Ο νεαρός γιος ενός εκ των αντιδημάρχων της Νάουσας έγραψε ένα μη κολακευτικό κείμενο για την πόλη του και ο πατέρας του αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το θέμα κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, σχολιάστηκε, αναδείχθηκαν διάφορες πτυχές, ορισμένες από τις οποίες αφορούν την τοπική κοινωνία, τις σχέσεις δημάρχου – αντιδημάρχου κ.ο.κ. Θα περιοριστούμε στα δεδομένα. Το κείμενο αποπνέει τη δυσφορία ενός νέου ανθρώπου (γύρω στα 20, όπως φαίνεται) για τη γενέτειρά του. Αντιγράφουμε ένα μικρό απόσπασμα: «Ξέρετε τι μεγάλο δυστύχημα είναι να μη σου αρέσει η πόλη που αγαπάς; Δυστυχώς, εμένα μου συνέβη. Εχει πάψει να μου αρέσει αυτή η πόλη. Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος. Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα, βλέπω τα εκπληκτικά φυσικά της τοπία βεβηλωμένα, βρώμικα. Δεν μου αρέσει γιατί όποιον δημιουργικό άνθρωπο έχω συναντήσει, μοιάζει απαρηγόρητος, περιθωριοποιημένος και μόνος (…) Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα συντηρητικά βλέμματα, μιας συντηρητικής κοινωνίας. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων».
Η επίσημη αντίδραση (παραίτηση του πατέρα) μάλλον επιβεβαιώνει τους φόβους του νεαρού. Δεν αναφέρουμε ονόματα για έναν και μόνο λόγο: η υπόθεση είναι ενδεικτική μιας γενικότερης αντίληψης στην ελληνική επικράτεια και όχι προσωπική. Αντί οι δημοτικές αρχές να ασχοληθούν με το περιεχόμενο της δημόσιας παρέμβασης ενός πολίτη, ο οποίος με την ευαισθησία και αμεσότητα της ηλικίας του μεταφέρει εικόνες μιας πραγματικότητας, αισθάνθηκαν να θίγονται, αναδιπλώθηκαν και αμύνθηκαν, οδηγώντας τον πατέρα στην παραίτηση. Ανακλαστικά ενός απαρχαιωμένου πολιτικού συστήματος, που έμαθε να επιβιώνει μέσα από την υποκρισία, την ωραιοποίηση, τον έπαινο και την αναγνώριση. Οποια έκφραση δημόσιας κριτικής, εισπράττεται ως εχθρική πράξη, με στόχο την αμαύρωση του πολιτικού προφίλ του δημάρχου, τη μη επανεκλογή του κ.ο.κ. Ο δημότης οφείλει να είναι ένας ικανοποιημένος πελάτης και όχι ένας ενεργός πολίτης. Ετσι λειτουργούσε το σύστημα και, εν πολλοίς, έτσι εξακολουθεί να λειτουργεί.
Και μόνο η φράση «γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος» (τη στιγμή μάλιστα που η γειτονική βιβλιοθήκη της Βέροιας αποτελεί πρότυπο διεθνώς βραβευμένο και σφύζει από ζωή) θα αρκούσε για να διακινδυνεύσουμε μια ερμηνεία: οι αντιθέσεις στην Ελλάδα της κρίσης θα οξύνονται όσο οι θεσμοί αποστρέφονται την πραγματικότητα είτε γιατί δεν την κατανοούν είτε γιατί δεν τους βολεύει.