Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το Τριμελές Εφετείο έκρινε ότι δεν ήταν μεμονωμένα απολίτικα περιστατικά η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, οι βάρβαρες επιθέσεις εναντίον Ελλήνων και ξένων «μειονοτικών», οι χυδαιότητες και οι απειλές για πραξικοπήματα μέσα στην ίδια τη Βουλή, τα χιτλερικά λάβαρα, οι στολές των SS, τα θούρια του ναζιστικού ρεπερτορίου, τα τατουάζ της σβάστικας, τα ουρλιαχτά πως «θα ξαναγυρίσουν και θα τρέμει η γη» και πως θα πάρουν εκδίκηση για τους ηττημένους του 1945, τα τάγματα εφόδου σε λαϊκές και σπίτια μεταναστών, η εκπαίδευση στα όπλα, το ίδιο το νεοφασιστικής εμπνεύσεως καταστατικό της Χρυσής Αυγής.
Δεν ήταν αθώος εθνικισμός όλα αυτά. Νεοναζισμός ήταν. Η ιδεολογία μιας οργάνωσης αρχηγολατρευτικά συγκροτημένης, για την οποία η βία ήταν και μέσον και σκοπός. Παραθέτω εδώ απόσπασμα από ένα καίριο άρθρο του Νίκου Αλιβιζάτου («Καθημερινή», 20.1.2020), που είχε τον τίτλο «Οφειλόμενη απάντηση στην εισαγγελέα κ. Αδαμαντία Οικονόμου»: «Αναφέρομαι στα επίσημα κείμενα και στις ομιλίες των στελεχών και προπάντων του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, που είναι γνωστές στο πανελλήνιο και προφανώς στο δικαστήριο. Φράσεις όπως “η πατρίδα δεν σώζεται με εκλογές” (2.8.2011), 100.000 αποφασισμένοι στην Αθήνα “μπορούν να πάρουν την εξουσία […] περπατώντας”, “θα μπούμε στη Βουλή για να τη διαλύσουμε, αν θέλει ο Θεός” και άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός, αποτελούν ατράνταχτη ομολογία ότι το κόμμα χρησιμοποιείται ως πρόσχημα. Οτι δηλαδή λειτουργεί ως πέπλο για να συγκαλύψει την αληθινή φύση της οργάνωσης. Αλλωστε, ούτε ο ίδιος ο αρχηγός το έκρυψε: Οπως είπε, η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα μόνο “με τη νομική έννοια του όρου. Κατά τα άλλα, είναι εναντίον των κομμάτων και αγωνίζεται για την κατάργηση των κομμάτων” (28.7.2011)».
Στην κραυγή-προσευχή της Μάγδας Φύσσα μπροστά στα δικαστήρια μόλις ανακοινώθηκε η ετυμηγορία, στο συγκλονιστικό «Παύλο μου, τα κατάφερες», έσμιξαν χθες εκατομμύρια στόματα, ανακουφισμένα. Εσμιξαν οι φωνές όσων ένιωθαν βαθιά ντροπιασμένοι από την ύπαρξη και τη δράση ναζιστικής οργάνωσης σε μια χώρα βαρύτατα ναζιστόπληκτη. Η μάνα κι ο πατέρας του δολοφονημένου παλικαριού ξέρουν πως ο Παύλος τους έχει γίνει πια Παύλος μας. Ισχνή παρηγοριά. Αλλά πραγματική. Οσο πραγματική –και πολύτιμη– είναι η παραμυθία που πρόσφερε η «μικρή Νυρεμβέργη» μας σε όσους επέμεναν εξαρχής πως οι χρυσαυγίτες ούτε λάιφ στάιλ είναι ούτε θα «σοβαρέψουν» ποτέ.