Προ ημερών, η αστυνομία συνέλαβε, ύστερα από καταγγελία, γιατρό,
διευθυντή κλινικής δημόσιου νοσοκομείου, για φακελάκι. Επίσης,
έπειτα από καταγγελία συνελήφθη άλλος γιατρός, με ιατρείο στο
Κολωνάκι, που έκοβε αποδείξεις οι οποίες δεν ανταποκρίνονταν στα
ποσά που εισέπραττε.
Σίγουρα δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις, δεκάδες τέτοιες
συλλήψεις γίνονται μέσα στον χρόνο, όμως παραμένουν κόκκοι στην
άμμο και ανυποχώρητα τα φαινόμενα του χρηματισμού και της
φοροδιαφυγής. Εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπινες ιστορίες
επιβεβλημένου χρηματισμού κατατίθενται σε ιστοσελίδες κατά της
διαφθοράς, αλλά φακελάκια, αν και περικεκομμένα λόγω κρίσης,
καταβάλλονται. Οι καταγγελίες δεν αρκούν, με απουσία πολιτικής
βούλησης για σοβαρούς ελέγχους και κυρώσεις, με τα «μάτια» της
πολιτείας «στραβά» ή «κλειστά»… Από 100 έως 30.000 ευρώ
κυμαίνεται το φακελάκι για μια εγχείρηση σε δημόσιο νοσοκομείο (από
150 έως 7.000 σε ιδιωτικό) κατά τους υπολογισμούς της Διεθνούς
Διαφάνειας. Σύμφωνα με έρευνα του Παν. Αθηνών, 1,8 δισ. ευρώ τον
χρόνο έδιναν προ κρίσης, κάτω από το τραπέζι, οι Ελληνες για την
υγεία τους. Τα 200 εκατ. πήγαιναν σε φακελάκια, τα υπόλοιπα σε
γιατρούς που δεν έκοβαν απόδειξη. Με την κρίση υπολογίζεται ότι
έχει μειωθεί κατά 30% η παραοικονομία στην υγεία. Ολο και
περισσότεροι δεν έχουν να «λαδώσουν» και αγωνιούν μέσα στον
λαβύρινθο των αναμονών, των αναβολών, της αδιαφορίας, ενώ η
κλεψύδρα της ζωής μετράει λήξη χρόνου…
Δεν είναι εύκολο να αρνηθεί κανείς να δώσει φακελάκι, εάν θεωρεί
ότι διακινδυνεύει η υγεία του δικού του ανθρώπου. Ψυχολογία που
συντηρεί την απεχθή βιομηχανία παραγωγής πλούτου με πρώτες ύλες τον
ανθρώπινο πόνο και την άγνοια πάνω σε ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Ωστόσο, η ανέχεια και η οργή για την απληστία όσων, σε καιρούς
αφόρητης οικονομικής δυσπραγίας, εμπορεύονται ανθρώπινες ζωές,
ωθούν –όλο και πιο συχνά– στην απόκρουση των στυγνών αιτημάτων και
στην επώνυμη καταγγελία του εκβιασμού και ενδέχεται, από εδώ και
εμπρός, να οδηγήσουν σε μια περισσότερο μαζική αντίσταση. Για πρώτη
φορά άρχισε να καταγράφεται μια τάση άρνησης να καταβληθεί μαύρο
χρήμα και η συνειδητοποίηση ότι η συναλλαγή χωρίς απόδειξη αποτελεί
παράπτωμα. Τρία και πλέον χρόνια κρίσης προετοίμασαν το έδαφος ώστε
η κοινωνία να αρχίσει να οργανώνεται με βάση εκείνον τον κοινό
παρονομαστή (όφελος για όλους, όχι η ζημιά του ενός κέρδος για τον
άλλο) που χρειάζεται μια κοινωνία για να προοδεύσει. Ο πόνος, δρώσα
αρχή της ενεργοποίησης, είναι αρκετά δυνατός για να ξηλώσει τους
δεσμούς που μας ενώνουν με πρακτικές σήμερα αποδεδειγμένα επιζήμιες
(αύξηση κατά 1% της διαφθοράς συνεπάγεται μείωση κατά 2% του κατά
κεφαλήν ΑΕΠ και περαιτέρω απώλεια ήθους, εκφυλισμό των αρχών)· το
ταρακούνημα είναι αρκετά ισχυρό για να θέσει σε αχρηστία παλιές
έξεις.
Πλέον, δεν χρειάζεται να διατυπωθούν και να εξηγηθούν οι λόγοι για
τους οποίους οι άνθρωποι οφείλουν να δράσουν. Στέκουν ευανάγνωστοι
μπροστά μας.