«Εμείς ενημερώσαμε έγκαιρα τα υπουργεία πως υπάρχει πρόβλημα με τις προδιαγραφές για τις μάσκες» επιμένουν στελέχη της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας, απρόθυμα να φορτωθούν από κομματικό πατριωτισμό το βάρος της μικρής κι ασήμαντης αστοχίας με τις γιγαντόμασκες. Ούτε συριζαίοι δείχνουν οι ημιαπολογούμενοι ούτε κιναλίστες ή ΚΚΕ. Το βιογραφικό τους το βρίσκεις εύκολα στο Διαδίκτυο, που σου θυμίζει ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές «όλη η Ελλάδα βγήκε μπλε», πλην λιγοστών εξαιρέσεων. «Φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν μας άκουσαν», ολοκληρώνουν την τηλεοπτική τους παρέμβαση οι παραπονούμενοι.
Πάλι στην τηλεόραση. Λοιμωξιολόγοι της επίσημης επιτροπής τώρα. Ερώτηση: «Κύριε καθηγητά, τι έχετε να πείτε για τις υπεράριθμες συναυλίες στο Ηρώδειο και στο Βεάκειο;» Η απάντηση του καθηγητή, που προσπαθεί και να μην εμφανιστεί σαν παραπονούμενος αλλά και την πολιτική του ουδετερότητα να διατηρήσει (αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι δεν υπάρχουν και οφθαλμοφανώς πολιτευόμενα ή και κομματιζόμενα μέλη της επιτροπής): «Εμείς έχουμε υποδείξει εδώ και μήνες ποια πρέπει να είναι η απόσταση και πώς πρέπει να γίνονται οι εκδηλώσεις αυτού του τύπου. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν μας άκουσαν, με αποτέλεσμα τον συνωστισμό».
Η ίδια ακριβώς απάντηση δίνεται από τους υγειονομικούς επιτρόπους κι όταν η ερώτηση αφορά τη σαρδεληδόν μετακίνηση όσων χρησιμοποιούν αναγκαστικά λεωφορείο και μετρό ή τον υγειονομικώς καταλληλότερο αριθμό μαθητών σε κάθε σχολική τάξη ή τον εκκλησιασμό ή το αν τα μέτρα, όσο αυστηρά, αφορούν μέχρι κεραίας και τους κάθε λογής «επωνύμους». «Εμείς τα λέμε, αγαπητοί. Αλλά φαίνεται ότι κάποιοι δεν μας ακούνε».
Κάποιοι από αυτούς τους κάποιους είναι ορατοί και ονοματεπώνυμοι. Εχουν αξιώματα, εξουσία, επιφάνεια – και μια ντουζίνα σοφίσματα, αιώνες τα ίδια, για να ξεγλιστρούν από την ευθύνη τους: «ο όφις με ηπάτησε», «εκ παραδρομής», «παρεξήγηση», «με πήρε στον λαιμό του το προσωπικό». Κι άλλους τους βλέπουμε σε βιντεάκια ή φωτογραφίες σε στιγμές που η χαλαρωμένη από την τερπνή περίσταση κοινωνική τους συνείδηση διατάζει και τα μέτρα να χαλαρώσουν. Είναι οι παιδιόθεν ή μεντιόθεν πεισθέντες ότι τυγχάνουν εξαιρετικής ευγένειας, ευφυΐας, ευαισθησίας, άρα και ότι εξαιρούνται από τους κανόνες που ρυθμίζουν τον βίο των πληβείων. Καμιά φορά ζητούν και συγγνώμη: «Τη συγγνώμη σας, αγαπητοί. Πάλι δεν καταλάβατε. Πρέπει να το δουλέψετε αυτό». Οχι, δεν μας δουλεύουν. Τη δουλειά τους κάνουν.