Πολλά έχουν ειπωθεί για την αμερικανική στάση στην ελληνοτουρκική κρίση. Για το τι θα μπορούσαν να έχουν πράξει οι ΗΠΑ εάν δεν υπήρχε η ιδιαίτερη προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ αλλά και η απόσυρση της Αμερικής από την περιοχή που δημιουργεί ένα κενό το οποίο επιχειρεί να καλύψει η Γερμανία και ως προεδρεύουσα της Ε.Ε.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εάν πρόεδρος ήταν ο Τζο Μπάιντεν, θα είχε ήδη εμπλακεί ενεργά για αποκλιμάκωση της έντασης.
Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία που υπέγραψαν πριν από λίγες ημέρες στο Οβάλ Γραφείο οι ηγέτες της Σερβίας και του Κοσόβου, ήρθε να υπενθυμίσει το ιδιαίτερο βάρος της Ουάσιγκτον και το πόσο αποτελεσματική μπορεί να αποδειχθεί η αμερικανική διαμεσολάβηση σε εστίες έντασης σε όλο τον πλανήτη. Και η κλιμακούμενη κρίση μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας είναι μία από αυτές.
Ειδικότερα, αυτό το σημαντικό βήμα για τη λύση του βαλκανικού γόρδιου δεσμού Σερβίας – Κοσόβου, έφερε στη μνήμη τον αείμνηστο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Μπορεί να ενοχλούσε πολλούς, ακόμη και εντός του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αλλά σχεδίαζε προσεκτικά, πίεζε, ενίοτε απειλούσε, σε δόσεις που θεωρούσε αναγκαίες και αποδεικνύονταν αποτελεσματικές.
Ενας βοηθός υπουργός Εξωτερικών που, λόγω των ικανοτήτων και της προσωπικότητάς του, ήταν στην πράξη πολύ ισχυρότερος από το θεσμικό αξίωμα που κατείχε.
Το διπλωματικό του εκτόπισμα και οι διαπραγματευτικές του ικανότητες, σε συνδυασμό με το προσωπικό ενδιαφέρον και την απόλυτη στήριξη του ηγέτη της υπερδύναμης, του επέτρεπαν να φέρνει αποτελέσματα.
Στα Βαλκάνια γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και το πώς να κινείται. Το απέδειξε στη Συμφωνία του Ντέιτον τον Νοέμβριο του ’95, όπως και στην Ενδιάμεση Συμφωνία Αθήνας – Σκοπίων δύο μήνες νωρίτερα, αλλά και στην κρίση των Ιμίων.
Παρά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Ταγίπ Ερντογάν, ενδεχομένως ο Χόλμπρουκ να έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο να τον χειριστεί και μέσα από μια πιεστική και συνεχή προσωπική εμπλοκή, να κατέληγε σε ένα σύνθετο πακέτο με οφέλη και για τις δύο πλευρές το οποίο, με τη σωστή επικοινωνιακή διαχείριση, ίσως να άνοιγε τον δρόμο για την εξομάλυνση. Ο «Κίσινγκερ των Δημοκρατικών» είχε το ειδικό βάρος, τις προσβάσεις και τη γνώση της περιοχής, ιδιαίτερα της Τουρκίας, για να «τρέξει» μια αποτελεσματική μεσολάβηση της Αμερικής ανάμεσα στους δύο νατοϊκούς συμμάχους. Yπάρχει σήμερα ένας Χόλμπρουκ;