Προχθές, ένας 74χρονος στο Αίγιο, ενοχλημένος από τις φωνές παιδιών που έπαιζαν έξω από το σπίτι του, πήρε την καραμπίνα και τα πυροβόλησε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο πόδι ένας 14χρονος. Πολλές φορές παιδιά έχουν πετροβοληθεί ή πυροβοληθεί από περίοικους σε κρίση υστερίας. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, όλοι, υποκριτικά, εξανίστανται. Οι φωνές των παιδιών είναι χαρά, λένε. Τα παιδιά είναι ευτυχία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν αντέχουν τις φωνές των παιδιών. Πόσοι ενήλικοι δεν αποφεύγουν συστηματικά μέρη «με οικογένειες»; Οι μονήρεις των πόλεων μπορεί να αντέχουν τα ντεσιμπέλ της τηλεόρασης, αλλά φτάνουν στο κατώφλι του εγκλήματος με το φασαριόζικο παιδομάνι στον δρόμο. Φτάνει να θυμηθούμε τον άντρα που σκότωσε, προ ετών, τη δασκάλα και αρκετά από τα παιδάκια του γειτονικού του σχολείου επειδή καταλάμβαναν τον δρόμο (το σχολείο δεν είχε αυλή) από όπου περνούσε με το αυτοκίνητό του. Είχε απειλήσει ότι αν δεν εγκαταλείψουν το οδόστρωμα θα τους πατήσει, και μια μέρα το έκανε…
Ολοκληρωτική επισκίαση της ψυχραιμίας και της λογικής από τον εγωισμό, την αντικοινωνικότητα, τον ανορθολογισμό. Τα γεννά ο πολιτισμός των εγκλωβισμένων στον προσωπικό τους μικρόκοσμο· το σύστημα που μετατρέπει τον πολίτη σε πελάτη (ψηφοφόρο, καταναλωτή), που δείχνει ως μόνο δρόμο προς την ευδαιμονία την αυτάρκη ιδιωτική ζωή. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα τη διαταράξει. Και ο ατομισμός κάνει τον άνθρωπο ευάλωτο στον αυταρχισμό. Τον οδηγεί στην απομόνωση, συνθλίβει την ικανότητα επικοινωνίας, συγκαταβατικότητας, ανθρώπινης συμπεριφοράς. Παλιά, τα παιδιά δεν ενοχλούσαν τόσο. Υπήρχαν παντού και βέβαια φώναζαν.
Σήμερα τα παιδικά τρεχαλητά στα πεζοδρόμια ή το οδόστρωμα -κάποτε ένα κοινωνικά αποδεκτό στάδιο της φυσικής τους ανάπτυξης- αποτελούν μια σπάνια και μάλλον προβληματική κατάσταση. Ο χώρος στένεψε ανυπόφορα, οι αλάνες έγιναν πιλοτές, τα σκαλάκια των σπιτιών οθόνες πολυμέσων. Ωστόσο τα παιδιά παραμένουν παιδιά, δεν είναι στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα, δεν είναι αντικείμενα. Και γίνονται όπως τα φτιάξεις. Ερχονται στον κόσμο χωρίς να έχουν ιδέα περί κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς και με μια πολύ ισχυρή διάθεση να διατηρήσουν όσο γίνεται ανέπαφα τα πλεονεκτήματά τους. Ταυτόχρονα όμως και με μια ισχυρή ανάγκη για συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Το πώς θα την κατακτήσουν, σεβόμενα τα όρια των άλλων, το μαθαίνουν σιγά σιγά. Οπως έλεγε ο Ράσελ, «αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει· αν ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο· αν ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό· αν ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά· αν ζει μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο· αν ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει».
Ομως σε ένα περιβάλλον όπου επικρατεί το ατομικό επί του συλλογικού «καλού», οι θορυβούντες ανήλικοι θα γίνουν μονόχνοτοι ενήλικοι περιχαρακωμένοι στο ατομικό τους βασίλειο, και περίοικοι και παιδομάνι θα ανήκουν πάντα σε διαφορετικά στρατόπεδα.