Οι «μπηχτές»

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι περισσότερες αντιπαραθέσεις έχουν στα πρώτα τους βήματα μία

«μπηχτή». Η διαμάχη μεταξύ των δανειστών της Ελλάδας δεν αποτελεί

εξαίρεση: Μία μπηχτή κάνει ξεκάθαρη τη θέση σου στον αντίπαλο, του

υπενθυμίζει τις «κόκκινες γραμμές» που θέτεις. Με χρήση υπαινιγμών

και κεκαλυμμένων κατηγοριών, μία μπηχτή προσπαθεί να περιορίσει

τους ελιγμούς τής απέναντι πλευράς και ρίχνει την μπάλα στο γήπεδό

της – αποδίδοντάς της ευθύνες. Η εβδομάδα που πέρασε είχε παραπάνω

από μία:

Η πρώτη σοβαρή μπηχτή, μετά τις γερμανικές εκλογές, ήρθε στα μέσα

της εβδομάδας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το εσωτερικό

έγγραφο που διέρρευσε θα προκάλεσε ακατάσχετη εκτόξευση βρισιών από

τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους λοιπούς υπερμάχους της

δημοσιονομικής αρετής, της εθνικής αυτάρκειας και της καραντίνας

των υγιέστερων προϋπολογισμών τους από «κακές παρέες»: Σε αυτό, οι

αναλυτές του ΔΝΤ συστήνουν τη δημιουργία κοινού ταμείου διάσωσης,

ενός κοινού προϋπολογισμού κρίσης για την Ευρωζώνη – αν θέλει να

είναι σε θέση να ξεπερνά τα σοκ. (Ενδεικτικά, αναφέρει μέγεθος 200

δισ. ευρώ: 10 με 20 φορές περισσότερα από αυτό που έχουν προτείνει

οι Γερμανοί στο τσακίρ κέφι της «ευρωπαϊκότητάς» τους.) Η πρόταση

του ΔΝΤ πατάει έτσι τον πιο ευαίσθητο κάλο της Ευρωζώνης, η οποία,

δεκαετίες μετά τον οικονομικό αρραβώνα της και μια ντουζίνα χρόνια

μετά τον νομισματικό της γάμο, δεν έχει ακόμη καταλήξει αν θέλει να

μοιράζεται δουλειές και έξοδα στο κοινό της σπίτι. Η πρόταση

περιγράφει ένα ταμείο που θα γεμίζει από συγκεκριμένα φορολογικά

έσοδα και θα αδειάζει όταν χρειάζεται να στηρίξει μια χώρα που

αντιμετωπίζει αρνητικά σοκ, με κοινό δανεισμό στο βάθος. Η πρόταση

του ΔΝΤ παραμερίζει βολικά όλα τα νομικά, συνταγματικά και πολιτικά

εμπόδια που στέκονται στον δρόμο για μια πραγματικά ομοσπονδιακή

Ευρώπη. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη εσωτερική έκθεση των

τεχνοκρατών του Ταμείου μόνον ως υπόθεση εργασίας μπορεί να

λειτουργήσει σε αυτήν τη φάση.

Ή… ως «μπηχτή»

Η απάντηση της Ευρώπης ήταν άμεση. Και όπως συνήθως, η αντίδραση

είναι πιο «επιθετική» από τον υπαινιγμό που την προκάλεσε. Ο Κλάους

Ρέγκλινγκ, ο Γερμανός επικεφαλής του ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης

(EFSF), πήρε φόρα για λογαριασμό των Βορειοευρωπαίων και πάτησε τον

κάλο του ΔΝΤ με κέφι: Σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal,

ισοπέδωσε το βασικό επιχείρημα/προϋπόθεση του ΔΝΤ περί μείωσης του

συνολικού όγκου του ελληνικού χρέους, υπονοώντας ότι το ΔΝΤ έχει

ασήμαντες εμμονές γύρω από τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους:

«Δεν αρκεί να τεθεί ένας στόχος σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο

ποσοστού χρέους (ως προς το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν)», είπε,

«είναι άνευ σημασίας». Στην ουσία, ο Ρέγκλινγκ αμφισβήτησε την

κεντρική ιδέα από την αρχή της ελληνικής κρίσης: ότι το υψηλό χρέος

εμποδίζει την ανάπτυξη. Μια ιδέα που στο παρελθόν λειτούργησε ως

βασικό επιχείρημα για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ευρώπη.

Ο Ρέγκλινγκ έτσι έγινε ο «λαγός» της ευρωπαϊκής προσέγγισης στο

πρόβλημα: Την προσέγγιση της σιωπηρής μείωσης του χρέους όχι

μεμιάς, αλλά με πολλές παρεμβάσεις σε βάθος χρόνου, μαγειρεμένες με

θεσμικές ζυμώσεις που θα είναι σε εξέλιξη στην Ευρωζώνη στο μεταξύ.

Ολα αυτά θα κάνουν τους Γερμανούς (και λοιπούς) φορολογούμενους να

χάσουν την μπάλα: Δόσεις απλωμένες στο μέλλον με ελάχιστο επιτόκιο

και αποπληρωμή της ελληνικής στήριξης μια-δυο γενιές μετά – χωρίς

το «κούρεμα» που θα παρα-ερέθιζε τους δανειστές και θα

παρα-χαλάρωνε τους δανειζόμενους. (Πίσω από αυτή τη λύση έριξε το

βάρος του, με δηλώσεις του στη Νέα Υόρκη, και ο Ελληνας

αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ, ευθυγραμμιζόμενος με την ευρωπαϊκή

πλευρά.)

Κάπως έτσι, η πρώτη εβδομάδα μετά τις γερμανικές εκλογές «είδε» την

πρώτη ανταλλαγή προειδοποιητικών πυρών μεταξύ των δανειστών μας.

Ενας πρώτος γύρος που έγινε ερήμην της Ελλάδας και σίγουρα μακριά

από την προσοχή της ελληνικής δημόσιας σφαίρας, η οποία μέχρι τη

δολοφονία του Πέτρου Φύσσα σεναριολογούσε ακατάπαυστα πάνω σε

σενάρια αναχρηματοδότησης.

ΔΝΤ και Ε.Ε., σαν γείτονες με προβλήματα, συναντήθηκαν τυχαία στην

είσοδο και αντάλλαξαν τις πρώτες μπηχτές. Αυτές είναι συνήθως άνευ

σημασίας. Αλλά εγκαινιάζουν και ορίζουν αρκετά δεσμευτικά το

πλαίσιο της επερχόμενης αντιπαράθεσης. Μιας αντιπαράθεσης μπροστά

σε ένα απαιτητικό κοινό, τις διεθνείς αγορές, που θέλουν καθαρό

νικητή και καθαρές λύσεις. Η περίοδος που αμφότερες οι πλευρές των

δανειστών μας θα αρχίσουν να ασκούν ακατανίκητη δύναμη σε

αμετακίνητα εμπόδια άρχισε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή