Η πάγια φαντασίωση ορισμένων Ελλήνων είναι ότι η ορθόδοξη Ρωσία θα βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό της Ελλάδας. Είναι όντως μια πολύ βολική φαντασίωση που εδράζεται καθαρά και μόνο στην κοινή θρησκευτική παράδοση των δύο χωρών. Οποία πλάνη.
Ακόμα και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε μουσουλμανικό τέμενος δεν έδειξε να συγκινεί ιδιαίτερα την επίσημη Ρωσία. Ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν τόνισε τη γενική κατακραυγή στη χώρα του, πλην όμως, αυτό που βγήκε προς τα έξω είναι πως πρόκειται για ένα κατεξοχήν εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας, «στο οποίο ούτε εμείς ούτε οποιοσδήποτε άλλος πρέπει να αναμειχθεί» (τοποθέτηση του Ρώσου υφυπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Βερσίνιν). Με απλά λόγια, οι Ρώσοι «πέταξαν την μπάλα στην εξέδρα».
Στον (αναπόφευκτα) άγριο κόσμο των γεωπολιτικών συμφερόντων, όλα τα θρησκευτικά δόγματα και τα ιδεολογήματα παθαίνουν αφλογιστία – για να παραλλάξουμε λίγο Οδυσσέα Ελύτη.
Η τρέχουσα συμπόρευση Τουρκίας – Ρωσίας στην κρίση στη Μεσόγειο μοιάζει να επαναφέρει συμμαχίες του παρελθόντος στο προσκήνιο. Η συμφωνία του Κεμάλ με τους Μπολσεβίκους, μεσούντος του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1919-1922, με παροχή οπλισμού και άλλων εφοδίων στον κεμαλικό στρατό, ήταν από τους παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην ελληνική ήττα (βεβαίως, εμείς οι ίδιοι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να χάσουμε τον πόλεμο, τουλάχιστον από το 1921 και μετά).
Χαρακτηριστική είναι επίσης η σύμπραξη της τότε Σοβιετικής Ενωσης με την κεμαλική Τουρκία στον κατακερματισμό της Αρμενίας. Αυτές τις ημέρες είναι σα να βλέπουμε ξανά ένα παρόμοιο «έργο», με τις «σφοδρές εχθροπραξίες μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν στον διαφιλονικούμενο θύλακο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ» (ρεπορτάζ της «Κ»), το οποίο ενίσχυσε «τις διεθνείς ανησυχίες για το ενδεχόμενο ενός ανοιχτού πολέμου στον νότιο Καύκασο, με εμπλοκή της Τουρκίας και της Ρωσίας».
Οταν το 1917 έφταναν στις Ηνωμένες Πολιτείες του προέδρου Γούντροου Ουίλσον, οι πολυάριθμες μαρτυρίες περί της αρμενικής γενοκτονίας, ο Αμερικανός πρόεδρος, κατόπιν έντονης πίεσης της σοκαρισμένης αμερικανικής κοινής γνώμης, είχε σκεφτεί πολύ σοβαρά τη στρατιωτική εισβολή στην Τουρκία προκειμένου να πάψουν οι φρικαλεότητες ή έστω στο πλαίσιο μιας τιμωρητικής εκστρατείας (το κακό είχε ήδη συντελεστεί εξάλλου…).
Βεβαίως, δεν συνέβη τίποτε απολύτως. Η ανάληψη της εξουσίας στην Τουρκία από τον Κεμάλ το 1922, και κυρίως το ζήτημα του ελέγχου των πετρελαίων στη Μέση Ανατολή, οδήγησε σε πλήρη μεταστροφή πολιτικής από την πλευρά της Δύσης. Η Αρμενία αφέθηκε στη μοίρα της.
Το έχουμε ξαναπεί: η Ελλάδα έχει γείτονα εχθρικό, ο οποίος υπερτερεί – εξοπλιστικά μιλώντας. Εχει όμως και τις δικές της, ισχυρές συμμαχίες. Οι οποίες δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα θρησκευτικά δόγματα. Αρκετά με αυτές τις φαντασιώσεις.