Η συμπεριφορά, οι δηλώσεις και η στάση ορισμένων τις τελευταίες εβδομάδες υποδηλώνουν μια ανησυχητική πραγματικότητα: Πολιτικοί, δημοσιολογούντες σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα, η κοινή γνώμη εν γένει, δεν ήταν ουδέποτε προετοιμασμένοι για μια σοβαρή ελληνοτουρκική κρίση απλωμένη σε βάθος χρόνου. Η μηχανή της τουρκικής προπαγάνδας, των εθνικών θέσεων της Τουρκίας προς το εξωτερικό, ιδίως προς τη Δύση, είναι εξαιρετικά αποτελεσματική και οι όποιες αποτυχίες της οφείλονται μάλλον στην ύπαρξη αντίβαρων, όπως η γαλλική επιρροή, αλλά και οι υπερβολές του ίδιου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τελευταία έχει δείξει να ξεπερνάει κατά πολύ τα «πολιτικώς ορθά» όρια της ούτως ή άλλως αμβλείας ευρωπαϊκής αντιληπτικότητας. Τα υποτιθέμενα «λογικά» επιχειρήματα σύγκρισης των μεγεθών της «μεγάλης» Τουρκίας απέναντι στη «μικρή» Ελλάδα ή της «τεράστιας» ακτογραμμής απέναντι στα 10 τ.χλμ. του «μικρού» και «ευρισκόμενου στη λάθος πλευρά της μέσης γραμμής» Καστελλόριζου δεν ακούγονται παράλογα σε κάποια αυτιά Δυτικών.
Αν και οι διπλωματικές προσπάθειες της κυβέρνησης έχουν οδηγήσει σε αποφάσεις που εκκρεμούσαν για δεκαετίες (ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία, σοβαρή συζήτηση για επέκταση χωρικών υδάτων κ.ά.), η διάχυση αυτών των πολύ σημαντικών εξελίξεων προς το εξωτερικό είναι προβληματική. Αντί αυτού βλέπουμε μια εντεινόμενη προσπάθεια προς το εσωτερικό, η οποία είναι μάλλον περιττή. Είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι η Τουρκία αποτελεί απειλή ασφάλειας για την Ελλάδα, είναι περιφερειακός παράγοντας αστάθειας και πηγή αναθεωρητισμού. Γίνεται, εν ολίγοις, μια διαχείριση του ζητήματος σαν αυτό να ήταν εσωτερικού χαρακτήρα, όπως, για παράδειγμα, το ασφαλιστικό, η φορολόγηση ή η πολιτική προστασία. Δεν πρόκειται βέβαια για εσκεμμένη τακτική, αλλά για συνήθεια, η οποία ενθαρρύνεται από την ολοκληρωτική απουσία στρατηγικής ραχοκοκαλιάς.
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια εκστρατεία πληροφόρησης των Δυτικών, όχι μόνο μέσα από διπλωματικά και πολιτικά κανάλια, αλλά ευρύτερη. Φυσικά η Αθήνα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον προϋπολογισμό δισεκατομμυρίων που έχει στη διάθεσή της η Αγκυρα, αλλά και η εκ των υστέρων αντίδραση δεν αποτελεί επιλογή. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από την αναπαραγωγή κατασκευασμένων εικόνων και ειδήσεων σχετικά με την κρίση στον Εβρο (Μάρτιος ’20), που βρέθηκαν σε περίοπτη θέση των πρωτοσέλιδων σημαντικών διεθνών μέσων ενημέρωσης. Η κρίση είναι διαρκείας, θέλει γερά νεύρα και οι συνταγές που άλλοτε είχαν επιτυχία για το τρίγωνο Ξενοκράτους – Υψηλάντου – Σέκερη δεν δουλεύουν πια ούτε εκεί.