Το δίκιο του εργάτη και η νομιμότητα

Το δίκιο του εργάτη και η νομιμότητα

4' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Oι νόμοι μιας Πολιτείας είναι οι κανόνες που ρυθμίζουν τη

λειτουργία της και εκφράζουν τις κρατούσες στην κοινωνία αντιλήψεις

περί δικαίου και αδίκου – αυτό δεν είναι απαραίτητο να έχει περάσει

κάποιος από τα θρανία της Νομικής Σχολής για να το καταλαβαίνει.

Επίσης δεν χρειάζεται να είναι νομικός για να καταλαβαίνει ότι,

εφόσον μιλούμε για μια δημοκρατική Πολιτεία, το πεδίο στο οποίο

γίνεται η στάθμιση, ο συμψηφισμός των διαφορετικών απόψεων περί

δικαίου και αδίκου, ώστε ο νόμος να πάρει την τελική μορφή με την

οποία και θα εφαρμοσθεί, εάν προηγουμένως εγκριθεί από την

πλειοψηφία των νομοθετών, είναι η Βουλή· και, πάντως, δεν είναι το

πεζοδρόμιο ούτε το αμαξοστάσιο του μετρό στα Σεπόλια. Εάν τώρα ένας

νόμος δεν μας αρέσει, εάν τον έχει ξεπεράσει η εποχή και η εξέλιξη

των πραγμάτων, στη Βουλή αποφασίζουμε πώς θα τον αλλάξουμε· και τον

αλλάζουμε μέσω της καθορισμένης κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Ομως,

ώσπου να αποφασίσουμε δημοκρατικά για την αλλαγή του, ώσπου δηλαδή

να διαμορφωθεί η απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τον

ισχύοντα νόμο τον εφαρμόζουμε· ειδάλλως, δεν έχει κανέναν νόημα να

μιλούμε για κοινωνία που λειτουργεί στη βάση της δημοκρατικής

νομιμότητας.

Τις προηγούμενες ημέρες, με αφορμή την απεργία των εργαζομένων στο

μετρό, παρακολουθήσαμε μία αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο εκδοχές της

νομιμότητας: τη δημοκρατική, όπως ορίζεται και εφαρμόζεται στις

αστικές δημοκρατίες, και την επαναστατική της άκρας Αριστεράς. Οι

δικαστικές αποφάσεις έκριναν τις απεργίες στο μετρό παράνομες –

και, αν δεν κάνω λάθος, η Δικαιοσύνη είναι ο μόνος αρμόδιος θεσμός

σε μια αστική δημοκρατία για να κρίνει αν εφαρμόζονται οι νόμοι ή

όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρέχοντας την πλήρη πολιτική κάλυψή τους

στους απεργούς, αντέταξαν μιαν άλλη αντίληψη περί νομιμότητας,

εκείνη που θέλει τον νόμο να είναι «το δίκιο του εργάτη». (Δίκιο,

το οποίο, ασφαλώς, εκφράζει αυθεντικά μόνο η Αριστερά και ουδείς

άλλος…).

Δεν στερείται σημασίας ότι η άκρα Αριστερά, που έσπευσε να

υιοθετήσει την παρανομία των απεργών, επιτέθηκε με οξείς τόνους

στην απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην επιστράτευσή τους,

χαρακτηρίζοντας την απόφαση «δικτατορική» και «ακροδεξιά». Το

δικαίωμα να επιβάλλει «το δίκιο του εργάτη» έναντι της νομιμότητας,

το κατέκτησε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης με την ιδεολογική

υπεροχή της, το κατοχύρωσε με τη βία και τον «τσαμπουκά» της και

δεν θα δεχθεί εύκολα να το παραδώσει. Είναι το μέσον που έχει στη

διάθεσή της για να φθείρει την αστική δημοκρατία και να διαβρώνει

κράτος και θεσμούς, ώσπου να επιφέρει τη διάλυσή τους. Αυτός είναι

ο τρόπος που διαθέτει, σε περιβάλλον αστικής δημοκρατίας,

προκειμένου να επιβάλει συνθήκες οι οποίες θα ευνοούν τους σκοπούς

της· διότι μόνον μέσα από την απελπισία που προκαλούν η ανομία, η

απουσία κανόνων και η κατάρρευση του κράτους μπορεί να ελπίζει ότι

η πλειοψηφία των πολιτών θα την επιλέξει ως διέξοδο από την κρίση.

Στρατηγική της άκρας Αριστεράς είναι να επιτείνει την κρίση και να

οξύνει τις επιπτώσεις της· δεν είναι να συνεργασθεί με τις άλλες

πολιτικές δυνάμεις με σκοπό να μπει τάξη, να σταθούμε στα πόδια μας

και να προχωρήσουμε.

Για τον λόγο αυτό, η απόφαση της κυβέρνησης να προτάξει το δίκαιο

των πολλών έναντι του δίκιου μιας μερίδας εργαζομένων στις ΔΕΚΟ

ήταν και σωστή και γενναία. Κάποτε έπρεπε να μπει ένας φραγμός στην

ασυδοσία των συντεχνιών και στους πολιτικούς προστάτες της. Αυτός ο

φραγμός δεν είναι παρά η εφαρμογή του νόμου.

Παρέμβαση Μιχελογιαννάκη

Συνεχίζοντας τις δημόσιες παρεμβάσεις του επί θεμάτων πολιτικής και

οικονομίας, με τον ευγενή σκοπό να καταστήσει τον απλό άνθρωπο

κοινωνό του μεγαλείου της σκέψης του προέδρου Τσίπρα, ο ανεξάρτητος

ο βουλευτής ο Γιάννης (ο «ανδρός πεσούσης»…) ο Μιχελογιαννάκης

παρουσίασε urbi et orbi το νέο ακαδημαϊκό πόνημά του περί των

ένδεκα σημείων σύγκλισης μεταξύ των προέδρων Τσίπρα και Ομπάμα.

Οπως ο ίδιος τονίζει στην εισαγωγική παράγραφο, «οφείλουμε όλοι μας

να κατανοήσουμε σε ποια σημεία μπορεί και είναι δεδομένο ότι (ο

Τσίπρας) θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Ομπάμα».

Επειδή, λοιπόν, πρόκειται για κάτι το οποίο οφείλουμε (στον εαυτό

μας πρωτίστως και, κατά δεύτερο λόγο, στο έθνος…) αλλά και επειδή

η συνάντηση είναι δεδομένη -δηλαδή νοείται ως ιστορική αναγκαιότητα

και, ούτως ή άλλως, θα συμβεί- έχουμε το χρέος να καταβάλουμε μια

προσπάθεια τουλάχιστον ώστε να κατανοήσουμε, αν όχι και τα ένδεκα,

μερικά έστω από τα σημεία σύγκλισης στη σκέψη των δύο ανδρών για

την οικονομική πολιτική.

Δεν είναι η πρόθεσή μου να σας αποθαρρύνω, αγαπητοί αναγνώστες,

αλλά φοβάμαι ότι ο σκοπός που θέσαμε παραπάνω, όσο και αν είναι

ωραίος και υψηλός, δεν είναι ούτε καν σχετικώς επιτεύξιμος.

Βλέπετε, η ευφυΐα του Γιάννη του Μιχελογιαννάκη υπερβαίνει τα

συνήθη όρια. (Θυμίζω, με την ευκαιρία αυτή, ότι προσέξαμε για πρώτη

φορά το Γιάννη το Μιχελογιαννάκη ως βουλευτή του ΠΑΣΟΚ τότε, επειδή

ήταν ίσως ο μόνος που κατανοούσε εις βάθος τη σκέψη του ΓΑΠ, του

οποίου και ήταν, εξ αυτού του λόγου, ένθερμος υποστηρικτής…).

Επιπλέον, ο καλός βουλευτής έχει το ίδιον να εκφράζεται σε ένα ύφος

αξιοσημείωτης πυκνότητας λόγου και νοημάτων, το οποίο δεν είναι

προσβάσιμο στον καθένα. Λόγου χάριν, τι μπορούμε να καταλάβουμε,

εσείς και εγώ, από το δέκατο σημείο; «Οι δηλώσεις για δημιουργία

ενός δημόσιου προγράμματος που έχει ως αποτέλεσμα να κάνει πιο

τίμιες τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και που πιστεύει ότι

αυτό πρέπει να χρηματοδοτηθεί από φόρους των πλουσίων είναι

σοβαρό». Σοβαρό; Μα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι, αφού το λέει ο

Γιάννης ο Μιχελογιαννάκης. Αλλά τι σημαίνει; (Περίπου, δεν είναι

ανάγκη ακριβώς…)

Υπέροχα πράγματα συμβαίνουν μέσα στο κεφάλι του Γιάννη του

Μιχελογιαννάκη! Και είναι κρίμα ότι το πιθανότερο είναι να μην τα

καταλάβουμε ποτέ, καθώς η μοίρα τον έχει καταδικάσει στη μοναξιά

της ιδιοφυΐας. Από την άλλη πλευρά όμως, ίσως να είναι καλύτερα

έτσι. Ο κόσμος συγχωρεί ή ανέχεται σχεδόν τα πάντα, εκτός από την

ιδιοφυΐα…

Θα εντυπωσιάσει

Ακουσα από την τηλεόραση τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο να υπόσχεται ότι

«θα εντυπωσιάσουμε στο συνέδριο». Να τον περιμένουμε, δηλαδή, να

κατέβει από την οροφή του συνεδριακού χώρου στο βήμα του ομιλητή,

ίσως με φτερούγες στην πλάτη, μέσα από καπνούς, όπως κάποτε ο

Ρουβάς στη σκηνή;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή