Αν, διερωτώμαι, το καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, το Χάρβαρντ,
πλήρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου για τους εξηγήσει με δικά του λόγια
την αποτυχία του, γιατί εμείς να μην ακούσουμε (και μάλιστα δωρεάν)
τον Βύρωνα Πολύδωρα. Oτι ο Πολύδωρας κινείται πλέον ως πνεύμα πέραν
του κόσμου τούτου δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Το ομολογεί μόνος
του, όταν αυτοπροσδιορίζεται ως Κολοκοτρώνης, που κουβαλάει μέσα
του τους αιώνες κ.λπ. Δεν θα βρεθούν πολλοί, πιστεύω, να
αμφισβητήσουν ότι η εκκεντρικότητα της προσωπικότητάς του
υποσκάπτει τη σοβαρότητα του – και το λέω κατά τον κοσμιότερο
δυνατό τρόπο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και όλα όσα λέει είναι
τελείως άνευ σημασίας, έστω και αν αυτός τα λέει με τον λάθος
τρόπο. (Είναι το ίδιον του ανδρός, άλλωστε, όπως θυμόμαστε από την
ανεπανάληπτη ερμηνεία του στην οπερέτα «Ο Βύρων υπουργός Δημοσίας
Τάξεως»…)
Γέννημα θρέμμα της λαϊκής Δεξιάς, εκλεγόμενος από το 1981
αδιαλείπτως στη δυσκολότερη και πολυπληθέστερη εκλογική περιφέρεια
της χώρας, τη Β΄Αθηνών, ο Πολύδωρας ξέρει τη Δεξιά καλύτερα από
πολλούς άλλους – ή, για να είμαι ακριβέστερος, την ήξερε. Διότι ο
Πολύδωρας, με ένα διαρκές Sturm und Drang του πρώιμου ρομαντισμού
να μαίνεται μέσα στο κεφάλι του και με την τάση του να κοιτάζει το
παρόν μέσα από το πρίσμα ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος, μιλάει
για μια Δεξιά, η οποία υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ αμφιβάλλω αν
θα μπορέσει να υπάρξει ξανά στο προβλεπτό μέλλον, με την ίδια μορφή
και την ίδια ασυνάρτητη πολυσυλλεκτικότητα που είχε ώσπου να
ξεσπάσει η κρίση. Παρ’ όλα αυτά, η άτσαλη, πομπώδης και νευρωτική
παρέμβαση του Πολύδωρα την περασμένη εβδομάδα μάς έδωσε τις
συντεταγμένες του υπαρξιακού προβλήματος της σημερινής Δεξιάς.
Oσο και ο ίδιος το αρνείται, ο Πολύδωρας μίλησε, αρχικά, για
συνεργασία και, κατόπιν, για συνεννόηση με τη Χρυσή Αυγή. Παρά την
ιδιορρυθμία του, εξέφρασε ένα τμήμα της παραδοσιακής Δεξιάς, που
ονειρεύεται εκείνη τη χρυσή εποχή, όπου η άκρα Δεξιά ήταν δεδομένη
για τη Νέα Δημοκρατία και η προσέλκυση των ψηφοφόρων του λεγόμενου
μεσαίου χώρου ήταν το ζητούμενο. Σε γενικές γραμμές, αφότου η χώρα
συντηρείται στη ζωή από τους δανειστές της, οι όροι αυτοί έχουν
αντιστραφεί. Σήμερα ο μεσαίος χώρος είναι, λίγο ώς πολύ, δεδομένος
για τη Ν.Δ., καθώς δεν έχει πουθενά αλλού να απευθυνθεί (θυμηθείτε
το άλμα από το 18% του περυσινού Μαΐου στο 30% του Ιουνίου), ενώ οι
ακροδεξιοί ψηφοφόροι έχουν την πολυτέλεια να στεγάζονται σε ό,τι
προσφέρεται: είτε στη νεοναζιστικής προέλευσης Χρυσή Αυγή είτε
στους ΑΝ.ΕΛ., που επιχειρούν να κάνουν ιδεολογία τη λεβεντιά του
«δεν πληρώνω». Επιπλέον, δε, η προσήλωση του πρωθυπουργού στις
δεσμεύσεις από τις οποίες εξαρτάται η χρηματοδότηση της χώρας δεν
αφήνει κανένα περιθώριο για ανοίγματα σε όλο αυτό τον κόσμο που
αφήνει πίσω της η Ν.Δ.
Oλους αυτούς, για την οικονομία της συζήτησης και μόνον τους λέμε
«ακροδεξιούς». Κυρίως επειδή σε ένα επίπεδο οι ιστορικές,
οικογενειακές αναφορές τους τους έκαναν να ψηφίζουν τον δεξιό
λαϊκισμό. Στο υπόβαθρό τους, όμως, στο επίπεδο των πολιτικών που
θεωρούν ορθές και τις επιλέγουν, όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» της
Δεξιάς ελάχιστα διαφέρουν από τους «αγανακτισμένους» της Αριστεράς
που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ και τώρα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Να με συγχωρείτε,
αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα 529.000
νεοναζιστές, όσοι και οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες
εκλογές! (Κρατώ ανοιχτό το ενδεχόμενο να με προδίδει η αδυναμία της
φαντασίας μου, αλλά εξακολουθώ να μην το πιστεύω…) Δεν είναι
συμπτωματικό, λ. χ., ότι η Χρυσή Αυγή ώς τώρα αποφεύγει συστηματικά
τις συγκρούσεις με την Αριστερά. Ούτε ότι τη βρίσκουμε εκεί όπου
όπου κανείς δεν θα την περίμενε: να υποστηρίζει την απεργία στη
Χαλυβουργία ή τη διατήρηση της Δημοτικής Αστυνομίας, όπως τώρα.
Βρίσκουμε, δηλαδή, τη Χρυσή Αυγή των ρατσιστών, νεοναζιστών,
απεχθών, σιχαμερών, μπράβων της νύχτας κ.λπ. να στηρίζει πολιτικές
που η έντιμος και καθαγιασμένη Αριστερά τις κάνει σημαία της!
Από αυτή την οπτική γωνία, ο Πολύδωρας, που κόπτεται για τους
δεξιάς προέλευσης ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, είναι το ίδιο εκτός
πραγματικότητος όσο και οι Παναγιωτακόπουλοι, οι Καρχιμάκηδες, οι
Σκανδαλίδηδες και οι άλλοι γραφικοί του ΠΑΣΟΚ, που αδυνατούν να
καταλάβουν την αλλαγή εποχής και φαντασιώνονται έναν μαγικό τρόπο
για την αναβίωση του παρελθόντος. Τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να
υπάρξει ξανά. Για όποιον θέλει να έχει θέση στο μέλλον, υπάρχει
μόνον η «επανίδρυση του κράτους», που έλεγε και ο αλήστου μνήμης
κολυμβητής, που ποτέ δεν επιχείρησε να το κάνει πράξη. Χρυσαυγίτες,
ψεκασμένοι, ανεξέλεγκτοι και συριζαίοι είναι το τίμημα των
υπερβολών της Μεταπολίτευσης. Τώρα πρέπει να φτιάξουμε το κράτος
από την αρχή…