Η Ελλάδα αγόρασε τα τελευταία 30 χρόνια ορισμένα από τα πιο ακριβά
και υπερσύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα. Είναι άκρως εντυπωσιακό,
και πολύ θλιβερό, το ότι δεν κατάφερε να αποκτήσει μια στοιχειώδη
αμυντική βιομηχανία. Το ανθρώπινο δυναμικό υπήρχε και υπάρχει.
Ελληνες που έχουν δουλέψει σε μεγάλες βιομηχανίες στο εξωτερικό,
καλοί επιστήμονες και τεχνικοί αποτελούν μια εξαιρετική «μαγιά» για
μια σοβαρή βιομηχανία. Βρέθηκαν όμως οι «νταβατζήδες» που
λυμαίνονταν τον χώρο των στρατιωτικών προμηθειών και βρήκαν τη
φάμπρικα των αντισταθμιστικών. Πληρώναμε… λίγο πιο ακριβά κάθε
σύστημα, με την ασαφή υπόσχεση πως ελληνικές εταιρείες θα
αναλάμβαναν μέρος της παραγωγής. Τα αντισταθμιστικά προγράμματα
αποδείχθηκαν μια από τις μεγαλύτερες κομπίνες και σε ελάχιστες μόνο
περιπτώσεις άφησαν απτά οφέλη στο ελληνικό Δημόσιο.
Στην πράξη φαγώθηκαν σε «Καγιέν» και χλιδάτη ζωή για λίγους, καλά
διασυνδεδεμένους, επιχειρηματίες και τους προστάτες τους.
Τον δρόμο της παρακμής πήρε όμως και η κρατική αμυντική βιομηχανία,
που μέχρι κάποια εποχή στεκόταν και μπορούσε να διεκδικήσει
υπεργολαβίες μεγάλων εταιρειών. Εκεί έμπλεξαν συνδικαλιστές,
κομματικοί αξιωματούχοι που διόρισε το πολιτικό σύστημα και η
συνέχεια είναι γνωστή. Δεν φτιάχναμε τίποτα μόνοι μας και ό,τι
προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μας κόστιζε 3-4 φορές πιο ακριβά.
Θα μπορούσε τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Ασφαλώς. Υπάρχουν
χώρες του δικού μας μεγέθους που έχουν κάνει σημαντικά βήματα με
μικρές και μεσαίες εταιρείες οι οποίες εξειδικεύονται σε ορισμένα
συστήματα. Εδώ δεν έμεινε καθόλου οξυγόνο για τέτοιες προσπάθειες,
αφού αντιπρόσωποι και δυο – τρεις διαπλεκόμενοι απομυζούσαν το
σύστημα μέχρι τελευταίου ευρώ.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Τουρκία έχει προχωρήσει πολύ και στη
συμπαραγωγή αεροσκαφών και σε πολλούς άλλους τομείς. Το έκανε με
σύστημα και πειθαρχία. Εμείς ξοδέψαμε πολλά δισεκατομμύρια χωρίς να
μείνει πίσω τίποτα απολύτως από την παραγωγική ικανότητα της χώρας.
Αλλη μία πτυχή κακοδιαχείρισης, με σημαντικές όμως επιπτώσεις
εθνικής σημασίας.