Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τη δήλωση του ιστορικού Αντώνη Λιάκου στο Facebook είναι ενδεικτική τού πόσο προβληματικά μπορούν να γίνουν τα κοινωνικά δίκτυα μέσα στη δραστικότητα και στην αμεσότητά τους.
Αναφορικά με τη σύλληψη των νεαρών προσφύγων που κατηγορούνται για τον πρόσφατο εμπρησμό στη Μόρια, ο κ. Λιάκος πόσταρε το εξής: «Αν ήμουν 16-17 χρόνων, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα. Να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους Αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες. Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση. Να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοΐδη. Είναι και δημοκρατικό και ανθρωπιστικό καθήκον».
Αντιδράσεις υπήρξαν αμέσως – και από τον κ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος δήλωσε, μεταξύ άλλων: «Ο φανατισμός τυφλώνει, ο ανορθολογισμός τρομάζει κι η ανευθυνότητα περισσεύει με τέτοιες δηλώσεις: “…κι εγώ φωτιά θα του έβαζα” του καθηγητή Α. Λιάκου (ΣΥΡΙΖΑ)».
Η Νέα Δημοκρατία ζήτησε από τον κ. Τσίπρα τη διαγραφή του κ. Λιάκου, οπότε και επανήλθε με νέα τοποθέτηση: «Να καταλαβαίνουμε το νόημα όσων διαβάζουμε. Η τραγική κατάληξη του στρατοπέδου στη Μόρια δεν μπορεί να συρρικνωθεί αποκλειστικά σε ζήτημα ασφάλειας. Δεν έγραψα “κάψτε τη Μόρια” ή “κάνατε καλά που την κάψατε”, ούτε την επικροτούσα. (…) Στην υποκρισία και στην ένοχη σιωπή σας αναζητήστε τις πολιτικές σας ευθύνες».
Αυτό που παραλείπει ο κ. Λιάκος να αναφέρει είναι τις ευθύνες και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ας παραβλέψουμε ότι ο ιστορικός πλέον μιλάει ως κομματικό όργανο. Στέκομαι σε αυτό που ανέφερα στην αρχή: στο πώς ο καθένας μπορεί να βρεθεί εκτεθειμένος εξαιτίας των κοινωνικών δικτύων.
Ο αφορισμός, η «κορώνα», αυτό που σε ένα καφενείο θα ακουγόταν σαν εξυπνάδα, όταν γίνεται γραπτώς (και όταν γίνεται εν βρασμώ, όπως το 99% των τοποθετήσεων στο Facebook), είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ. Τα «κι εγώ θα έβαζα φωτιά» και «να τους γλιτώσουμε από τα χέρια του Χρυσοχοΐδη» αδικούν πρωτίστως τον ιστορικό.
Φαίνεται, νομίζω, από τις διευκρινιστικές δηλώσεις στις οποίες αναγκάζεται να προβεί ο κ. Λιάκος. Αυτό όμως το έργο το έχουμε δει πολλές φορές και από πολλούς πολιτικούς όλων των κομμάτων: δεν εννοούσα αυτό, λάθος καταλάβατε κ.ο.κ.
Ας μην έχουμε αυταπάτες: Οσοι και όσο κι αν την έχουμε «πατήσει» με τα κοινωνικά δίκτυα, δεν θα αλλάξει αυτό. Εχουμε τόσο εθιστεί στην επιθετικότητα, στο λεκτικό πυροτέχνημα, που η δημοτικότητα του καθενός πλέον προσμετρείται με βάση αυτή την ικανότητα.
Η ειρωνεία είναι ότι, στο βάθος, ο κ. Λιάκος δεν έχει πολύ άδικο. Το θέμα όντως δεν εξαντλείται στην ασφάλεια και ένας απελπισμένος, ξεριζωμένος 17χρονος αξίζει μεγαλύτερης προσοχής από εμάς. Ομως, εκεί όπου ο ικανός ιστορικός αναλύει, τώρα αφορίζει αβασάνιστα, κομματικά. Είναι μια έκπτωση που μας αφορά όλους.