Αν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ… (Μέρος δεύτερο)

Αν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ… (Μέρος δεύτερο)

3' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο πρώτο μέρος του άρθρου, πριν από δύο εβδομάδες, αναφέρθηκα στον χαρακτήρα του επιχειρήματος «αν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν πολύ χειρότερα». Υποστήριξα, πως η βασική λειτουργία του είναι «παρηγορητική». Επιχειρεί μέσω μιας υπόθεσης που δεν δύναται να εξακριβωθεί, να προσγειώσει ψηφοφόρους που είχαν μεγάλες προσδοκίες από τη σημερινή κυβέρνηση. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που χρησιμοποιεί αυτό το υποθετικό σχήμα. Είναι οι ίδιοι οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί αναρωτιούνται: «Σκέφτεσαι τι θα έλεγαν τα ΜΜΕ της χώρας μας αν πολύ λιγότερα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, συνέβαιναν επί ΣΥΡΙΖΑ;».

Με άλλα λόγια, διατυπώνεται η θέση, πως είμαστε μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης στήριξης των ΜΜΕ στην κυβέρνηση, πως αυτά συνειδητά κατασκευάζουν ή διαστρέφουν την πραγματικότητα σε συμπαιγνία με τη Ν.Δ. και σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ κατεύθυνση.

Αναμφίβολα, το τηλεοπτικό τοπίο αντιμετωπίζει φιλικά, για να το πούμε μετριοπαθώς, την κυβέρνηση. Ζούμε το αντίστροφο άλλων περιόδων όπου τα ΜΜΕ έκαναν σύσσωμα αντιπολίτευση. Και τότε υποβάθμιζαν την ποιότητα της ενημέρωσης και τώρα βέβαια.

Επιπλέον, η «λίστα Πέτσα» έδωσε σοβαρά επιχειρήματα σε όσους ανησυχούν πως υπάρχει κυβερνητικό ενδιαφέρον για χειραγώγηση της ενημέρωσης. Σπάω το κεφάλι μου από ποια εγχειρίδια φιλελεύθερης σκέψης εμπνεύστηκε η κυβέρνηση τη χρηματοδότηση των ΜΜΕ; Πώς τόσοι φιλελεύθεροι στη διακυβέρνηση δεν αντιλήφθηκαν κάποια, ηθικού χαρακτήρα έστω, απειλή κατάχρησης εξουσίας, περιορισμού της ελευθερίας, και έλεγχο της ενημέρωσης;

Ομως, αν σταθούν μόνο σε αυτά, οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν θα καταλάβουν τίποτε. Οχι! H υποστήριξη ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας προς την κυβέρνηση και η έντονη αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση πολλών ανθρώπων που θεωρούνται διαμορφωτές κοινής γνώμης –η οποία κάνει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δυσανασχετούν αισθανόμενα πως βρίσκονται απέναντι σε ένα εχθρικό τείχος– δεν πηγάζει από κάποια συμπαιγνία των ΜΜΕ με την πολιτική εξουσία.

Γεννήθηκε πριν από χρόνια λόγω του ύφους και της μεθοδολογίας με την οποία πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε το μίσος ή έστω ανέχθηκε το μίσος για εκλογικούς λόγους, και τώρα το εισπράττει πίσω. Και το ένα και το άλλο ήταν και είναι επιζήμια για τη δημοκρατία και τη χώρα.

Για σημαντικό χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το χαρτί της αντισυστημικής δύναμης. Ηταν το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 αλλά σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης. Πίστεψε πως είναι το νέο που γεννήθηκε στα ερείπια του παλιού κόσμου. Πίστεψε πως «κανένας θεσμός, παρά μόνο ο λαός». Συμμάχησε με δυνάμεις παραληρηματικές στη βάση της κοινής «αντι-μνημονιακής» στάσης. Αντιμετώπισε όσους του ασκούσαν κριτική ως διεφθαρμένους, ως «εχθρούς του λαού».

Ας θυμηθώ τα δικά μου. Ηταν Απρίλιος του 2017, όταν φίλοι με ενημέρωσαν, πως ο τότε αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης είχε αναφερθεί σε μένα από το βήμα του Κοινοβουλίου καταγγέλλοντας πως: «Βγάζει [ο ΣΚΑΪ και ο Αλαφούζος] τον Μαραντζίδη, του κουμπάρου του Μητσοτάκη του ΠAMAK, τις δημοσκοπήσεις…». Με απλά λόγια, σύμφωνα με τον υπουργό, ήμουν κι εγώ μέρος ενός διεφθαρμένου σχεδίου, το οποίο υπηρετούσα από τη θέση του κουμπάρου. Ο,τι κι αν έλεγα ήταν ως εκ τούτου ηθικά ανυπόληπτο. Ημουν ένας διεφθαρμένος απατεώνας!
Σε λίγο η «είδηση» είχε αναπαραχθεί σε ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο. Δεκάδες αναρτήσεις στα social media μου επιτίθεντο χυδαία για την υποτιθέμενη σχέση συγγένειας. Στη φαντασία κάποιων όλα είχαν εξηγηθεί. Μου πήρε μέρες να πείσω ακόμη και φίλους πως δεν είχα καμιά κουμπαριά με τον Μητσοτάκη ούτε και με κανέναν άλλον πολιτικό, εξάλλου. Προσωπικά, όλο αυτό (όπως και πολλά άλλα) το άφησα πίσω μου. Ούτε και επηρέασε κατοπινές μου κρίσεις. Κάποιοι αργότερα νόμισαν πως «έχασα τα μυαλά μου», άλλοι πάλι, μαθητευόμενοι στη λαϊκή ψυχανάλυση έγραψαν πως πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και αγάπησα τους «απαγωγείς» μου. Τέλος πάντων!

Το ζήτημα δεν είναι γιατί το άφησα πίσω εγώ, αλλά γιατί δεν το αφήνει οριστικά πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί με άλλα λόγια, ένα κομμάτι του δυναμικού του συνεχίζει να ζει υπό τις συνθήκες του 2010-2015, με φαντασιώσεις συνωμοσιών και μαυροσκούφηδες του Αρη Βελουχιώτη. Ας κατανοήσουν πως δεν είναι μόνο τοξικό όλο αυτό είναι η συγκολλητική ουσία, που ενοποιεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος.

Αναντίρρητα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 ή του 2015 δεν υπάρχει πια, όπως λέει ο Αλέξης Τσίπρας. Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει προ καιρού αρχίσει και δεν ανακόπτεται. Ομως αυτό δεν αρκεί. Τα κόμματα δεν είναι κρασιά για να έχουν κάθε χρόνο μια σοδειά που εμφιαλώνεται και αναμένει στο ράφι τους πελάτες για να αγοράσουν το μπουκάλι της χρονιάς που προτιμούν. Με άλλα λόγια, όταν λες πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν υπάρχει πια, επιβάλλεται να τον αποσύρεις και από τα ράφια προς πώληση. Δεν αφήνεις τον χρόνο να κάνει τη δουλειά μόνος του.
 
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή