Εχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια. Φέρτε στον νου σας το ανέμελο κλίμα της εποχής, καθώς η χώρα βρισκεται λίγο πριν από την κορύφωση της εποχής της αστακομακαρονάδας. Tις νίκες στο Εuro, τη Eurovision, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τα παράθυρα της «Καθημερινής» στο Φάληρο βλέπαμε μια πραγματική κοσμογονία. Μιλιούνια εργάτες δούλευαν νυχθημερόν για να τελειώσουν το περιβόητο σύμπλεγμα των οδικών «δαχτυλιδιών» στο Δέλτα του Κηφισού. Το εντυπωσιακό έργο, όπως και τα περισσότερα άλλωστε, είχαν καθυστερήσει α λα ελληνικά. Εξ ου και οι γερανοί με τις μπουλντόζες πήραν φωτιά και τέτοια εποχή εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας χιλιάδες εργάτες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησίαζαν πλέον απειλητικά.
Το τηλέφωνο χτύπησε, ήταν μια φίλη μου Αγγλίδα. Εργαζόταν σε μια ναυτιλιακή εταιρεία στον Πειραιά, μιλούσε αρκετά καλά τη γλώσσα μας, και εκείνη την εποχή, με τον Ελληνα σύζυγό της, κάναμε κολλητή παρέα. «Ακου τι μου έτυχε» λέει με τα σπαστά ελληνικά της. «Πήρα ταξί για να πάω από τον Πειραιά στο σπίτι, είπα στον ταξιτζή τη διεύθυνση (έμενε 500 μέτρα μακριά από την παραλιακή στο ύψος του Φλοίσβου) και ξεκινήσαμε. Στον δρόμο, όμως, πήρε και δεύτερο πελάτη, ο οποίος είπε ότι πήγαινε σε κάποια Βούλα. Οταν φτάσαμε στο Φλοίσβο, του είπα «εδώ σας παρακαλώ στρίψτε αριστερά». Ξέρεις τι μου απάντησε; «Εγώ πάω στη Βούλα. Αν θέλεις να σε πηγαίνουν έξω από την πόρτα σου, να παίρνεις λεωφορείο. Κατέβα και γρήγορα». Κωνσταντίνε, επειδή δεν κατάλαβα τι έγινε, παίρνω εσένα πρώτο για να μη με βρίσει πάλι ο άντρας μου για τα ελληνικά μου. Γιατί με κατέβασε; Ποια είναι αυτή η Βούλα»;
Θυμήθηκα τη χαριτωμένη ιστορία, καθώς μια σοβαρή βλάβη στο Ι.Χ. μου -που δεν θέλω να θυμάμαι γιατί… θυμάμαι και πόσα πλήρωσα- με υποχρέωσε να κινηθώ για δύο μέρες με ταξί. Προτίμησα το Τaxibeat, δηλαδή την ιντερνετική εφαρμογή που σε βοηθά γρήγορα και ανέξοδα να βρίσκεις ταξί από το κινητό σου. Δεν το γράφω για διαφημιστικούς λόγους. Αλλά γιατί πραγματικά εξεπλάγην από την καθαριότητα των ταξί και κυρίως την εξυπηρετικότητα και ευγένεια και των τεσσάρων ταξιτζήδων που «γνώρισα».
Θα σταθώ, όμως, στον έναν που μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ηταν κάτω από 30, κι είχε στο ταμπλό του δύο ηλεκτρονικές ταμπλέτες, που έδειχναν ταυτόχρονα τη διαδρομή μας. Μου προκάλεσαν την περιέργεια και τον ρώτησα. «Η μία τρέχει το πρόγραμμα του Τaxibeat και η άλλη της εταιρείας ραδιοταξί που συνεργάζομαι και μου την έδωσαν δωρεάν. Αν επιθυμείτε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και το Wi-Fi του ταξί μου για να μην ξοδεύετε μονάδες από το κινητό σας σε περίπτωση που θέλετε να δείτε κάτι στο Ιντερνετ».
Από το ύφος μου κατάλαβε προφανώς ότι η έκπληξή μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη κι έσπευσε να μου λύσει όλες τις απορίες μου πριν καλά καλά τις διατυπώσω. «Δουλεύω με ξενοδοχεία και από την άνοιξη κυρίως με κρουαζιερόπλοια. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι οι ξένοι θα ήθελαν Wi-Fi στο ταξί για να αποφεύγουν τις τεράστιες χρεώσεις που επιβάλλουν οι εταιρείες όταν χρησιμοποιoύν το κινητό τους σε άλλη χώρα. Εμένα μου κοστίζει τον μήνα μόνο 5 ευρώ παραπάνω, αλλά σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει ξένος που όταν του λέω ότι έχω δωρεάν Wi-Fi δεν μου αφήνει τουλάχιστον 3 ή και 5 ευρώ πουρμπουάρ. Να σκεφτείτε, ακόμη και οι Αγγλοι μου δίνουν φιλοδώρημα. Μάλιστα, μόλις μπαίνουν μέσα οι ξένοι τους προτείνω να κατεβάσουν δωρεάν και την ελληνική εφαρμογή «Easy Taxi» που μετατρέπει το κινητό τους σε ταξίμετρο για να είναι σίγουροι για την χρέωση της διαδρομής τους».
Εμαθα κι άλλα που αγνοούσα από τον συμπαθέστατο ταξιτζή. Οτι π.χ. ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιντερνετικών εταιρειών που συνδέονται με τα ταξί έχει εκσυγχρονίσει και τις επιχειρήσεις των ραδιοταξί που όχι μόνον δεν χρεώνουν πια τις κλήσεις, αλλά κάνουν και προνομιακές τιμές σε συχνούς πελάτες. Εκείνος, ωστόσο, προτιμά όπως μου είπε το Taxibeat «γιατί μπορεί μεν να μας παίρνει το 10% από κάθε διαδρομή, αλλά είναι ωραίο να σε επιλέγουν οι πελάτες επειδή οι προηγούμενοι σού έχουν βάλει καλή βαθμολογία και σε έχουν κάνει στο σύστημα «favorite» κι όχι εσύ εκείνους. Θα σας το πω με δυο λόγια γιατί φτάνουμε στον προορισμό σας. Σε όλους μας έτυχε να ζήσουμε μέσα στην κρίση. Ολοι έχουμε προβλήματα. Αλλά ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε δεν αλλάζει. Οταν αποφάσισα να κάνω αυτή τη δουλειά, είπα μέσα μου «Αντρέα, αυτό είναι το επάγγελμα που διάλεξες, πρέπει να γίνεις ο καλύτερος”».
Τον ευχαρίστησα διπλά γιατί βγήκα από το ταξί με ένα σπάνιο στις μέρες μας χαμόγελο.