Νομίζω, για πρώτη φορά από τη θέση αυτή, την Κυριακή 15-10-12, τέθηκε θέμα άμεσης πολιτικοποίησης των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Ηταν αμέσως μόλις ο αρμόδιος οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ παραδέχθηκε δημόσια πως ο οργανισμός του απέτυχε παταγωδώς στις προβλέψεις του για τις επιπτώσεις της σκληρής λιτότητας στη χώρα μας. Και διακήρυξε ότι οι «προβλέψεις» είχαν στηριχθεί σε λανθασμένους (και προφανώς αναθεωρητέους) συντελεστές. Εκτοτε, το «λάθος» επιβεβαιώθηκε, κατά τον πλέον επίσημο τρόπο, τόσο από τη διοίκηση του ΔΝΤ όσο και απ’ όλα τα ευρωπαϊκά όργανα. Ετσι επιλήφθηκε του θέματος και η Ευρωβουλή, με έκθεση-κόλαφο για τη στάση του ΔΝΤ σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. που μπήκαν σε Μνημόνια, επισημαίνοντας την ανάγκη έντονης δραστηριοποίησης της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Το ερώτημα, όμως, είναι τι κάνουμε εμείς. Οχι μόνον στο διάστημα των σχεδόν τριών ετών που παρήλθαν από το mea culpa του ΔΝΤ, αλλά κυρίως τώρα. Τώρα, που σχεδόν όλες οι ομοιοπαθείς χώρες της Ευρώπης έχουν ξεπεράσει ή ξεπερνούν το άγος των Μνημονίων. Τώρα, που η τρόικα μας ασκεί έναν νέο εκβιασμό, πάντα με βάση τους προ 4ετίας «λανθασμένους συντελεστές» του ΔΝΤ.
Η πολιτική ζωή της χώρας έχει εμπλακεί σε μια σύγκρουση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών». Διαμάχη ανύπαρκτη, ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική. Για τον απλούστατο λόγο, πως κανένα ελληνικό κόμμα και ουδείς Ελληνας πολίτης είναι υπέρ των Μνημονίων. Οπως και κανένα κόμμα δεν μπορεί, με εξορκισμό, να τα εξοβελίσει. Παραβλέποντας αυτήν την απλή αλήθεια, τα πολιτικά μας κόμματα έχουν πολωθεί στα άκρα, μεταξύ των «υπερασπιστών» των Μνημονίων και των «απελευθερωτών». Η «μετωπική σύγκρουση» τα έχει καταστήσει τυφλά και ανίκανα να αναζητήσουν κάποιο κοινό σημείο προσέγγισης. Το σημείο αυτό θα εξυπηρετούσε το συμφέρον της χώρας, με τίμημα, όμως, τη ζημία του μικροκομματικού και κοντόφθαλμου «οφέλους» τους. Ωστόσο, αυτό εξακολουθούν να προτιμούν και να προτάσσουν.
Προσωπικά πιστεύω πως σήμερα είναι η καταλληλότερη στιγμή για να επιχειρηθεί μια πολιτική συνεννόηση των κομμάτων μας. Διαφορετικά, θα έχει χαθεί μια σπάνια και ίσως ύστατη ευκαιρία. Διότι, εκτός των προαναφερθέντων, πρώτον, στις επικείμενες ευρωεκλογές δοκιμάζεται, σ’ όλες τις χώρες, ο «φιλευρωπαϊσμός» των πολιτών. Η δε χώρα μας, η οποία, μέχρι προ 5ετίας, κατείχε τα σκήπτρα του φιλοευρωπαϊσμού, τώρα μπορεί να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή ενός αδιέξοδου και περιπτωσιακού ευρωσκεπτικισμού. Δεύτερον (και κυριότερο), διότι κατέχουμε την 6μηνη προεδρία της Ε.Ε. Ετσι, με δεδομένη την απανταχού κρισιμότητα των ευρωεκλογών, μπορούμε άνετα να προτάξουμε, ως βασικό στόχο της προεδρίας μας, την άμεση δραστηριοποίηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ως λάβαρο και δόρυ, για την αναβίωση του ευρωπαϊκού ιδεώδους.
Για όλους αυτούς τους λόγους, νομίζω πως η πρωτοβουλία για πολιτική προσέγγιση πρέπει να εκδηλωθεί από την κυβέρνηση. Με πρόσκληση των πολιτικών αρχηγών σε κοινή σύσκεψη, υπό την προεδρία, ίσως, του κ. Κάρολου Παπούλια, και με θέμα μια μίνιμουμ, αλλά εθνική στάση. Αν μη τι άλλο, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν κάθε λόγο να αποβάλουν τον ετεροεπιβληθέντα χαρακτηρισμό τους ως άκριτων και πειθήνιων «μνημονιακών». Οι δε αυτοαποκαλούμενοι «ανένδοτοι αντιμνημονιακοί» μάλλον θα υποχρεωθούν να δηλώσουν, όχι το τι δεν θέλουν, αλλά εκείνο που προτείνουν, ως εφικτό και μπορετό…