Μέσα σ’ όλα τα βαριά κι ασήκωτα, το πανελλήνιο συγκλονίστηκε και από τούτο. Τ’ ανίερα ανορθογραφήματα σε επετειακό για τα 2.500 χρόνια από τη μάχη των Θερμοπυλών γραμματόσημο που αποσύρθηκε με παρέμβαση από μηχανής θεού. «Ω ξειν’, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις…» – δεν αναπαράγω τα λάθη που ακολούθησαν και χλευάστηκαν αρκούντως στα ροβεσπιερικά μέσα κοινωνικής αποδελτίωσης (σημ.: δεν εργάζομαι και στα ΕΛΤΑ) για να μην τρίβετε πάλι τα μάτια σας. Στάθηκε όμως ευκαιρία να θυμηθούμε (ή μάθουμε) για την πατρότητα του ρητού. Σιμωνίδης ο Κείος ο υπογράφων, κορυφαίος επιγραμματοποιός της αρχαιότητας κατά γενική παραδοχή. Μαζί και λυρικός ποιητής, με ενδεικτικό αριστείας ότι νίκησε σε ένα διαγωνισμό και τον Αισχύλο.
Στον Σιμωνίδη ανήκει και το επίσης πασίγνωστο επίγραμμά του: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» για άλλο ένα κορυφαίο έπος των αρχαίων προγόνων μας, 490 π.Χ. – το αντέγραψα με τη δέουσα προσοχή. Με την ευκαιρία: Στον γενέθλιο τόπο του Σιμωνίδη, την Κέα, είχε εθιμικά σκυταλοδρομηθεί η εθελούσια έξοδος των γηραιών κατοίκων της προνομιούχου στο ευ ζην νήσου. Και μόνο που το σκέφτεσαι ανατριχιάζεις. Εχοντας λάβει τη συναίνεση συμπολιτών τους, οι διαβαίνοντες το κατώφλι της τότε τρίτης ηλικίας (εξηντάρηδες) έπιναν παρουσία των αγαπημένων τους προσώπων κι άλλων μαρτύρων κώνειο αποχαιρετώντας τα ορατά. Ακόμα πιο απίστευτο. Η τελετή γινόταν σε ατμόσφαιρα συμποσίου, σαν σε οινοκατάνυξη ή σαν οι παρόντες να συμμετείχαν σε εορταστική θυσία. Κι άλλο αδιανόητο. Μετά τη μετοικεσία στο βασίλειο του ανεξύπνητου, οι αυτόχειρες αφηρωίζονταν τιμητικά και η μνήμη τους καταχωριζόταν στο ληξιαρχείο ευεργετών υπέρ τοπικής κοινωνίας και νεοτέρων. Ιστορικά τεκμηριωμένα όλα αυτά.
Ερχεται αυθαίρετα στον νου η προ μηνών συγκινησιακά φορτισμένη αντίδραση του κ. Σωτ. Τσιόδρα ως απάντηση στους κυνικούς ψιθύρους, που ήθελαν εάν τα πράγματα με την πανδημία πήγαιναν κατά διαόλου να ενεργοποιηθεί ωμός μηχανισμός με ηλικιακό «φιλτράρισμα» πασχόντων, στο πεδίο όπου δίνονται μάχες για να σωθούν ζωές.
Ο Σιμωνίδης πέθανε σε βαθιά γεράματα, μακριά από την αγαπημένη του Κέα και σε πλήρη δόξα στις Συρακούσες, στην αυλή του τυράννου Ιέρωνος Α΄. Δικό του κι αυτό: «Χρόνος οξύς οδόντας. Και πάντα σμύχει και βιαιότατα».