Σε ανέφελους ή ζοφερούς καιρούς, διατηρεί αναλλοίωτη την ουσία της η ευαγγελική φράση «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών», Ματθ. Ε΄ 3. Παραμένει, ωστόσο, από τις πλέον παρερμηνευμένες είτε από αγανακτισμένους υπερόπτες είτε από αδαείς ή από επαναπαυόμενους στα ρηχά μιας απλοϊκής εξήγησης. Οτι εν προκειμένω η Θεία Πρόνοια πριμοδοτεί τους μωρούς. Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται την πλάνη του ούτε από τη λιτή, διαπιστευμένη μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου της Καινής Διαθήκης, υπάρχουν αναλύσεις φωτισμένων ιερέων (φυσικά και στο Διαδίκτυο) που αποκαλύπτουν την αλήθεια ακόμα και σε διάνοιες από κούνια. Ετσι (αντιγράφω συνοπτικά), πτωχός τω πνεύματι ταυτοποιείται όποιος ανεξάρτητα από κοινωνική θέση, τάλαντα, γνώση, οικονομική ισχύ, διαφυλάττει την ταπεινότητά του έχοντας επίγνωση της ένδειάς του υπό το Υπερθεν μεγαλείο. Σαφέστατο. Δεν αποτελεί πύλη δικαίωσης για τους αυθεντικούς ηλιθίους ο μακαρισμός.
Αναζωπυρώθηκε, ευτυχώς με εγκαίρως ελεγχόμενες εστίες, η διαμάχη περί ορίων θρησκείας και επιστήμης λόγω της πανδημίας που πλήττει με σφοδρότητα ανθρώπους όλων των εθνών, χρωμάτων, κάθε πίστης και απιστίας.
«Η επιστήμη χωρίς τη θρησκεία είναι χωλή, η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή» είπε, ρίχνοντας φιλοπαίγμονα ζαριά ο Αλβέρτος Αϊνστάιν. Και όσοι από εμάς κατανοούμε ελάχιστα ή καθόλου (δεν είναι ντροπή) τις εξισώσεις και τις θεωρίες αυτού που έκανε την ανθρωπότητα να δει το σύμπαν σε άλλη διάσταση, συνυπογράφουμε την κατάταξή του στους ευφυέστερους των αιώνων όλων. Ο ίδιος, αφήνοντας στους δικούς του καινοφανείς ορίζοντες διαστελλόμενο χώρο στο απερινόητο, είχε πεισθεί από νωρίς ότι όποιος ασχολείται σοβαρά με την επιστήμη δεν αμφισβητεί ότι τελικά στους νόμους του σύμπαντος εκδηλώνεται ένας νους πολύ ανώτερος απ’ αυτόν του ανθρώπου. Η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα αναμαλλιάρη είπε –ως γεφυροποιός και μόνο;– ότι το κοσμικό θρησκευτικό συναίσθημα είναι το ισχυρότερο και ευγενέστερο κίνητρο της επιστημονικής έρευνας. Και σε μια έκρηξη τεχνητής αυστηρότητας διασκέδασε με το πιο δημοφιλές στη συνέχεια λογοπαίγνιό του, που οι υπεράνω υποψίας υιοθετούμε με αυτοπεποίθηση, φυσικά έναντι άλλων. «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες».
Αδιάβλητο πρωτόκολλο πιστοποίησής τους δεν υπάρχει. Τουλάχιστον συμφωνούμε ότι οι ηλίθιοι που κάνουν την παρατεταμένη μας πραγματικότητα ακόμα πιο πραγματική, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την αυτομεμψία.