Είναι πολύ ενδεικτική η μεταβλητότητα των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ,
συνακόλουθα δε των ΑΝΕΛ και της Χ.Α., ανάλογα με τις εκάστοτε
δημοσκοπήσεις. Παρατηρείται, κυρίως, στο θέμα του «αντιμνημονιακού»
τόνου, επηρεάζοντας καθοριστικά τη στάση των τριών κομμάτων και στο
ζωτικότερο ζήτημα της παραμονής ή όχι της χώρας μας στο ευρώ. Τα
γεγονότα στην Κύπρο προκάλεσαν την αύξηση του ευρωσκεπτικισμού στη
χώρα μας, αφού το 91% των ερωτηθέντων πιστεύει πως θα έχουν
σημαντικές επιπτώσεις στην Ελλάδα και το 89% φοβάται ότι το
«κούρεμα» των καταθέσεων θα επιβληθεί και σε άλλες χώρες.
(Δημοσκόπηση GPO για το MEGA). Eτσι, η προ εβδομάδων θέση του κ.
Τσίπρα πως το ευρώ αποτελεί το «εθνικό μας νόμισμα», άλλαξε προ
ημερών με τη δήλωση πως «είναι ανατριχιαστικό το πάση θυσία στο
ευρώ». Ταυτόχρονα ο ίδιος εμφανίσθηκε (αν είναι δυνατόν) ως ο
ασφαλέστερος εγγυητής των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, ενώ ο
αποκηρυχθείς πολιτικός του μέντορας κ. Α. Αλαβάνος έσπευσε να
αξιοποιήσει, ενδοσυριζικά, το δημοσκοπικό «εύρημα», εξαγγέλλοντας
τη δημιουργία… ευρωεξοδίου κόμματος….
Oλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν κωμικά και επουσιώδη. Υπάρχει,
όμως, η πολύ σοβαρότερη πλευρά τους. Το Σύνταγμα αναγνωρίζει στα
κόμματα θεσμικό ρόλο, ο οποίος «οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη
λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος». Ταυτόχρονα, η σύγχρονη
άποψη καθορίζει ότι «τα κόμματα είναι διαρκείς οργανώσεις, με
αναγνωρίσιμα διαφοροποιητικά σύμβολα, που επιδιώκουν τη λαϊκή
συγκατάνευση –εκδηλούμενη με εκλογικές ή άλλες διαδικασίες-
προκειμένου να γίνουν μέτοχοι της εξουσίας και να προωθήσουν το
ιδεολογικά προσανατολισμένο πολιτικό τους πρόγραμμα». (Θ.
Διαμαντόπουλος «Τα πολιτικά κόμματα»). Τούτο σημαίνει πως τα
κόμματα οφείλουν να προβάλουν «έναν σταθερό και διαρκή ιδεολογικό
λόγο, που νομιμοποιεί την κυβερνητική τους αξίωση». Από τα
θεωρητικά, λοιπόν, φθάνουμε στην πολιτική πραγματικότητα. Τα
προαναφερθέντα κόμματα τυπικά εκπροσωπούν το 41,3%, του συνόλου του
εκλογικού σώματος. «Εκφράζουν», δηλαδή, 2.550.000 ψηφοφόρους. Και
το ερώτημα είναι: Με ποιες σταθερές αξίες και αρχές, με ποια
διακριτή ιδεολογία και με ποιο σαφές πολιτικό πρόγραμμα; Περίπου
έναν χρόνο μετά τις εκλογές διαπιστώνουμε ότι είναι δημιούργημα και
άθυρμα των δημοσκοπήσεων. Δεν προσπαθούν να προσελκύσουν
ψηφοφόρους, βάσει ενός σταθερού -και ιδεολογικοπολιτικά σαφούς-
πολιτικού προγράμματος, αλλά έλκονται από πρόσκαιρες και πιθανώς,
παροδικές τάσεις του εκλογικού σώματος. Αντί να πρωτοπορούν και να
καθοδηγούν επί σχεδίου, έπονται και καθοδηγούνται, προσαρμόζοντας
σ’ αυτές τα πολιτικά τους σκαριφήματα.
Και τούτο συμβαίνει σε μια κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία οι
πολίτες υφίστανται δεινές παρεμβάσεις από το εξωτερικό και γίνονται
δέκτες ποικίλων επιρροών, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε αδυναμία
να κρίνουν και να αποφασίσουν ορθά. Σε περίοδο, που χρειάζονται
σωστή και ψύχραιμη ενημέρωση· που απαιτούν υπεύθυνη καθοδήγηση από
τους πολιτικούς τους «ταγούς». Αντ’ αυτού, τα συγκεκριμένα τρία
κόμματα ακολουθούν τον ανεμοδείκτη των δημοσκοπήσεων και
καθοδηγούνται από τις εναλλασσόμενες τάσεις μιας μεγάλης μερίδας
του πληθυσμού, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης ή και
απόγνωσης. Δεν διστάζουν, δε, να υποδαυλίσουν και να εκμεταλλευτούν
τις τάσεις αυτές. Και όταν διαπιστώνουν ότι η τακτική της απύθμενης
ανευθυνότητας μπορεί να οδηγήσει σε όλεθρο τη χώρα, πετάνε την
μπάλα στην εξέδρα. Προτείνουν δημοψηφίσματα…