Εχει τα μάτια ενός παιδιού. Ή όχι ακριβώς. Πάντως με τα ματάκια των παιδιών που θα φορούν «μασκούλα» συνέκρινε τα δικά του μάτια ο Κυριάκος Βελόπουλος. «Κοκκίνισαν», απεφάνθη τη Δευτέρα στη Βουλή, «από την έλλειψη οξυγόνου». Λίγο πριν είχε πει ότι δεν είναι εναντίον της μάσκας. Είναι με την επιστήμη. Η επιστήμη, όμως, ποτέ και πουθενά δεν έχει παράσχει έστω υποψία ότι η μάσκα μπορεί να ευθύνεται για την ελλιπή οξυγόνωση του βελοπούλειου –ή άλλου, λιγότερο ευαίσθητου– εγκεφάλου.
Οποιος είδε τις εικόνες από τις ανθυγειονομικές διαδηλώσεις –ιδίως από την πιο πυκνή, που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη– έπρεπε να περιμένει ότι κάποιος θα επιδίωκε να καρπωθεί αυτές τις ορκισμένες μειοψηφίες. Κάποιος θα δοκίμαζε να τους δώσει φωνή και να κάνει ταμείο. Τα υπόλοιπα κόμματα –πλην Βελόπουλου– στη Βουλή έδειξαν να ομονοούν στο πιο επίμαχο θέμα – στην ασφάλεια της χρήσης μάσκας από παιδιά δημοτικού και νήπια. Τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, όλοι αποδοκίμασαν τις αντιδράσεις.
Οι διακηρύξεις αυτές θα σχημάτιζαν μια «υγειονομική» ζώνη απέναντι στις δοξασίες του βαθέος Διαδικτύου· θα συνιστούσαν μια μίνιμουμ συναίνεση πάνω στα γυμνά δεδομένα, αν δεν συνοδεύονταν από ριζική αμφισβήτηση των μέτρων που έχουν εισηγηθεί οι λοιμωξιολόγοι. Για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η επιβολή ωραρίου στην εστίαση είναι «ευτράπελη». Εκείνος δεν αναγνωρίζει τον αυξημένο κίνδυνο που συνεπάγεται η χαλάρωση της μεταμεσονύκτιας ευωχίας. Για τον Βαρουφάκη, η κυβέρνηση δολίως «επέλεξε να μην προετοιμαστεί» για να συρρικνώσει το ΕΣΥ και να πριμοδοτήσει συμφέροντα. Πώς να μη μιλάει μετά ο Βελόπουλος για παιδιά-ρομποτάκια και εντολές επιστημόνων που η κυβέρνηση «πουσάρει»;
Το πολιτικό σύστημα έδειξε έτσι να χάνει (πάλι) την ευκαιρία της κοινής άμυνας απέναντι στον αντισυστημικό πολτό – και μάλιστα σε ένα θέμα που δεν επιδέχεται ιδεολογικές αναγνώσεις. Αντιθέτως. Αντί κοινής απάντησης, τα κόμματα διχάστηκαν για το ποιος υποθάλπει ή ποιος ακούσια τροφοδοτεί τους μασκοβάτες.
Ε, και; ρωτούν πολλοί. Θα άλλαζε κάτι; Ακούν μήπως όσοι πατούν τις μάσκες σαν να ήταν θαλασσιές κατσαρίδες τι λένε τα κόμματα; Ακούν Βουλή;
Οσοι θεωρούν χαμένους όλους τους ψεκασμένους ομαδοποιούν χύμα διαθέσεις που δεν έχουν ακόμη κατασταλάξει σε ένα κίνημα. Καταλήγουν έτσι να καταδικάζουν ως ανεπίδεκτους πειθούς πολλούς πολίτες, οι οποίοι μπορεί να συντηρούν παράλογες αμφιβολίες αλλά δεν έχουν ακόμη περάσει τον φράχτη του φανατισμού.
Για κάθε έναν κοβιντομάχο που δέρνεται με την άσφαλτο, μπορεί να υπάρχουν δέκα –ημιενήμεροι, αλλά όχι ακόμη ανήμεροι– που αμφιταλαντεύονται μεταξύ απρόθυμης συμμόρφωσης και ενεργού άρνησης. Γι’ αυτούς, τους «μεταξύ», τους σχεδόν αψέκαστους, πρέπει η πολιτική να βρει την παιδαγωγική της ψυχραιμία. Δεν θα το κάνει.
Κυριάκος Βελόπουλος: Οξυγόνωση
2' 0" χρόνος ανάγνωσης
