Η αποκλιμάκωση των τελευταίων δύο εβδομάδων έχει καλλιεργήσει προσδοκίες για τις συνομιλίες που αναμένεται να ξεκινήσουν το επόμενο χρονικό διάστημα, είτε αυτές έχουν τη μορφή των διερευνητικών επαφών, είτε των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και του τεχνικού διαλόγου στο ΝΑΤΟ. Η προσπάθεια είναι βέβαιο ότι θα γίνει. Το πραγματικό ερώτημα συνίσταται στο αν θα υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Από την προχθεσινή ανακοίνωση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας όπου εξακολουθεί να ζητείται η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, μέχρι την καλλιέργεια μιας άκαμπτης γραμμής στο εσωτερικό της χώρας για τα δικαιώματα της «τουρκικής» μειονότητας στη «Δυτική Θράκη», τα «νησιά που έχουν κλαπεί από την Τουρκία» και τους «προδότες» που επέτρεψαν όλες αυτές τις «πράξεις μειοδοσίας», η ηγεσία της γειτονικής χώρας έχει δημιουργήσει ένα κλίμα εθνικιστικής παραζάλης. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ακόμη και πιο μετρημένοι Τούρκοι πολιτικοί που –για παράδειγμα– μειδιούσαν με το ενδεχόμενο να υπάρξει κάποια στιγμή ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, αυτή τη στιγμή δεν τολμούν να πουν την άποψή τους και όταν εκφράζονται, το κάνουν μόνο για να ψελλίσουν κάποια κριτική για τις ομολογουμένως οικτρές επιδόσεις της κυβέρνησης Ερντογάν στην οικονομία και την αντιμετώπιση της πανδημίας τους τελευταίους μήνες.
Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, παρά την τακτική επίρριψης ευθυνών για «μαξιμαλισμό» της Ελλάδας που ακολουθεί η Αγκυρα, ιδίως έναντι των Δυτικών, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι μπορεί να ευδοκιμήσει μια μετριοπαθής αντίληψη για το μέλλον της Τουρκίας στην περιοχή. Ο Ερντογάν εγκλώβισε την Τουρκία σε μια συγκρουσιακή τροχιά με το σύνολο των γειτόνων της χώρας, έχει απορροφήσει κάθε ικμάδα της οικονομίας του για να επενδύσει σε εξοπλισμούς (φέτος υπολογίζεται ότι λόγω και μειωμένων εσόδων, οι συνολικές τουρκικές δαπάνες για την άμυνα θα φθάσουν το 13%) και έχει φέρει την εθνική μυθολογία, με όλα τα αρνητικά παρελκόμενα, όπως ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η εχθροπάθεια, στο επίκεντρο του πολιτικού παιχνιδιού.
Η ανακίνηση του «συνδρόμου των Σεβρών», έχει δημιουργήσει έναν κοινό παρονομαστή στην σκέψη του μέσου Τούρκου. Διερωτάται, λοιπόν, κάποιος· ακόμα και αν ο Ερντογάν αποχωρούσε αύριο, τι θα προέκυπτε στη θέση του; Στην πραγματικότητα η απάντηση έχει μικρή σημασία. Διότι ο Ερντογάν, παρών ή όχι, έχει πρακτικά θέσει τις βάσεις της επόμενης κρίσης.