Υπήρχε κάτι πιο εξοργιστικό από όσα είπε ο Ντόναλντ Τραμπ στο πρώτο ντιμπέιτ ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου: το γέλιο του Τζο Μπάιντεν. Ο καγχασμός του τέως αντιπροέδρου συνόδευε ως διαρκές ηχητικό φόντο τις πιο εξωφρενικές δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου. Στην υποστήριξη της βίαιης ακροδεξιάς οργάνωσης Proud Boys, στην προαναγγελθείσα αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος αν χάσει την αναμέτρηση και στα λανθασμένα, προβληματικά, έστω υπερβολικά στατιστικά στοιχεία που παρέθετε, η απάντηση του Δημοκρατικού υποψηφίου ήταν ένα απαξιωτικό, ειρωνικό γέλιο.
Μόλις πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το βιβλίο του Daniel Schneidermann «Βερολίνο 1933 – Η στάση του διεθνούς Τύπου μπροστά στον Χίτλερ». Ο συγγραφέας αναλύει την αμεριμνησία των εφημερίδων της εποχής απέναντι στο φαινόμενο του ναζισμού και κάνει μάλιστα έναν παραλληλισμό με τον σημερινό λαϊκισμό του Ντόναλντ Τραμπ. «Γερμανό Μουσολίνι» αποκαλούσαν τον Φύρερ οι δημοσιογράφοι το 1933, υποβαθμίζοντας τον βαθμό επικινδυνότητάς του. «Κλόουν» αποκάλεσε ο Μπάιντεν τον Τραμπ στο ντιμπέιτ. Το ίδιο λάθος είχε κάνει και μεγάλη μερίδα του προοδευτικού Τύπου στις ΗΠΑ θεωρώντας τον εύκολη λεία για τη Χίλαρι Κλίντον το 2016.
Οχι, δυστυχώς ο Τραμπ δεν είναι κλόουν. Οι κλόουν είναι άκακοι και διασκεδαστικοί. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ακίνδυνος, ούτε αστείος. Η πολιτική κατευνασμού του Τραμπ εκ μέρους του αντιπάλου του δεν είναι αποτελεσματική, το αντίθετο: εξανθρωπίζει και καθιστά πιο προσιτή εκλογική επιλογή τη μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον του πλανήτη και της Αμερικής.
Εξωραΐζει τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ, που αμφισβητεί τη σοβαρότητα της κλιματικής αλλαγής και εγκαταλείπει τη συνθήκη για την ανάσχεσή της, που δεν πήρε στα σοβαρά την απειλή της πανδημίας και θυσίασε 200.000 Αμερικανούς «για να μην σπείρει τον πανικό», όπως είπε, που τίναξε στον αέρα τη συμφωνία με το Ιράν και θαυμάζει τους αυταρχικούς ηγέτες, που αδιαφορεί για τις κοινωνικές ανισότητες και τον διχασμό στη χώρα του, προωθεί την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό.
Χασκογελώντας, ο Μπάιντεν παίζει το παιχνίδι του Τραμπ. Και τον εξωθεί σε ακόμη προκλητικότερες θέσεις, σε τοξικότερες αποστροφές. Πολλοί σοβαροί αναλυτές ευχήθηκαν το πρώτο ντιμπέιτ να είναι και το τελευταίο. Κι όμως, αυτό που παρακολουθήσαμε χθες τα ξημερώματα ήταν μόνο η αρχή.