Η αίσθηση είναι, και οι δημοσκοπήσεις την ενισχύουν, ότι ο χώρος
μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται και, αντίθετα, διατηρούν τις
δυνάμεις τους ή δυναμώνουν κόμματα με ακραίες απόψεις και άλλα που
διακρίνονται για την ασυναρτησία τους. Οι εξελίξεις φαίνεται να
οδηγούν σε ένα πολιτικό σκηνικό, που στην καλύτερη περίπτωση θα
έχει δύο πόλους διεκδίκησης της εξουσίας, τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ,
δύο κόμματα των ιδεολογικών άκρων, αν και χωρίζει άβυσσος από
πλευράς πολιτικής κουλτούρας, στελέχωσης, συμπεριφοράς, πρακτικής,
στόχων, εκπροσώπησης κοινωνικών στρωμάτων, σεβασμού ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και φιλοσοφίας το ΚΚΕ από τη Χρυσή Αυγή, και ένα
κόμμα-μόρφωμα που ονομάζεται Ανεξάρτητοι Ελληνες, το οποίο αποτελεί
δημιούργημα της ανώτερης σφαίρας του επικρατούντος λαϊκισμού.
Εκείνο που παρατηρείται στη σημερινή Ελλάδα είναι η έκλειψη –τείνει
να γίνει ολική– των κομμάτων που εκφράζουν τον κεντροαριστερό χώρο
και είναι αταλάντευτα προσηλωμένα στην ευρωπαϊκή προοπτική. Δηλαδή
του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ με τα απογοητευτικά ποσοστά, ενώ δεν
εμφανίζεται υποκατάστατο για να εκπροσωπήσει τον κόσμο που δηλώνει
προοδευτικός, κεντροαριστερός, σοσιαλιστής, ή σοσιαλδημοκράτης, και
ταυτόχρονα πιστεύει στη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση με διατήρηση των χαρακτηριστικών του κοινωνικού κράτους.
Αυτός ο κόσμος υπάρχει, δεν εξαφανίστηκε ξαφνικά, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
μπορεί να τον εκπροσωπήσει για πολλούς λόγους, όπως αποδεικνύεται
καθημερινά όλο και περισσότερο, καθώς αδυνατεί να αποβάλει τη
λογική μικρού κόμματος διαμαρτυρίας της ριζοσπαστικής
Αριστεράς.
Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη την ύπαρξη ενός κομματικού σχηματισμού
που θα εκφράζει τον κεντροαριστερό χώρο, όπως ακριβώς γίνεται και
στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και η Ν.Δ. πρέπει να εύχεται να εκπροσωπείται
αυτός ο χώρος, καθώς είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση η
επανεμφάνιση μονοκομματικών κυβερνήσεων στο προβλεπτό μέλλον. Αυτό
όμως πρέπει να το αντιληφθεί το τμήμα της πολιτικής τάξης που
αναδείχθηκε από αυτόν τον χώρο και τον κόσμο του, αλλά σήμερα είναι
κατακερματισμένη, βυθισμένη σε προσωπικούς ναπολεοντισμούς και
εγωισμούς, που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και δεν
δικαιολογούνται ούτε από τις αντικειμενικές δυνατότητες ούτε από
τις ηγετικές ικανότητες των γνωστών προσώπων. Ποιες είναι οι
ουσιαστικές διαφορές του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της σημερινής ΔΗΜΑΡ
κατά τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη; Σε τι ελπίζουν η κ.
Διαμαντοπούλου, ο κ. Λοβέρδος και όλοι οι υπόλοιποι που αναλώνονται
σε απόπειρες οργάνωσης ατομικών κομματιδίων, ανούσιους τακτικισμούς
και αλλοπρόσαλλες ενέργειες; Δεν αισθάνονται τις ευθύνες τους; Δεν
βλέπουν ότι θα εξαφανισθούν πολιτικά από προσώπου Γης;
Ενα μεγάλο πρόβλημα, βεβαίως, για τη συσπείρωση του συγκεκριμένου
χώρου είναι η ηγεσία του. Η κοινή γνώμη θέλει να βλέπει ξεκάθαρα
έναν επικεφαλής και όχι συλλογικές ηγεσίες που δημιουργούν
ομιχλώδες τοπίο. Αλλά αυτό μπορεί να θεραπευτεί, αρκεί οι πολιτικοί
που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στον ίδιο χώρο να εκδηλώσουν την
επιθυμία τους για συστέγαση και να ελέγξουν στοιχειωδώς τον
εγωκεντρισμό τους. Να δουν τις πραγματικές διαστάσεις, να
αποδεχθούν πράγματα και καταστάσεις, να ζυμωθούν και, τελικά, να
φτάσουν σε ένα κόμμα με όργανα και ηγεσία, ίσως προσωρινή. Ενα
κόμμα που ελπίζεται ότι θα προσελκύσει νέες δυνάμεις, από τις
οποίες θα αναδυθούν νέα πολιτικά στελέχη και ηγετικές
προσωπικότητες.
Ο Αντ. Σαμαράς και οι περί αυτόν θα πρέπει να εύχονται και να
ανεχθούν τη δημιουργία ενός κόμματος, σχετικά ισχυρού και σταθερού,
που θα εκφράζει τον κεντροαριστερό χώρο. Για την εναλλαγή στην
εξουσία μεσομακροπρόθεσμα, όπως αρμόζει στις δημοκρατίες Δυτικού
τύπου, για να υπάρχει ένας αξιόπιστος κυβερνητικός εταίρος που να
ευαγγελίζεται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, βραχυπρόθεσμα. Με
ποιον άλλο πέρα από ένα τέτοιο κόμμα νομίζουν οι ηγετικοί κύκλοι
της Ν.Δ. ότι μπορεί να υπάρχει βάση συνεννόησης; Με τη Χρυσή Αυγή ή
με τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Στη Γερμανία, πάντως, η επικρατούσα
πρόβλεψη σήμερα είναι ότι, μετά τις εκλογές, η κ. Μέρκελ θα
συνεργαστεί με τους σοσιαλδημοκράτες…