Οσοι παρακολουθούν σχετικά στενά τις πολιτικές εξελίξεις, το
ερώτημα, εδώ και καιρό, δεν ήταν αν ο Φ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ θα
έφευγαν από την κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά το πότε και με ποια
αφορμή θα το αποφάσιζαν. Οι άνθρωποι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους
συμμετέχοντας στην κυβέρνηση για να διαφοροποιηθούν από άλλους
παλαιούς συντρόφους, επειδή δηλώνουν πιστοί στις αρχές του ένδοξου
ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά και στο όνομα των Λεωνίδα Κύρκου και Μιχάλη
Παπαγιαννάκη που καθοδηγούν ακόμη τα βήματά τους. Το έκαναν επίσης
γιατί ένα μεγάλο μέρος των στελεχών και της βάσης ήταν πιο
κοσμοπολίτικο, είχαν δεσμούς με ευρωπαϊκές χώρες, ένιωθαν και
νιώθουν Eυρωπαίοι. Δεν το άντεξαν όμως, παρόλο που όταν έγιναν
εταίροι της κυβέρνησης γνώριζαν πολύ καλά ή όφειλαν να γνωρίζουν
ότι ο δρόμος θα ήταν δύσκολος, ότι η πραγματικότητα και οι
δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές οδηγούσαν σε δύσκολες και
αντιδημοφιλείς αποφάσεις.
Στη διάρκεια του ενός χρόνου από τις περασμένες εκλογές, ο Φ.
Κουβέλης έπαιρνε θέσεις προσπαθώντας από τη μία πλευρά να
διατηρήσει αμόλυντη την αριστερή ψυχή του και από την άλλη να
ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, αλλά και της υπογραφής που
είχε βάλει. Δύσκολα πράγματα για έναν αριστερό που είχε μάθει να
κινείται και να ασκεί κριτική ως ηγέτης μιας πολύ μικρής μερίδας
της ευρύτερης Αριστεράς, χωρίς να έχει ευθύνες εξουσίας. Γι’ αυτό
και η συμπεριφορά του ήταν «αλά καρτ» απέναντι στα προβλήματα που
έπρεπε να λυθούν και τις αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν.
Αντίστοιχη ήταν και η στάση των δύο βασικών υπουργών της ΔΗΜΑΡ στην
κυβέρνηση, των κ. Αντ. Μανιτάκη και Αντ. Ρουπακιώτη, ειδικά του
δευτέρου, γιατί ο πρώτος έχει το ελαφρυντικό ότι ούτε οι
νεοδημοκράτες υπουργοί έδειξαν διάθεση να προσαρμοστούν στις
επιταγές περί μείωσης του δημόσιου τομέα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αιφνίδια απόφαση του Αντ. Σαμαρά για το
κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν ατυχής, πάρθηκε χωρίς να ετοιμαστεί
στοιχειωδώς το έδαφος για την επόμενη ημέρα, υποεκτιμήθηκαν οι
συνέπειες και ακόμη χειρότερος ήταν ο τρόπος επικοινωνίας και
εφαρμογής. Ετσι προκλήθηκε η κρίση, αλλά η αλήθεια είναι ότι στη
συνέχεια ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να κάνει «διορθωτικές» κινήσεις
κάτω από την πίεση των πραγμάτων, των εταίρων του στην κυβέρνηση,
αλλά και παραγόντων του εξωτερικού. Και εκεί που η αίσθηση ήταν ότι
τέλος πάντων, βρέθηκε μία κοινή συνισταμένη, ο Φ. Κουβέλης άλλαξε
στάση και υιοθέτησε μαξιμαλιστική γραμμή που ουσιαστικά ακύρωνε
πλήρως την απόφαση του Αντ. Σαμαρά και τον μείωνε προσωπικά. Αρα
ήταν φανερό ότι βρήκε την αφορμή για την «ηρωική» έξοδο. Κάτι που
επιζητούσε και ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του κόμματός του.
Η αλήθεια είναι ότι η κίνηση του Φ. Κουβέλη έγινε με αφορμή την
ΕΡΤ, αλλά τα αίτια ήταν μάλλον διαφορετικά. Αν παρέμενε, αφενός θα
έπρεπε να συμμερισθεί πιο δύσκολες και με κόστος αποφάσεις στο
κοντινό μέλλον, καθώς πολλά θέματα είναι ακόμη ανοιχτά και αφετέρου
θα ήταν αναγκασμένος να πει «ναι» ή «όχι» στη δημιουργία ενιαίου
σχήματος κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Θα διακινδύνευε έτσι τη
συνοχή του κόμματός του, κάτι ωστόσο που δεν αποφεύγει ούτε τώρα με
την επιλογή του, κρίνοντας από τις εσωκομματικές αντιδράσεις και το
πλήγμα στην αξιοπιστία της ΔΗΜΑΡ. Αυτή η επιλογή έφερε ταυτόχρονα
σε δύσκολη θέση περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, παρά τον Αντ. Σαμαρά και τη
Νέα Δημοκρατία, καθώς ο Ευ. Βενιζέλος κλήθηκε να αποφασίσει αν
αυτός θα έπαιρνε πλέον το ρίσκο να ρίξει την κυβέρνηση ακολουθώντας
τον Φ. Κουβέλη.
Ο Ευ. Βενιζέλος προτίμησε για τους όποιους λόγους να πάρει την οδό
της ευθύνης, όπως δείχνουν τώρα τα πράγματα. Θα μπορούσε να
υποστηρίξει κανείς ότι για άλλη μία φορά το ΠΑΣΟΚ «έβαλε πλάτη» για
να στηρίξει με αυτοθυσία τη χώρα και είναι φανερό ότι θα
συμμεριστεί πλήρως πια τις κυβερνητικές ευθύνες. Το μέλλον του θα
κριθεί από την πορεία της κυβέρνησης και υπό ποιες συνθήκες και
πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. Αν πάει καλά, θα κερδίσει
πόντους, αν όχι, θα καταποντιστεί, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Γιατί στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί να έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και
κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη «Χρυσή Αυγή»… Οσο για τη
ΔΗΜΑΡ το μέλλον της δεν διαγράφεται ρόδινο σε καμιά περίπτωση.