Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ παρότρυνε τους συμπατριώτες του να «βγουν εκεί έξω» και «να μη φοβούνται» την πανδημία μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο.
Ο πανίσχυρος αυτός άνδρας έτυχε της καλύτερης δυνατής φροντίδας (και σωστά). Με πόση όμως ευκολία κουνάει το δάκτυλο, έπειτα από διακόσιες χιλιάδες νεκρούς Αμερικανούς εξαιτίας της πανδημίας, σε εκατομμύρια οικογένειες που αδυνατούν να λάβουν στοιχειώδη περίθαλψη και ιατρική φροντίδα.
Αλλά αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Τραμπ. Μπορεί στις εκλογές να μην επανεκλεγεί. Το πιο σημαντικό, ίσως, ερώτημα είναι αν θα βελτιωθεί δραστικά το σύστημα υγείας. Κι αν αυτό αφορά τους Αμερικανούς, αφορά με έναν τρόπο όλους μας.
Γιατί; Διότι, το έχουμε δει πολλές φορές, άπειρα καλά αλλά και κακά έχουν έρθει από εκεί ώς εδώ, σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς.
Το χειρότερο που έχω διαβάσει και ακούσει για το αμερικανικό σύστημα υγείας είναι ότι έχει τις τελευταίες δεκαετίες διαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο, ας τον πούμε στεγνά, στυγνά επιχειρηματικό, με αποτέλεσμα το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να έρχεται τελευταίο στη σειρά των αποφάσεων, ακόμα και όταν πρόκειται για τη διαχείριση των ασθενών. Αυτό λέγεται κατάντια.
Στις 26 Σεπτεμβρίου, έγραφα για τον αγώνα που δίνουν οι γιατροί μας («Ο αγώνας των γιατρών»), με αφορμή την πανδημία. Υπάρχει όμως και ο τεράστιος, ο τιτάνιος αγώνας των Ελλήνων νοσηλευτών – συχνά κάτω από πολύ κακές, αντίξοες, επικίνδυνες συνθήκες.
Δυσάρεστες, θλιβερές εξαιρέσεις, με κάκιστες συμπεριφορές και σχεδόν απάνθρωπη αδιαφορία, υπάρχουν πολλές και παντού (δεν θέλω να μιλήσω για το τι γίνεται στον δημοσιογραφικό χώρο…), όμως πιστεύω ακράδαντα πως αυτός ΔΕΝ είναι ο κανόνας. Ο κανόνας είναι το αντίθετο – και το έχουμε δει και μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε πολλοί. Από προσωπική εμπειρία, αισθάνομαι την υποχρέωση να τονίσω πως ειδικά στην παιδοογκολογική κλινική «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα» του Παίδων «Αγία Σοφία», έχουμε δει τις νοσηλεύτριες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Τόσο ως προς την αμιγώς τεχνική φροντίδα όσο και ως προς τη συμπεριφορά τους απέναντι σε παιδιά πολύ σοβαρά άρρωστα και γονείς πανικόβλητους, απελπισμένους.
Μετά την ιατρική, δυσκολεύομαι να φανταστώ δουλειά πιο δύσκολη από αυτή – απαιτητική και ψυχικά εξοντωτική. Οπως μου έλεγε μια νοσηλεύτρια στο ισόγειο του «Ελπίδα», με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο ενός αγοριού στην κλινική, «Οσες φορές κι αν το ζήσεις αυτό, όχι μόνον δεν συνηθίζεται αλλά και δεν αντέχεται».
Ολγα Γ., Εύη, Εβίτα, Δήμητρα Μ., Χριστίνα, Ζέφη, Ελένη, Κατερίνα, Μαρία Γ., Μαρία Γκ., Μαίρη, Ολγα Β., Αριστέα, Δήμητρα Σ., Δήμητρα Μ., Νίκη Ντ., Νίκη Κ., Κωνσταντίνα, Νεκταρία, Ευαγγελία, Σοφία, σας ευχαριστούμε για όλα όσα κάνετε για αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους.