Για δέκα ημέρες η υπουργός Παιδείας έφταιγε λόγω παραλείψεως – επειδή παρακολουθούσε τις καταλήψεις, περιμένοντας να ξεθυμάνουν χωρίς να επεμβαίνει. Οταν αποφάσισε να επιβάλει διοικητικές –«παιδαγωγικές», σύμφωνα με την κυβέρνηση– κυρώσεις στους καταληψίες, η υπουργός πάλι έφταιγε, επειδή φέρεται αυταρχικά. Ενοχη στην αδράνεια. Ενοχη και στη δράση.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοί που αγανακτούν με το λουκέτο στα δημόσια σχολεία είναι οι ίδιοι που βρήκαν την εγγραφή των καταληψιών στα απουσιολόγια «τιμωρητική». Αν οι καταλήψεις είναι αθέμιτες, δεν πρέπει οι συμμετέχοντες να υφίστανται συνέπειες; Δεν είναι προτιμότερο οι συνέπειες αυτές να επιβάλλονται ενδοσχολικά, χωρίς έξωθεν επιβολή;
Τα ερωτήματα δεν είναι απλώς βαρετά. Είναι και εκτός θέματος. Τα αχρηστεύει η πραγματικότητα που εξαρτά την εφαρμογή κάθε κυβερνητικής απόφασης στην εκπαίδευση από τον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών. Η τηλεκπαίδευση, ας πούμε, μπορεί να είναι υποχρεωτική, αλλά στην πράξη ομολογείται ότι το υπουργείο δεν μπορεί να εγγυηθεί την ενιαία εφαρμογή της. Ακόμη πιο αμφίβολη είναι η επιβολή των κυρώσεων στους καταληψίες.
Η αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ νεαρού κανόνα και εκπαιδευτικής πραγματικότητας θα έχασκε με οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία. Ακόμη κι αν ήταν άλλος ή άλλη στη θέση της Κεραμέως, θα κινδύνευε εξίσου να συνθλιβεί από τις αντίπαλες δυνάμεις: Από τη μια, το αίτημα της κοινωνικής πλειοψηφίας για ανοικτά σχολεία. Από την άλλη, η κουλτούρα της εκπαιδευτικής κοινότητας που, ενώ τα απαιτεί όλα από την κεντρική διοίκηση, αξιώνει να λειτουργεί σε καθεστώς αυτονομίας.
Προφανώς, δεν πρόκειται για ομοιόμορφα μπλοκ. Στην κοινωνία η απόρριψη των καταλήψεων συγκατοικεί με μια υπερπολιτική επιείκεια απέναντι στα παιδιά, τα οποία (σχεδόν) κανείς δεν θέλει να δει αντιμέτωπα με αστυνομικούς. Είτε από συμπάθεια είτε από απογοήτευση, δημιουργείται εντέλει ένα κλίμα ανοχής απέναντι στην πολιτική κατάχρηση του δημόσιου σχολείου ως φυτωρίου στελεχών για τους μηχανισμούς της παρωχημένης Αριστεράς.
Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Κεραμέως δεν είναι καθόλου καινοφανής. Βιώνει τη μοίρα των υπουργών Παιδείας που δεν ξέρουν καν ποιος τους αντιπολιτεύεται: Τα κόμματα; Οι συνδικαλιστές; Οι ίδιοι οι καθηγητές; Οι στρατευμένοι μαθητές ή οι χαβαλέδες;
Οι δύο πιο επιτυχημένες –με τα κριτήρια του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου– προκάτοχοι της Κεραμέως δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν μετά τις θητείες τους στο Παιδείας. Η Γιαννάκου επέστρεψε στη Βουλή μία δεκαετία μετά, διά του Επικρατείας. Η Διαμαντοπούλου ανάβει ακόμη το καντήλι στο μνήμα του μεταρρυθμιστικού της επιτεύγματος.
Επιτυχία στο Παιδείας σημαίνει πολιτικός αφανισμός.