Διαγκωνίζονται τα πολιτικά κόμματα, επιδεικνύοντας τη δημοκρατική
ευαισθησία τους εξ αφορμής του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου.
Περιττό να ασχοληθεί κανείς με τα σημεία συγκλίσεως και αποκλίσεως,
τις λυρικές αποστροφές, τα διάφορα ποιητικά που ακούγονται από τους
αρχηγούς και από τους εκπροσώπους των κομμάτων.
Παρακάμπτοντας αυτήν την μάλλον ακατανόητη κακοφωνία, μπορεί να
καταλήξει κανείς στη διαπίστωση ότι κατά τις εκτιμήσεις των
πολιτικών κομμάτων, η Ελλάς εβαρβαρώθη, και υπάρχει ως εκ τούτου
ανάγκη νομοθετικής ρυθμίσεως, που θα επιβάλει συμπεριφορές
πολιτικώς ορθές. Διερωτάται κανείς ποιοι λόγοι οδήγησαν την
κοινωνία σε αυτήν την εκτροπή. Διότι περί αυτού πρόκειται
ακριβώς.
Ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος δραστηριοποιείται δημοσίως από τα τέλη του
1980 και η Χρυσή Αυγή εμφανίσθηκε ως συγκροτημένη ομάδα το 1993 ή
αυτό διισχυρίζονται όσοι διερευνούν τις απαρχές και την πορεία της.
Στις εκλογές του 2009 είχε εξασφαλίσει ποσοστό 0,29%. Η εκτίναξή
της στο 7% περίπου τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 δεν οφείλεται
στην προβολή της από τα ΜΜΕ ούτε στη ρητορική δεινότητα των
στελεχών της. Είναι αποτέλεσμα της καταρρεύσεως του οικονομικού
συστήματος και της πολιτικής αποσυνθέσεως.
Το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο σε οποιαδήποτε εκδοχή του δεν
πρόκειται να αναστείλει την ανοδική πορεία της Χρυσής Αυγής. Είναι
μία άσκηση εν κενώ, εκδήλωση αμηχανίας, έκφραση τρόμου για ένα
φαινόμενο οργής και απορρίψεως – κυρίως των οπαδών της Δεξιάς, αλλά
όχι μόνον.
Ανέμεναν τα κόμματα εξουσίας και το αβαθές κατεστημένο της Ελλάδος
κοινωνική αναταραχή υπό την καθοδήγηση της Αριστεράς και ήσαν
αρκούντως προετοιμασμένοι να την αντιμετωπίσουν. Μετά τις πρώτες
ταραχές, ωστόσο, η αντίδραση υποχώρησε μέχρι εξαλείψεως. Η εκτόνωση
δεν γίνεται στους δρόμους, ακολουθεί βουβή πορεία προς τα άκρα.
Κάποιοι πιστεύουν ότι αίσθημα αυτοσυντηρήσεως θα επαναφέρει τους
ψηφοφόρους σε μία συμπεριφορά συμβατική και ότι τελικώς θα
επικρατήσει σύνεση. Ευκταίο ασφαλώς. Οταν, ωστόσο, προωθείται
πολιτική σαρώσεως, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ότι η αντίδραση θα
λάβει μορφή εκδικητική.
Το ιδεολογικό οπλοστάσιο εναντίον της Χρυσής Αυγής έχει εντυπωσιακή
πληρότητα. Αλλά ακραίες αλλαγές, όπως οι συντελούμενες, τροφοδοτούν
τάσεις ανορθολογικές. Η κοινωνία αντιδρά παθητικά, αλλά έλκεται από
την ιδέα καταστροφής των πάσης φύσεως κρατούντων. Ζούμε τα
προκαταρκτικά βαγκνερικού δράματος – ένα Λυκόφως των Πολιτικών και
της Πολιτικής. Η διαφορά είναι ότι αντί να παρακολουθούμε μίμηση
πράξεως σπουδαίας και τελείας, σε κάποια θεατρική σκηνή, βιώνουμε
μετασχηματισμό ακραίο στο επίπεδο της κοινωνίας.
Τρεις λέξεις συνείχαν την Ελλάδα σε περιόδους κρίσεως – πατρίς,
θρησκεία, οικογένεια. Η Αριστερά τις υπονόμευσε συστηματικά. Η
Χρυσή Αυγή τις καπηλεύεται επιτυχώς. Η Νέα Δημοκρατία σχοινοβατεί
επικίνδυνα. Δημιουργείται μείγμα εκρηκτικό, που καθιστά τη συζήτηση
γύρω από το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο άνευ περιεχομένου. Το
σύστημα έχει χάσει την αξιοπιστία του και συνεπώς τον έλεγχο επί
της κοινωνίας.