Οχι. Δεν έχουμε ξεπεράσει την κρίση, ώστε να πάρουμε τη βαθιά ανάσα της ανακούφισης και του εφησυχασμού. Ομως, εξίσου βέβαιον είναι πως κάθε άλλο παρά είμαστε χειρότερα απ’ ό,τι προ τριετίας και πως η καταστροφή της χώρας (αν δεν τη σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι προδιαγεγραμμένη. Μεταξύ των δύο αυτών «εκδοχών» υπάρχει τεράστια διαφορά, με αποτέλεσμα η αλήθεια να πνίγεται από τη σύγχυση και την αβεβαιότητα. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός, πως πάντοτε η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας ήταν πολωμένη μεταξύ του άσπρου (της κυβέρνησης) και του μαύρου (της αντιπολίτευσης). Σε ομαλότερες περιόδους, αυτή η πολιτική ιδιομορφία απλώς ενέτεινε την αναξιοπιστία των πολιτικών μας κομμάτων, καθώς αυτά εναλλάσσονταν στην εξουσία, διαψεύδοντας θέσεις, προθέσεις και διαθέσεις. Σήμερα, όμως, η αντιπαράθεση του μαύρου και του άσπρου μπορεί να αποβεί μοιραία στην προσπάθεια της χώρας να ξεπεράσει την κρίση. Για τον απλό λόγο, πως το βάρος της αντιμετώπισής της το έχουν επωμισθεί κατά κύριο λόγο οι πολίτες, οι οποίοι φυσικό είναι να αηδιάζουν με τους πολιτικούς, που επενδύουν στις «τελεσφόρες» θυσίες τους, όσο και με εκείνους, που τις ακυρώνουν, θεωρώντας τες άσκοπες και μάταιες.
Αυτή η επικίνδυνη αντιπαράθεση οξύνεται συνεχώς, ενόψει της διπλής αναμέτρησης (ευρωεκλογές και δημοτικές) τον Μάιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει την πάλαι ποτέ «δομική αντιπολίτευση», που είχε εισηγηθεί το 1979 για το ΠΑΣΟΚ ο κ. Κ. Σημίτης. Ολες οι επιλογές και τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης είναι αρνητικά, επιζήμια και ολέθρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλει την ανατροπή τους και την αποκατάσταση των πραγμάτων στο προμνημονιακό τους επίπεδο. Οσον δε αφορά το ευρωπαϊκό μας δίλημμα, είναι ψευδεπίγραφο. Αντί να προσαρμοστεί η χώρα μας στα ευρωπαϊκά ισχύοντα, αντίθετα η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να συμμορφωθεί στα ελληνικά δεδομένα. Με το δίλημμα ότι η κατάρρευση της Ελλάδος συνεπάγεται και τη διάλυση της Ευρώπης. Τούτο δε μπορεί να το αποτρέψει μόνον ο θεόσταλτος κ. Τσίπρας, ως παντοδύναμος αναμορφωτής του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Υπό το πρίσμα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπερψηφισθεί ως γνήσιο φιλευρωπαϊκό κόμμα, ενώ η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ επιβάλλεται να καταψηφισθούν ως άθλιοι ευρωείλωτες. Πάνω-κάτω, ανάλογες «προϋποθέσεις» φιλοευρωπαϊσμού προβάλλουν οι ΑΝΕΛ και η Χ.Α. Ως προς το ενδεχόμενο να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ το «δίλημμα Τσίπρα» προς την Ευρώπη, η απάντηση είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσθηκε ακριβώς για να ασκήσει τον εκβιασμό αυτό. Οπότε, την αποκλειστική ευθύνη για την έκβασή του έχει ο εντολοδόχος και κυρίαρχος λαός…
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα υπεραμύνονται του άσπρου. Επικαλούνται την αποκατάσταση της ευρωπαϊκής εμπιστοσύνης, η οποία πρέπει να είναι αμφίδρομη και μεγιστοποιούν τα «επιτεύγματα» της πολιτικής τους στην αντιμετώπιση της κρίσης. Μεταξύ άλλων θεωρούν πάγιο και μη αναστρέψιμο το πρωτοεμφανιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, δηλώνοντας (φυσικά ενόψει των εκλογών του Μαΐου) ότι τα 2/3 του ποσού θα διανεμηθούν «στους πολίτες, που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση». (Πρόκειται για ψίχουλα, τα οποία μάλλον θα επιτείνουν το αίσθημα της αδικίας και της ανισότητας των θυσιών). Κοντολογίς, όμως, μ’ αυτήν την «ενημέρωση» καλούμαστε στις κάλπες να συγκρίνουμε, να κρίνουμε και να αποφασίσουμε, για το μέλλον μας…