Εύκολα ξεχνάς ή υποτιμάς έναν εχθρό που δεν βλέπεις. Την περασμένη άνοιξη, η επιβολή των περιοριστικών μέτρων στις μετακινήσεις των πολιτών έδωσε πίστωση χρόνου στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αναχαίτισε –πρόσκαιρα όπως αποδείχθηκε– την ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού και επέτρεψε στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό της χώρας να εκπαιδευθεί και να προετοιμαστεί για το επόμενο κύμα. Η νόσος, πρωτόγνωρη και ύπουλη στην κλινική της εικόνα, με διαστήματα ύφεσης και αναζωπύρωσης που δεν ταυτίζονταν πάντοτε από ασθενή σε ασθενή, ήταν δύσκολος αντίπαλος. Η χώρα, όμως, είχε την τύχη να μη ζήσει συνθήκες Ιταλίας.
Και ύστερα ήρθε η λήθη. Με την άρση των περιορισμών, η άνοιξη της καραντίνας έμοιαζε πλέον τόσο μακρινή. Ο φόβος της απραξίας, ο κίνδυνος της ανεργίας, το φάσμα μιας καταστροφικής οικονομικά χρονιάς παραμέρισαν την ανησυχία για τον ιό. Εγιναν λάθη επικοινωνίας (όπως η μεγάλη καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση των ποσών που διατέθηκαν στα ΜΜΕ) και ουσιαστικά λάθη διαχείρισης. Τα είδαμε στον τρόπο αντιμετώπισης πιθανών κρουσμάτων σε προσφυγικούς καταυλισμούς, που οδήγησε στην πυρπόληση της Μόριας. Τα βλέπουμε ακόμη και σήμερα στα «πακτωμένα» μέσα μαζικής μεταφοράς.
Παράλληλα, το περιθώριο της συνωμοσιολογίας προσπαθεί να συναγωνιστεί τους τελευταίους μήνες τον επιστημονικό λόγο. Εκπρόσωποι νεοφυών –κατά βάσιν ακροδεξιών– κομμάτων διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, διαδίδουν ψεύδη, πλασάρονται ως αντισυστημικοί. Θεωρούν ότι ο ιός είναι είτε ανίσχυρος ή ανύπαρκτος. Μπορεί να αποτελούν μειοψηφία –είναι δύσκολο να τους μετρήσεις. Ακόμη και αν είναι λίγοι, όμως, είναι ικανοί με τις παραλείψεις και τις προτροπές τους να ενισχύσουν την αλυσίδα της μετάδοσης.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, στις κλινικές COVID-19 συνεχίζουν την ίδια άχαρη ρουτίνα. Γιατροί και νοσηλευτές, καθαρίστριες και τραπεζοκόμοι θα φορέσουν την ολόσωμη αποπνικτική στολή με τα διπλά ζευγάρια γάντια. Θα τηρήσουν τους κανόνες υγιεινής σχολαστικά, όπως έχουν μάθει, και μετά τη λήξη της βάρδιας τους. Θα ψεκάσουν τις σόλες των παπουτσιών με διάλυμα χλωρίνης, θα φυλάξουν και θα πλύνουν ξέχωρα τα ρούχα της δουλειάς από αυτά της υπόλοιπης οικογένειας. Θα αποφύγουν οποιαδήποτε επαφή με συγγενείς τους που ανήκουν σε ευπαθή ομάδα. Θα επαναλάβουν αυτά τα βήματα στη βάρδιά τους ξανά και ξανά, γιατί οι κλινικές γεμίζουν και πάλι. Γι’ αυτούς ο εχθρός δεν είναι αόρατος.