Οι συνδικαλιστές είναι σαν τα ζευγάρια. Με τα χρόνια ξεβάφουν ο ένας πάνω στον άλλον. Κάπως έτσι, διά της τριβής, αν ακούσει κανείς τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ να μιλάει, δεν θα μπορέσει να καταλάβει ότι ανήκει στη ΔΑΚΕ. Θα νομίζει ότι ακούει συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ να προειδοποιεί ότι οι καθηγητές «δεν θα γίνουμε μισθοφόροι εναντίον των παιδιών». Ο Θεόδωρος Τσούχλος στηρίζει τις καταλήψεις, ευλογεί το σαμποτάζ κατά της τηλεκπαίδευσης, δικαιολογεί την απείθεια στις υπουργικές αποφάσεις για κυρώσεις κατά των καταληψιών. Ετοιμάζει, λένε, το διαπαραταξιακό μέτωπο της ΟΛΜΕ γι’ αυτά που έρχονται – όπως η αξιολόγηση. Και επιβεβαιώνει την υποψία ότι οι δυνάμεις της ακινησίας στην εκπαίδευση δεν είναι «υποκινούμενες». Είναι υπερκομματικά αυτοκινούμενες. Στο πρόσωπο του Τσούχλου η υπουργός φαίνεται να βρίσκει το στερεότυπο του αντιμεταρρυθμιστή που μπορεί εξ αντανακλάσεως να δικαιώσει τις μεταρρυθμιστικές της προθέσεις.
Στέντωρ