«Κάθε φορά που έρχομαι και κάθε φορά που μιλάω, βγάζω την αλήθεια μου», δήλωνε με σιγουριά πριν από λίγες ημέρες στο «Ολα Τρέλα» του Θέμου Αναστασιάδη η λαμπερή Τατιάνα Στεφανίδου, μιλώντας για την ωριμότητά της. Την ίδια ώρα, –αρκετά μετά τα μεσάνυχτα– στη ΔΤ το «Παρασκήνιο» έδειχνε τις δικές του αλήθειες.
Από τις πιο ζηλευτές εκπομπές σε κάθε επανάληψή του, υπογραμμίζει άθελά του τι είναι αυτό που μας λείπει από την κρατική τηλεόραση, τα αφιερώματά του, οι άνθρωποι που φωτίζει, πρωταγωνιστές πάντα μιας αλήθειας πραγματικής και όχι κάλπικης.
Ετσι και το βράδυ της περασμένης Δευτέρας η Δόμνα Σαμίου ήταν σαν να γέμιζε την οθόνη, παραμερίζοντας κάθε σκουπίδι από τα διπλανά κανάλια που ξιπάζονταν με τους καλεσμένους τους από τον χώρο της πολιτικής, με κοινότοπες τοποθετήσεις για τη διαπλοκή, τα δάνεια του Τ.Τ. και όλα όσα μας βομβαρδίζουν με την είσοδο του 2014.
Μια γυναίκα-παράδειγμα για την πίστη, το πάθος και την αφοσίωσή της στην παραδοσιακή μουσική, ερευνήτρια και ερμηνεύτρια, αυθεντική, που όργωσε όλη τη χώρα από τη δεκαετία του ’50, με ένα μαγνητόφωνο Uher στην πλάτη. Κυρίως έπεισε όσους δεν την γνώριζαν –χάρισμα πραγματικό– να της ξανοιχτούν, να τραγουδήσουν, να της δείξουν ό,τι έμαθαν από τους δικούς τους.
Μικρασιάτισσα, ήξερε όσο λίγοι να μιλάει για τις κακουχίες στις παράγκες της Καισαριανής, τα δύσκολα χρόνια –δύο φορές είδε το σπίτι της να καίγεται–, τη χαρά της έρευνας, αλλά και πώς ανέβηκε για πρώτη φορά να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, στα 43 της. Σε κάθε της κουβέντα ο δάσκαλός της, ο Σ. Καρράς, ο οποίος την έστειλε στο νυχτερινό Γυμνάσιο, αφού το Δημοτικό δεν ήταν αρκετό για τους ύμνους που τις δίδασκε.
Τη σεμνότητα της εποχής της την έβλεπες στα πλάνα δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο, το 1971 στο Ροντέο, όπου την κάλεσε να τραγουδήσει. Συστολή και επαγγελματισμός. Μια ζωή κινηματογραφική, με συνήθειες σπαρτιάτικες από την εκφραστική πάντα Δόμνα, που καιγόταν από τη φλόγα της ερευνητικής εργασίας και το πάθος να διδάξει το αυθεντικό.
Αναζητούσε ακούραστα το σωστό κι αυτό ακριβώς την καθόρισε σε όλη της τη ζωή. Ερευνα, τραγούδι, δίσκοι, διδασκαλία. Ολα με σκοπό να αποκαλύψει και να διασώσει το αληθινό πρόσωπο της παράδοσης και όχι την εμπορική εκδοχή της που είχε μεγαλύτερη πρόσβαση στο ευρύ κοινό.
«Δίδασκε στους μουσικούς την ερμηνεία. Σταματούσε κι έκανε διορθώσεις», έλεγε με θαυμασμό ο Βασίλης Χριστόπουλος (διευθυντής της ΚΟΑ), συγκρίνοντας τη δουλειά της Δόμνας Σαμίου με εκείνη του μαέστρου που διευθύνει μια ορχήστρα. Υπάρχουν, λοιπόν, οι αλήθειες της ζωής και οι «αλήθειες» της τηλεόρασης.