Ο δεινός κλυδωνισμός της τρικομματικής αναβιώνει τη δήλωση του Μίκη
Θεοδωράκη το 1974 «Καραμανλής ή τα τανκς», η οποία επικρίθηκε
μέχρις χλευασμού από την Αριστερά. Το δίλημμα που τίθεται τώρα
είναι «τρικομματική ή το χάος». Αφορά κυρίως τον κ. Φώτη Κουβέλη, ο
οποίος θα διαπράξει μέγα σφάλμα αν μεταπηδήσει, διαμιάς, από την
συμπολίτευση στην αντιπολίτευση. Διότι πρωτίστως η ΔΗΜΑΡ
συνεκπροσωπεί την «ευρωπαϊκή πλειοψηφία» του ελληνικού λαού.
Συνεπώς, η έσχατη επιλογή της είναι, αν όχι η στήριξη, η στάση
σταθερής ανοχής στο νέο κυβερνητικό σχήμα, με ορίζοντα 4ετίας.
Ευτυχώς, σήμερα η δεύτερη εκδοχή του διλήμματος δεν είναι τα τανκς.
Ας αναφερθούμε, λοιπόν, στο χάος, με επίκεντρο τον δυνάμει
κυβερνητικό φορέα· τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως είχε προαναγγελθεί, στις 16
Ιουνίου θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες και το
«διαρκές συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ να προχωρήσει στην αυτοδιάλυσή
του και στην προσχώρηση των μελών του, ως φυσικών προσώπων, στον
ΣΥΡΙΖΑ». Θα ακολουθούσε, στις 14 Ιουλίου, το ιδρυτικό συνέδριο,
κατά το οποίο το συνονθύλευμα των 16 συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ θα
επιχειρούσε να μετεξελιχθεί σε «ενιαίο κόμμα».
Ολες αυτές οι διαδικασίες είχαν, έως προχθές, ανασταλεί σιωπηρά
λόγω της κυβερνητικής κρίσης. Και ο κ. Τσίπρας αξίωνε για πολλοστή
φορά άμεσες εκλογές, διακηρύσσοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πανέτοιμος
ν’ αναλάβει την εξουσία. Θα μου πείτε, πως κανένα κόμμα δεν θα
επιδιδόταν σε συνεδριακές διαδικασίες, από την στιγμή που ανέκυπτε
το ενδεχόμενο άμεσων εκλογών. Σωστά. Αλλά η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ
είναι εντελώς διαφορετική. Το συνέδριό του δεν ήταν τακτικό και
σύνηθες, αλλά έκτακτο και ιδρυτικό. Ο κ. Τσίπρας, όταν αντελήφθη
πως η υπόθεση της τρικομματικής «τραβούσε σε μάκρος», θεώρησε
απαραίτητο να επιχειρήσει την μετεξέλιξη του συμφυρματικού ΣΥΡΙΖΑ
σε ενιαίο κόμμα. Γιατί οι εσωτερικές διαφωνίες και συγκρούσεις,
όταν μάλιστα συντελούνται από το πόστο της «ανεύθυνης»
αντιπολίτευσης, κάθε άλλο παρά προαγγέλλουν μια σοβαρή και υπεύθυνη
κυβέρνηση. Αυτό το είχαμε αντιληφθεί όλοι μας. Τελικά το
συνειδητοποίησε και ο κ. Τσίπρας, όταν διαπίστωσε την δημοσκοπική
τελμάτωση (σε πρώτη φάση) του μέχρι πρότινος «καλπάζοντα» ΣΥΡΙΖΑ.
Υπό την πίεση αυτήν ανήγγειλε το εγχείρημα της μετεξελίξεώς του σε
ενιαίο κόμμα, διακινδυνεύοντας ακόμη και την διάλυσή του. Ανέκυψε,
όμως, ο σοβαρός κλυδωνισμός της τρικομματικής. Το ενδεχόμενο χάους
και διάλυσης της χώρας «ανέστειλε» τον κίνδυνο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι προσυνεδριακές διαδικασίες πάγωσαν. Αν κρίνουμε δε από μια
«συνεδριακή εισήγηση», που μετέφερε ο Στέφανος Κασιμάτης στην στήλη
του, ο κ. Τσίπρας δεν απέφυγε μόνον την διάλυση, αλλά την
γελοιοποίηση και τον διασυρμό. Αλλωστε το χάος για την χώρα, που
συνεπάγεται η «κυβερνητική ετοιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, ανακύπτει
σαφέστατα από την εξής δήλωση «κορυφαίου στελέχους» του: «Το να
πάμε σε εκλογές με το κίνημα στον δρόμο, είναι για μας το ιδανικό
σενάριο». («Κ» 20 τρέχ.) Δηλαδή, επιβεβαιώνεται η λαϊκή θυμοσοφία
πως «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Αυτό, όμως, οφείλουν να
το έχουν ως γνώμονα πολιτικής συμπεριφοράς οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος
και πρωτίστως ο κ. Κουβέλης. Διότι η ιστορική κρίση δεν θα
περιορισθεί στα συν και τα πλην, στην προσπάθεια ορθοποδήσεως της
χώρας. Αλλά, πρωτίστως, στο «τι άφησαν πίσω τους»…