Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που χρεοκόπησε και τυπικά η χώρα, αλλά
η πολιτική συνεχίζεται όπως παλιά. Μετά την πρόχειρη και συνεπώς
ατελέσφορη προσπάθεια του κ. Γιώργου Παπανδρέου για ανανέωση του
πολιτικού σκηνικού και θεσμοθέτηση μηχανισμών αξιοκρατίας στη
στελέχωση του Δημοσίου, η τρικομματική κυβέρνηση κάνει τριπλή
γιούργια στο κράτος προκειμένου είτε να τακτοποιήσει τα κομματικά
στελέχη (βλέπε ΟΑΕΔ, «Πράσινο Ταμείο» κ.λπ.) είτε να φορολογήσει
τους αδύναμους προς όφελος των συντεχνιών (βλέπε προσπάθεια
Ρουπακιώτη να επιβάλει υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου στη ρύθμιση
οφειλών προς τις τράπεζες). Η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι ότι
από τις μονοκομματικές επελάσεις στο κράτος αποκτήσαμε μια
τριπαλαιοκομματική κυβέρνηση, που μοιράζει τις θέσεις με την
αναλογία 4 (Ν.Δ.) – 2 (ΠΑΣΟΚ) – 1 (ΔΗΜΑΡ).
Το βασικό πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι νιώθει πολύ
ασφαλής. Είναι το ανερμάτιστον του ΣΥΡΙΖΑ, οι περιοδικές
εξαλλοσύνες του οποίου κάνουν τον παλαιοκομματισμό αυτής της
κυβέρνησης να φαντάζει με το, προτιμότερο της αναβροχιάς, χαλάζι;
Είναι επειδή οι πολίτες μετά τη φρενίτιδα του 2010-2012 κουράστηκαν
να διαμαρτύρονται επί παντός και αποφάσισαν να μη διαμαρτύρονται
για τίποτε; Είναι η συνολική συντηρητική στροφή της κοινωνίας, η
οποία αναζητά μια ανάπαυλα μετά τα απανωτά κύματα μέτρων; Είναι τα
ΜΜΕ που καλλιεργούν ατμόσφαιρα επίπλαστης αισιοδοξίας;
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία μοιάζει με ναυαγό ξαπλωμένο
σε σχεδία, που ελπίζει ότι κάποιο περίεργο «φιλελληνικό» ρεύμα του
εξωτερικού θα τον βγάλει στη στεριά. Σ’ αυτή την παραίτηση
συμβάλλουν με τον τρόπο τους όλοι οι παράγοντες του δημόσιου βίου,
όπως είναι για παράδειγμα οι συνδικαλιστές. Επειτα από πολλά χρόνια
διαρκούς ταλαιπωρίας στο κέντρο της Αθήνας, θα έπρεπε οι
τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές ενώσεις να οργανώσουν τη διαμαρτυρία
έτσι ώστε να γίνει φιλική προς τους πολίτες. Επρεπε, εδώ και
χρόνια, η ΓΣΕΕ να στείλει μαντάτο στα σωματεία ότι το κλείσιμο των
δρόμων για ψύλλου πήδημα όχι μόνο δεν βοηθά τους αγώνες, αλλά τους
υπονομεύει. Αντ’ αυτού, ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος αντιμάχεται την
πρόταση του κ. Γιώργου Καμίνη, που θα γίνει «ρύθμιση Δένδια», για
τον περιορισμό των διαδηλώσεων κάτω των 200 ατόμων στο κέντρο της
Αθήνας. Το έλλειμμα αυτοοργάνωσης θα γίνει νομοθετικός περιορισμός,
τον οποίο θα χειροκροτήσουν οι πολίτες. Ο ελληνικός λαός μπούχτισε
από την ανέξοδη αριστεροσύνη των ταγών του. Η κόπωση έφερε την
παραίτηση και αυτή η παραίτηση δημιουργεί ψευδαισθήσεις στην
κυβέρνηση πως μπορεί να «κάνει πολιτική όπως παλιά».
Μόνο που οι καιροί ου μενετοί. Η διεθνής συγκυρία είναι εύθραυστη
και η ελληνική οικονομία ακόμη πιο πολύ. Η βελτίωση των δεικτών δεν
είναι αποτέλεσμα παραγωγικής ανάταξης της οικονομίας, αλλά μείωσης
της κατανάλωσης στα κυβικά μας. Το κράτος δεν άλλαξε, απλώς έγινε
πιο φθηνό στη λειτουργία του. Η επιχειρηματικότητα δεν
απελευθερώθηκε, απλώς έκλεισαν πολλές μικρές μονάδες που δεν είχαν
λόγο ύπαρξης. Με άλλα λόγια, κάναμε την «τρίτη κακή επιλογή», που
περιγράφαμε από αυτή εδώ τη στήλη (5.12.2010): «Να μη βουλιάξουμε,
αλλά ούτε να αλλάξουμε. Να τακτοποιήσουμε λίγο τα νούμερα χωρίς να
εκσυγχρονίσουμε την ελληνική οικονομία σε βάθος. Να βολευτούμε και
πάλι σε εκείνη τη μίζερη κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,
μέχρι τη στιγμή που η διεθνής συγκυρία θα στραφεί πάλι εναντίον μας
και θα ξανατρέχουμε»…