Ο Τέρενς Κουίκ, με την αφοπλιστική αφέλεια που τον διακρίνει, είπε προχθές σε τηλεοπτική εκπομπή ότι δυσκολεύεται να καταλάβει όσα συμβαίνουν στους Ανεξάρτητους Ελληνες – προφανώς όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν γύρω του τα καταλαβαίνει. Δεν μπορεί, λέει, να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που συμφωνούν ιδεολογικά, πολιτικά και λοιπά να τσακώνονται μεταξύ τους. Και μάλιστα τσακώνονται με τέτοια ένταση. Βέβαια, όπως φρόντισε να προσθέσει για να μην παρεξηγηθεί, αυτά συμβαίνουν πολύ συχνά στις οικογένειες, όπου ξεσπούν καβγάδες άνευ αποχρώντος λόγου. Κι εμείς που νομίζαμε πως τα δράματα στην πολιτική σκηνή αναφέρονται σε μεγάλες ιδέες, με πανανθρώπινες αξίες, κάτι αντίστοιχο με την τραγική σύγκρουση Κρέοντος και Αντιγόνης στο αθάνατο έργο του Σοφοκλή. Αναρωτιέμαι, όταν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες μιλούν για ιδεολογία, τι ακριβώς εννοούν; Το κατεξοχήν ιθαγενές μόρφωμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της βαθιάς Ελλάδας που εκπροσωπεί, ένα συνονθύλευμα εθνοπατριωτισμού, πρωτόλειου, ακατέργαστου που ξέρει να φωνάζει. Πάντως, ιδεολογία δεν έχει. Tα πρόσωπα που εισβάλλουν καθημερινά στα καθιστικά μας και αφιλοκερδώς προσπαθούν να ολοκληρώσουν στις οθόνες της τηλεόρασης, στην πραγματικότητα αναζητούν κάποιο Σοφοκλή για να τους βοηθήσει να αναγάγουν τους οικογενειακούς τους καβγάδες σε διλήμματα που οι ίδιοι πιστεύουν ότι μπορούν να αφορούν κι εμάς τους υπόλοιπους.
Το μέλλον μας μπορεί να περιμένει ώσπου να τελειώσουν οι σκυλοκαβγάδες. Τι σημαίνει στην Ελλάδα του 2014 ο όρος «κεντροδεξιά» και ο όρος «κεντροαριστερά», ποία η ομοιότης και ποία η διαφορά; Αν εξαιρέσουμε τα εμβλήματα και τα πρόσωπα, τις ψάχνουμε και τις δύο κάπου στην έρημο των ιδεών. Ποια είναι η ιδέα του κ. Σαμαρά για την Ελλάδα και σε τι διαφέρει από αυτήν του κ. Βενιζέλου; Οπως αποδείχθηκε, οι μόνοι που είχαν κάποια ιδέα για τον τόπο, συγκεκριμένη, χειροπιαστή, είναι άνθρωποι όπως ο κ. Αγγελος Φιλιππίδης, οι ομοϊδεάτες του, το ζεύγος Γριβέα, ο κ. Κοντομηνάς, ο κ. Σμπώκος, ο κ. Κάντας, ο μέγας Τσοχατζόπουλος και οι λοιποί των εξοπλισμών και συναφών επαγγελμάτων. Και δεν το θεωρώ διόλου τυχαίο ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος παρ’ ολίγον να γίνει πρωθυπουργός. Μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, όμως οι ιδέες τους πολλούς γοήτευσαν και άλλοι τόσοι τις ενστερνίσθηκαν. Οι υπόλοιποι ήταν τα ορφανά των ιδεών, κοινώς οι αιώνιοι ανίδεοι. Ποιος πολιτικός αυτήν τη στιγμή μπορεί να αρθρώσει μια πειστική «ιδέα», και ας μην είναι και μεγάλη, ας είναι και μικρή, απλή, ας είναι και εντός εισαγωγικών;
Θα μου πείτε υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις, διότι η δημοκρατία, ακόμη και ανίδεη, δεν έχει αδιέξοδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν –πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος– για να μας πείσει ότι στο περιβάλλον της οικογενειακής κλωτσοπατινάδας περιφέρεται ανά τον κόσμο για να βρει ιδέες, όπως ο Σλαβόι ο Ζίζεκ ψάχνει προλεταριάτο για να το ψυχαναλύσει που δεν κάνει επανάσταση. Ποια είναι η ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ για τον τόπο; Κάτι ανάμεσα σε Αργεντινή, Βενεζουέλα, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ευρώπη των λαών, λαών της Ευρώπης και Παναγιώτη Λαφαζάνη που θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες. Θύμωσαν με τον Τατσόπουλο γιατί τόλμησε να πει πως οι τρομοκράτες είναι δολοφόνοι και ευτυχώς τον απελευθέρωσαν από την Κουμουνδούρου, που θα ήθελε να γίνει Ευρώπη αλλά μετακινείται προς Τασκένδη.
Οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν με πάταγο μαζί με τον 20ό αιώνα και οι πιο αισιόδοξοι πιστεύαμε πως στη θέση τους θα αναδειχθούν οι φύτρες των ιδεών. Απλώς η παλαιά διαμάχη Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου είχε τη χάρη της. Στα νάματα της νοσταλγίας της, δυστυχώς, αρδεύεται ο κ. Ταμήλος και εννοείται τα κουμπουροφόρα τρωκτικά της Χρυσής Αυγής, που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην έρημο των ιδεών.