Καθώς η εξέγερση μεγάλης μερίδας θιγομένων από τα μνημονιακά μέτρα
επιτείνεται, μου μένει καρφωμένη στον νου η φράση μιας κυρίας, σε
τηλεοπτικό ρεπορτάζ, κατά τη διάρκεια της απεργίας στο μετρό: «Μα
γιατί μας ταλαιπωρούν; Σε όλους μας κόπηκαν μισθοί και συντάξεις.
Ολοι μας υποφέρουμε απ’ την κρίση. Με ποιο δικαίωμα αυτοί θέλουν να
εξαιρεθούν;». Δεν διατείνομαι πως η κυρία αυτή εκπροσωπεί τη μεγάλη
πλειοψηφία των συνελλήνων. Είναι βέβαιον, όμως, πως εκφράζει
εκείνους που εξακολουθούν να υπομένουν τις θυσίες, ευελπιστώντας
ότι θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα, ή –έστω– όλους όσοι θέλουν, αλλά
δεν έχουν, τη δυνατότητα να «εξεγερθούν». Πιστεύω, λοιπόν, πως η
αντίδραση της κυρίας στον σταθμό του μετρό είναι μια φράση-κλειδί
στη συνεχιζόμενη εξέγερση της μερίδας των θιγομένων. Από πολιτικής
δε απόψεως, οφείλουν να τη λάβουν σοβαρότατα υπόψη τους, κατά κύριο
λόγο τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που πρωτοστατούν και
συμπράττουν με τους συνδικαλιστές τους στην εξέγερση, αλλά και τα
τρία συγκυβερνώντα, που καλούνται να την καταστείλουν.
Η ένσταση της συμπολίτισσάς μας θέτει σε κρίσιμη δοκιμασία την
αξιοπιστία, την υπευθυνότητα, αλλά και τη σοβαρότητα των εκατέρωθεν
πολιτικών επιχειρημάτων, βάσει των οποίων επιχειρείται από τη μια
πλευρά η πυροδότηση και απ’ την άλλη η… πυρόσβεση της εξέγερσης.
Ας σταθούμε στην επικαιρότητα. Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. για τον
προϋπολογισμό 2014–2020 συντελείται η αμεσότερη και σοβαρότερη,
μέχρι σήμερα, σύγκρουση Βορρά–Νότου. Οι βόρειες χώρες απαιτούν
δραστικές περικοπές, ενώ οι νότιες ζητούν περισσότερα χρήματα, για
ανάπτυξη, υποδομές και αγροτικές επιδοτήσεις. Μεταξύ των
Συμπληγάδων αυτών, ο κ. Σαμαράς πασχίζει να αναδείξει και να
προωθήσει τα ελληνικά αιτήματα. Εξέχουσα σημασία έχει, λοιπόν, η
θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας εγκαλεί τον
πρωθυπουργό για «στρατηγική υποτέλειας», διότι «αδυνατεί να θέσει
(τους ελληνικούς) όρους» στη σύνοδο. Και τούτο διότι ο επικεφαλής
του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνει ότι «κοντοζυγώνει η ώρα, που ο ελληνικός
λαός θα γίνει μπροστάρης σε μια μεγάλη ανατροπή, σε όλη την
Ευρώπη». Ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω πως η αρχική θέση του κ.
Τσίπρα (προτού προσηλυτισθεί στην αποδοχή της Ε.Ε. και του ευρώ),
ότι θα καταργούσε μ’ ένα διάταγμα τα μνημόνια, ήταν περισσότερο
αξιόπιστη. (Για υπευθυνότητα και σοβαρότητα, ας μη μιλήσουμε.)
Το ίδιο συμβαίνει και με την εξέγερση των αγροτών. Την ώρα που οι
χώρες του Νότου δίνουν μια σχεδόν απέλπιδα μάχη για να περισώσουν
μέρος των αγροτικών επιδοτήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ προτρέπει τα τρακτέρ να
κλείσουν τις εθνικές αρτηρίες. Ουδείς ομιλεί για το
υπερτριακονταετές όργιο στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, για την
ασυδοσία των αγροτικών συνεταιρισμών, για την ανάγκη εξυγίανσης και
αναπροσαρμογής της γεωργικής παραγωγής. Λεπτομέρεια: Τα «Νέα» είχαν
προχθές πρωτοσέλιδο: «Μαύρη» σοδειά 244 εκατ. ευρώ. Πώς έκλεβαν τον
ΦΠΑ 37.000 αγρότες»… Ολα αυτά οφείλουν να αναδείξουν και να
αξιοποιήσουν τα συγκυβερνώντα κόμματα. Πριν κλείσουν οι εθνικές
οδοί, τα λιμάνια και παραλύσουν οι συγκοινωνίες. Προτού ξεσηκωθούν
οι κλειστοεπαγγελματίες και οι λοιποί «θιγόμενοι». Τούτο, όμως,
απαιτεί την τόλμη και την πειστική μεταμέλεια της Ν.Δ., κυρίως δε
του «νέου» ΠΑΣΟΚ. Υπαγορεύει αποφασιστικότητα, χωρίς δήθεν
ιδεολογικούς ενδοιασμούς ή παλινωδίες, εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ. Είναι
πράγματι δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο…