Η έξαρση των κρουσμάτων κορωνοϊού διεθνώς προκαλεί επιπλέον πίεση σε όσους ευθύνονται για τη διοίκηση επιχειρήσεων. Ακόμα κι αν στην πρώτη φάση κατάφεραν να διατηρήσουν τις συνθήκες υγιεινής για εργαζομένους και πελάτες, ακόμα κι αν άντεξαν στη διακοπή δραστηριοτήτων, η ενδεχόμενη επιδείνωση είναι εφιαλτική.
Οι εταιρείες πιέζονται από πολλές πλευρές ταυτόχρονα. Η μία είναι οι απαιτήσεις εργαζομένων, ενώ από την άλλη αισθάνονται ότι πρέπει να ανταποκριθούν στα αιτήματα του κράτους, της τοπικής κοινωνίας, μη κερδοσκοπικών οργανισμών για ουσιαστική βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Κι όλα αυτά ενώ η πραγματική διάθεσή τους είναι να εξοικονομήσουν πόρους και ρευστότητα, καθώς υπάρχουν μεγάλες αβεβαιότητες, ενώ οι μέτοχοι περιμένουν σαφή στρατηγική που δεν θα υπονομεύσει τη μελλοντική κερδοφορία, ενδεχομένως και ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης που κρίνεται αναγκαίο.
Πάντα οι πολύπλοκες καταστάσεις χρειάζονται απλοποίηση. Προσήλωση στον στόχο! Ο,τι κι αν συμβαίνει, οι εταιρείες πρέπει να διατηρήσουν αλώβητο τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν. Πρέπει να μείνουν προσηλωμένες στον ουσιαστικό λόγο ύπαρξης κι αυτός δεν εξυπηρετείται από εντυπωσιακές κινήσεις κοινωνικής συνεισφοράς αλλά με περισσότερο ενδιαφέρον προς όσους απασχολούν, με συνετή εσωστρέφεια. Είναι περισσότερο χρήσιμο να σκύψουν σε όσους είναι δίπλα τους και να αυξήσουν την ικανοποίηση που εκείνοι αντλούν από την εργασία τους. Η «νέα» ευκαιρία που έχουν πολλές εταιρείες είναι να ενισχύσουν την ικανοποίηση των εργαζομένων από την εργασία τους, να προσφέρουν ευτυχία.
Τι δίνει νόημα, κάνει ουσιαστική, την εργασία; Σύμφωνα με τη θεωρία, η ικανοποίηση προκύπτει από εσωτερικές ανάγκες όπως η ικανότητα, η αυτονομία, οι σχέσεις. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αισθάνονται ικανοί, να επιβεβαιώνεται ότι έχουν τις δεξιότητες να ανταποκριθούν σε στόχους. Αναζητούν την ελευθερία των επιλογών, να αισθάνονται ότι έχουν την αυτονομία να λάβουν αποφάσεις για την ζωή τους. Επιπλέον οι υπάλληλοι στηρίζονται στη σχέση που έχουν με προϊστάμενους και συναδέλφους, αν δέχονται ειλικρινές ενδιαφέρον κι αν προσφέρουν οι ίδιοι.
Φυσικά είναι σημαντικοί οι πρακτικοί όροι εργασίας όπως ο μισθός, οι ώρες δουλειάς, η ασφάλεια και οι ευκαιρίες σταδιοδρομίας. Ωστόσο, οι όροι και οι συνθήκες αυτές δεν επαρκούν για να αισθάνονται οι άνθρωποι ικανοποιημένοι. Θέλουν ταυτότητα, επιβεβαίωση, φροντίδα, σχέσεις που δίνουν νόημα στην εργασία, αλλά πολλές έρευνες τεκμηριώνουν ότι συμβάλλουν και στη βελτίωση της κερδοφορίας.
Διαπιστώνεται σημαντική συσχέτιση (σύνδεση) της ικανοποίησης των εργαζομένων με τις επιδόσεις των επιχειρήσεων. Η ικανοποίηση των υπαλλήλων συνυπάρχει με υψηλότερη ικανοποίηση πελατών, μεγαλύτερη κερδοφορία και παραγωγικότητα αλλά και ισχυρότερη αφοσίωση χαμηλόμισθων υπαλλήλων (Jan-Emmanuel De Neve, Christian Krekel, George Ward, Employee Wellbeing, Productivity and Firm Performance. Centre for Economic Performance. London School of Economics and Political Science).
Με την κρίση, την απότομη αύξηση της τηλεργασίας, την εφαρμογή νέων συνθηκών εργασίας επικρατούν αλλαγές που θα μείνουν και μετά το ξεπέρασμα της πανδημίας. Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, εταιρείες αξιοποιούν κυβερνητικά μέτρα, τις επιδοτήσεις και τη χρηματοδότηση που εγκρίνεται με ελαστικά κριτήρια για να μην καταρρεύσει η οικονομία. Στην επόμενη φάση, όποτε κι αν επέλθει, είναι βέβαιο ότι θα σταματήσει η στήριξη και εταιρειών-ζόμπι, οι πόροι θα κατευθυνθούν σε εταιρείες που είναι ικανές για καινοτομίες και δυναμισμό. Ανάμεσά τους θα είναι κι εκείνες που διαθέτουν αφοσιωμένο ανθρώπινο δυναμικό υψηλής παραγωγικότητας.