 10 πολίτες.
Αυτοί οι 2 τύποι φαίνεται ότι το έριξαν λίγο περισσότερο έξω στις γιορτές για να ξεχάσουν… Είναι αυτό το «10% πάνω» στον τζίρο των νυχτερινών καταστημάτων πέριξ του Συντάγματος. Ισως εκεί να είναι και η απάντηση στο ερώτημα που έθεταν οι ξένοι επισκέπτες που ήλθαν για λίγες μέρες παραμονής στην Αθήνα και εξεπλάγησαν από την πλημμυρίδα που κατέκλυζε τις μέρες των εορτών, καφέ, εστιατόρια και ουζερί. «Καταπιέζουμε την κατάθλιψή μας και την εκφράζουμε υπομανιακά, ως άμυνα, με κέφι, χορό και φωνές», είπε πρόσφατα ο ψυχίατρος Γιωσαφάτ, επιχειρώντας να εξηγήσει με συνέντευξή του στο «Βήμα» τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ εμάς και τους προτεστάντες, που αντλούν χαρά από την εργασία. Αντε τώρα να πείσεις τους ξένους που δεν έβρισκαν τραπέζι εύκολα στο Κολωνάκι ότι φταίει η κατάθλιψη αυτών που μπορούν ακόμη να… δουλεύουν εμμίσθως.