Εχει σημασία άραγε σε ποιους αναφέρεται η φράση: «Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι Διευθύνσεις λειτουργούν σαν μικρομάγαζα»; Ενδιαφέρει να ξέρει κάποιος ποιος οργανισμός, συγκεκριμένα, πρέπει «να απαλλαγεί από βυζαντινισμούς, σκιές και προσωπικές ατζέντες, οι οποίες υπονομεύουν το κοινό καλό έναντι της ιδιοτέλειας»; Πόσο σπάνιο είναι ένα διοικητικό συμβούλιο να παραιτείται, μεταξύ άλλων, και γιατί δέχεται «διαρκείς συκοφαντικές και προσβλητικές επιθέσεις» από συνδικαλιστικούς φορείς και φυσικά πρόσωπα του χώρου;
Τις τελευταίες ημέρες, η αναστάτωση, οι παραιτήσεις και οι ανακοινώσεις αφορούν το ΥΠΠΟ και το Κέντρο Κινηματογράφου, αλλά τα μέτωπα δεν είναι δύο. Δεν θα σταθούμε, όμως, σε ένα υποσύνολο της ελληνικής κοινωνίας, για να μη χάσουμε τη μεγάλη εικόνα.
Ενας διαγωνισμός που δεν τελεσφορεί δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στο Δημόσιο. Ούτε ότι, παρότι υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, πάντα θα αντιδρούν εκείνοι που θεωρούν ότι μένουν εκτός νυμφώνος και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να καταρρεύσει όλο το εγχείρημα παρά να προχωρήσει χωρίς «αυτούς». «Αυτοί», τώρα, είναι κατά κανόνα οι λιγότερο ικανοί: η επετηρίδα, που χωρίς τα χρήματα του Δημοσίου δεν μπορεί να επιβιώσει, μαζί με συνδικαλιστικούς φορείς που δικαιολογούν την ύπαρξή τους προσφέροντας στέγη ακριβώς σε αυτήν την επετηρίδα. Το νομικό οπλοστάσιο μπορεί όχι μόνο να ευεργετήσει αλλά και να παρακωλύσει μια διαδικασία για χρόνια, εμπλέκοντας φυσικά πρόσωπα. «Αυτοί», λοιπόν, εξαπολύουν παράλληλα ένα μπούλινγκ σε υπουργεία, διοικήσεις, δημοσιογράφους και Μέσα που τους αμφισβητούν και όπου πιάσει. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί στα καλά του καθουμένου στα δικαστήρια, οπότε διά της απειλής και του εκφοβισμού «αυτοί» θα δικαιολογούν και την ύπαρξή τους.
Λάθη, παραλείψεις, αβλεψίες θα ανακύπτουν παντού και πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι απόλυτα στεγανοποιημένο, ειδικά όταν οι συνθήκες (όπως μια πανδημία) είναι έκτακτες και με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Η ανάληψη ευθύνης σε αυτούς τους καιρούς σημαίνει, μοιραία, και στοχοποίηση. Και αυτό είναι το αναπόφευκτο κόστος όσων αναλαμβάνουν μια δημόσια θέση. Είτε είναι υπουργοί είτε Δ.Σ. Διαφορετικά, οι ικανοί, ταλαντούχοι και δημιουργικοί θα είναι έωλοι, χωρίς θεσμούς για να στηριχθούν.
Κάπως έτσι έχει το σενάριο. Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί, στον τομέα του, μια ιστορία που να ταιριάζει. «Αυτοί» υπάρχουν παντού. Η κοινοτοπία του «μικρομάγαζου», όμως, δεν το κάνει λιγότερο καταστροφικό.