Η προεδρία Τραμπ κατάφερε να ανατρέψει όχι μόνο τη σχέση των πολιτών και της πολιτικής με την πραγματικότητα, αλλά φτάνει και στο σημείο να υπονομεύει και τις πιο βαθιές αρχές και αλήθειες που διαθέτουμε – αυτές που πηγάζουν από τον σκοτεινό κόσμο του ασυνειδήτου, που, ζητώντας διέξοδο, εκφράζονται μέσα από παραμύθια που διαμορφώθηκαν από τις αφηγήσεις αμέτρητων γενεών και σχημάτισαν το πλαίσιο της συμπεριφοράς μας. Εως τώρα, π.χ., ζούσαμε με την αρχή ότι όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός, φθάνει να το φωνάξει ένα παιδί για να λυθούν τα μάγια της συνενοχής και της εθελοτυφλίας, για να μπορέσει το πλήθος να δει την αλήθεια και να αφήσει τον βασιλιά μόνο του να επιχειρεί τη συνέχιση της απάτης. Στην περίπτωση Τραμπ όμως, όσο αποκαλύπτεται η γύμνια του, τόσο οι σύμβουλοι προσποιούνται ότι όλα είναι καλά, τόσο οι οπαδοί χειροκροτούν. Οταν το πλήθος αδιαφορεί για τη γύμνια του βασιλιά, ή η εξοικείωση με την απάτη τυφλώνει τους οπαδούς ή η κοινωνία δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ αλήθειας και ψέματος ή επιλέγει να αγνοήσει ό,τι απειλεί το παραμύθι και τις επιδιώξεις της.
Και πριν από το 2016 ήταν φανερό ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν ακατάλληλος για το αξίωμα που διεκδικούσε. Το απίθανο, όμως, έγινε πραγματικότητα. Ο Τραμπ δεν άργησε να επιβεβαιώσει και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις αντιπάλων και παρατηρητών. Σε μια εποχή που οι ΗΠΑ χρειάζονται ηγέτη που θα επιχειρήσει τη γεφύρωση των πολλών χασμάτων μεταξύ των πολιτών, η ενθάρρυνση ακροδεξιών και ρατσιστικών ομάδων από τον πρόεδρο συντελεί στην ολοένα μεγαλύτερη αίσθηση ότι λείπει η δικαιοσύνη, οδηγώντας στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των άκρων. Στο διεθνές εμπόριο και στην εξωτερική πολιτική, οι ΗΠΑ έγιναν απρόβλεπτες, φτάνοντας στο σημείο να βλάπτουν τα δικά τους συμφέροντα, καθώς ο πρόεδρος έπαιρνε αποφάσεις με τις οποίες ουδείς συμφωνούσε. Η εγκατάλειψη των Κούρδων συμμάχων των ΗΠΑ στη Συρία, για χατίρι του Τούρκου προέδρου Ερντογάν, είναι ένα από αρκετά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι και όταν ο Τραμπ λειτουργεί με τρόπο παράλογο και επικίνδυνο, οι σύμβουλοί του δεν τον εμποδίζουν. Αυτό εξηγείται μερικώς από το γεγονός ότι ο Τραμπ επιλέγει να πλαισιώνεται από ανθρώπους που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους, που οφείλουν τη θέση τους σε αυτόν και όχι στις ικανότητές τους. Οταν είχε ικανούς συμβούλους, ή τους απομάκρυνε επειδή διαφωνούσαν μαζί του ή αυτοί δεν αντιδρούσαν επειδή ήθελαν να πιστέψουν ότι εάν έφευγαν, αυτός θα έκανε ακόμη χειρότερα πράγματα. Ομως, οι «σοβαροί» (πρώην στρατηγοί και άλλοι) εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, ενώ ο Τραμπ συνέχισε την ανερμάτιστη στρατηγική του, με πιο ευέλικτους συμβούλους, σημαδεύοντας την πορεία της χώρας του και του κόσμου.
Ο νέος κορωνοϊός είναι ο πρώτος ουσιαστικός αντίπαλος του Τραμπ που δεν υποκύπτει στη γοητεία του τηλεοπτικού κονφερανσιέ, που δεν έχει λόγο να απολογείται εναντίον παράλογων επιθέσεων, που δεν αναγκάζεται να παίζει με όρους που ο Τραμπ θέτει. Γι’ αυτό, όταν η αδιαφορία του προέδρου συνέβαλλε στην καταστροφική μετάδοση της νόσου, ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του επιχείρησαν πρώτα να παρουσιάσουν την πανδημία ως ανύπαρκτη ή ακίνδυνη, προκαλώντας τριβές μεταξύ πολιτών που φορούσαν μάσκες και των «μασκοκλαστών» οπαδών του προέδρου. Οσο αυξανόταν ο αριθμός αρρώστων και νεκρών, τόσο ο Τραμπ υποδαύλιζε την προσπάθεια να περιοριστεί η μετάδοση της ασθένειας, «ποντάροντας» στην εύρεση εμβολίου πριν από τις εκλογές (παρά το πλήθος «αντιεμβολιαστών» μεταξύ οπαδών του). Ετσι, ενώ περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι πέθαναν, ο Τραμπ, η κυβέρνηση και τα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αντί να αναγνωρίσουν το μέγεθος της καταστροφής και των ευθυνών τους, επέμεναν είτε να υποτιμούν το πρόβλημα είτε να κατηγορούν τους Δημοκρατικούς, τους «φιλελεύθερους», την Κίνα κ.ά.
Είναι σαφές ότι οι Ρεπουμπλικανοί έχουν κυριαρχηθεί από έναν απαράμιλλο κυνισμό, ενισχύοντας τον Τραμπ αντί να το ελέγχουν, ώστε να πετύχουν την περαιτέρω άλωση κορυφαίων θεσμών (κυρίως της Δικαιοσύνης), με στόχο να αποδομήσουν ό,τι μπορούν από την κοινωνική πολιτική της χώρας, από το σύστημα υγείας έως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ετσι εξηγείται η «εθελοτυφλία» τους. Η εκδήλωση της ασθένειας του Τραμπ, όμως, δείχνει ότι όχι μόνο πολλοί πολιτικοί είναι ευάλωτoι στην καταστροφική συναλλαγή με τον πρόεδρο. Ούτε κάποιοι γιατροί που έχουν δώσει όρκο να προστατεύουν τους ασθενείς τους (και, συνεπώς, την κοινωνία), ούτε οι κατά τ’ άλλα αυστηροί επαγγελματίες των μυστικών υπηρεσιών, ούτε κρατικοί λειτουργοί, ούτε μέλη της κυβέρνησης φαίνονται ικανοί να επιβάλουν τη σωστή συμπεριφορά στον Τραμπ. Ετσι, αυτός συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως θέλει, χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες στους γύρω του και στην υπόλοιπη κοινωνία. Ισως μόνο η φύση καταφέρει να επιβάλει στον Τραμπ τις συνέπειες των πράξεών του. Ο,τι, δηλαδή, δεν μπόρεσαν ούτε οι υποτακτικοί ούτε οι εχθροί του.