Παρά την εμμονή των δύσπιστων στην ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι «στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα», οι ενέργειες και αποφάσεις ικανών και αποφασισμένων εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστών έρχονται να καταρρίψουν αρνητικά πρότυπα.
Οχι, η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Η αξιοκρατία και η ισονομία δεν διαπερνούν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Ομως, για πρώτη φορά πλήττεται η διαπλοκή και αποκαλύπτεται η διαφθορά, ακόμη και στους ισχυρούς. Πρόσωπα που με τις κάθε λογής υπερβολές τους προκαλούσαν, «επώνυμοι» που γέμιζαν τα πρωτοσέλιδα των κοσμικών περιοδικών, καλούνται «να πληρώσουν».
Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στη σωρεία σκανδάλων και τη συγκάλυψή τους. Ομως, τα πράγματα αλλάζουν. Μετά και τα τελευταία εντάλματα σύλληψης ηχηρών ονομάτων του τραπεζικού και επιχειρηματικού κόσμου, που έρχονται να προστεθούν στις αποκαλύψεις γύρω από τις μίζες των εξοπλιστικών, όπου επίσης κινήθηκαν ανάλογες διαδικασίες, με ανακρίσεις και προφυλακίσεις, αλλά και ατοπήματα όπως αυτά του κ. Λιάπη, δεν μπορούν κάποιοι να επιμένουν ότι «δεν γίνεται τίποτα».
Σημειώνονται καθυστερήσεις; Σίγουρα. Τεράστιες. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι καταβάλλονται προσπάθειες. Συνήθειες δεκαετιών –που περιλαμβάνουν από μικρές παρατυπίες μέχρι μείζονες παρανομίες– δεν γίνεται να ανατραπούν εν μια νυκτί.
Οι εξελίξεις σε ό,τι αφορά αποκαλύψεις πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων είναι καταιγιστικές. Η αρχή έγινε με την κραυγαλέα περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου, για τον οποίο επί χρόνια όλη η κοινωνία συζητούσε στο καφενείο ότι «τα πήρε», αλλά δεν φανταζόταν ότι θα κατέληγε ποτέ στη φυλακή. Το ίδιο φαίνεται ότι θα γίνει και με άλλους πρώην κορυφαίους πολιτικούς και υψηλόβαθμους αξιωματικούς που πήραν μίζες.
Οι κλυδωνισμοί επεκτείνονται τώρα και στον τραπεζικό χώρο. Αντιδρώντας στην έκδοση εντάλματος σύλληψής του, ο πρώην διοικητής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, Αγγελος Φιλιππίδης, σημείωσε πως το Τ.Τ. είχε 5% επισφαλή δάνεια, έναντι 20% των συστημικών τραπεζών, μια ενδιαφέρουσα επισήμανση που οδηγεί σε προφανείς συνειρμούς.
Η αυτοκάθαρση σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής ύφεσης και πολιτικού κατακερματισμού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπό το βάρος των ευθυνών που ευλόγως αποδίδει η κοινωνία σε μεγάλο μέρος των πολιτικών, οι τελευταίοι δεν μπορούν να διαδραματίσουν τον ελεγκτικό ρόλο που επιβάλλει η θεσμική του υπόσταση. Επίσης, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έχουν σημαντικές ευθύνες, που δυσχεραίνουν τη δική τους συμβολή στην εξυγίανση.
Και φθάνουμε στη Δικαιοσύνη, η οποία καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οι δικαστές αφουγκράζονται μια κοινωνία εν βρασμώ, της οποίας είναι και οι ίδιοι μέρος, αλλά δεν μπορούν να υποκύψουν στον παρορμητισμό της στιγμής. Οι κατηγορούμενοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, έχουν το τεκμήριο της αθωότητας και η Πολιτεία οφείλει να αποδείξει την ενοχή τους, όχι αυτοί την αθωότητά τους.
Υπάρχουν άμεμπτοι δικαστές που μπορούν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο. Αν επιτύχουν, θα αποκαταστήσουν και την πληγείσα αξιοπιστία της Δικαιοσύνης, εξέλιξη που είναι απαραίτητη για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής Ελλάδας.