«Η ανομία εντός των ΑΕΙ εκτρέφεται από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς, που καλύπτουν τις έκνομες πράξεις των φοιτητών τους, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας», ανέφερε σε πρόσφατη εκδήλωση ο Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο Ελληνας καθηγητής στο φημισμένο MIT που δέχθηκε να αναλάβει τη θέση του προέδρου του νεοσυσταθέντος Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρότι ορισμένοι καταλογίζουν στους ξενόφερτους συμβούλους άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας, πολλοί αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν τα ουσιώδη και αγνοούν τα περιττά.
Σε «πηγαδάκι» στην ίδια εκδήλωση, ένας καθηγητής του ΕΚΠΑ έφερε την κουβέντα σε συνάδελφό του, ο οποίος φέρεται να επιθυμεί να θέσει υποψηφιότητα για πρύτανης του ΕΚΠΑ. «Θεωρείται μεταξύ των φαβορί; Ακούω ότι του έχει θυμώσει ο υπουργός για τη στάση που κράτησε στην πρόσφατη κρίση στο ίδρυμα», παρατήρησε ο καθηγητής. Αλήθεια, γιατί νοιάζει το πανεπιστήμιο η άποψη του εκάστοτε υπουργού Παιδείας για τους υποψηφίους πρυτάνεις; Υπάρχουν και κομματικά χρίσματα στις πρυτανικές εκλογές; Εάν ένας πρύτανης είναι «με την κυβέρνηση» θα πάρει μεγαλύτερη χρηματοδότηση για το ΑΕΙ του από ό,τι εκείνος «της αντιπολίτευσης»;
Ανάλογα φαινόμενα καταγράφονται και στην άλλη πλευρά του κομματικού τόξου. Οι προσκείμενοι στην Αριστερά πανεπιστημιακοί δείχνουν μια εμμονική στάση κατά του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ που ψηφίστηκε το 2011, πιστοί στην γκρίνια των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι σε ό,τι αποφασίζουν οι αντίπαλοί τους. Μάλιστα, πολλοί πανεπιστημιακοί δικαιολογούν με ιδεολογικά φληναφήματα τη στάση τους κατά του νόμου, παρότι θα μπορούσαν να τον αξιοποιήσουν για να βρεθούν στο Συμβούλιο του ΑΕΙ. Και αυτό, διότι σε κάθε 15μελές συμβούλιο ενός ΑΕΙ, η πλειοψηφία είναι πανεπιστημιακοί του ιδρύματος. Εως τώρα, πλην ενός στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ουδείς πανεπιστημιακός του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών συγγενών δυνάμεων έβαλε υποψηφιότητα για τα Συμβούλια. Τι φοβούνται οι αριστερόστροφοι πανεπιστημιακοί; Μήπως κατηγορηθούν ότι δεν τηρούν την κομματική γραμμή, και εκδικητικά βρεθούν εκτός της μοιρασιάς των θέσεων εξουσίας εάν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή;
Η ουσία είναι ότι οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί –παιδιά ενός ξεπερασμένου συστήματος διακυβέρνησης των ΑΕΙ, όπου ισχυρό λόγο είχαν οι φοιτητικές παρατάξεις– αφήνουν έδαφος στην κομματική ποδηγέτηση των ΑΕΙ, ακραία έκφανση της οποίας είναι ο κομματικός τραμπουκισμός. Και όμως, ο νόμος Διαμαντοπούλου προσφέρει τα θεσμικά αντίβαρα ώστε να μειωθεί η παντοδυναμία του πρύτανη και των φοιτητικών παρατάξεων, να υπάρξει έλεγχος των οικονομικών των ΑΕΙ και αξιοποίηση της περιουσίας τους. Κάτι απαραίτητο, καθώς δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως θα αρχίσουν να τρέχουν τα λεφτά από τις τσέπες του υπουργού Παιδείας και των πρυτάνεων που σήμερα αντιστέκονται κατά της πολιτικής της λιτότητας. Βέβαια, η αντίσταση είναι ωραία, πόσο μάλλον όταν μας βοηθά να προστατεύσουμε και το μαγαζάκι μας, που κρύβει πολλές εργολαβίες.