Δεν κρύφτηκε ο Σταύρος Κοντονής. Δεν έκρυψε ότι τα ελατήρια της παραίτησής του ήταν εσωκομματικά. Προτού μιλήσει για τον Ποινικό Κώδικα, είχε ρίξει το βάρος σε ενστάσεις πασοκορομαντικές, για τους κακούς μηχανισμούς και τη δημοκρατικότητα του επικείμενου συνεδρίου.
Ηθελε ο ΣΥΡΙΖΑ να ευνοήσει τη Χρυσή Αυγή, εξασφαλίζοντάς της ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση; Η αρχική πρόθεση να μειωθεί η ποινή για την εγκληματική οργάνωση πρέπει να αναζητηθεί στην καταγωγή του άρθρου.
Το θύμισε πολύ κομψά στη χθεσινή «Κ» ο Μιχάλης Σταθόπουλος, ο υπουργός που τον είχε εισηγηθεί: Οταν το 2001 είχε ψηφιστεί ο σχετικός νόμος, ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ τον είχαν καταγγείλει ως «τρομονόμο». Τον είχαν καταγγείλει γιατί πίστευαν ότι ποινικοποιούσε «συμμετοχική» δράση που κατά την κρίση τους έπρεπε να γίνεται ανεκτή.
Γιατί έχει σήμερα νόημα αυτή η ιστορική αναδρομή; Διότι ένας κλάδος της Αριστεράς δεν έπαψε ποτέ να ζητεί αναθεώρηση του άρθρου περί εγκληματικής οργάνωσης. Η πυξίδα τρελάθηκε όταν, απέναντι από τις οργανώσεις που συνήθως ενέπιπταν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου, εμφανίσθηκε η Χρυσή Αυγή. Το παραδοσιακό αίτημα χαλάρωσής του θα κατέληγε να ευνοήσει τους υπόδικους νεοναζί.
Η συριζαϊκή αμφιταλάντευση για το συγκεκριμένο κεφάλαιο του ποινικού νόμου –την οποία επικαλούνταν και τότε ο Κοντονής για να διεκτραγωδήσει την εκπαραθύρωσή του από την κυβέρνηση– δεν είναι (μόνο) νομική. Αντανακλά τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να λύσει τη σύγχυση μεταξύ πολιτικής και ποινικής δράσης.
Από αυτή την άποψη, η δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μια χαμένη ευκαιρία: μια ευκαιρία να αναστοχαστεί η Αριστερά την παράδοσή της όταν άκουγε την υπεράσπιση των νεοναζί να αντηχεί δικούς της ισχυρισμούς, για «πολιτικές διώξεις» και «πολιτικούς κρατουμένους». Μια ευκαιρία που χάθηκε, για να αναθεωρήσει συνειδητά τη δαιμονολογία της περί τρομονόμου, που τάχα θα γινόταν εργαλείο δίωξης του ανατρεπτικού φρονήματος.
Η κατηγορία ότι η μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα υπέκρυπτε σχέδιο ποινικής εύνοιας προς τη Χρυσή Αυγή μπορεί να ακούγεται υπερβολική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, υπέβαλε τον εαυτό του σε μακιαβελική τύφλωση προκειμένου να συναντηθεί στην ίδια κοίτη με τη Χρυσή Αυγή, όχι επειδή ψήφισε μαζί της τη Θάνου σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή· ούτε επειδή ζύγιζε τα κουκιά της για τον εκλογικό νόμο. Αλλά επειδή συναθροίστηκε μαζί της σε δύο ιστορικές στροφές: τη διάλυση της Βουλής τον Δεκέμβριο του 2014 και το δημοψήφισμα του 2015.
Θα μπορούσε να απενοχοποιήσει κανείς αυτές τις συμπλεύσεις ως αντιμνημονιακό πεπρωμένο – δύσοσμο μεν, αλλά άφευκτο πεπρωμένο. Θα μπορούσε, αν δεν άκουγε και αργότερα αναλύσεις ότι «η Χρυσή Αυγή έχει αποκτήσει βάση μπετόν σαν του ΚΚΕ» και ότι γι’ αυτό θα αποτελούσε μόνιμο βάρος στα δεξιά της Ν.Δ. Από αυτή τη διαπίστωση εκπορεύθηκαν και υπολογισμοί για το πώς θα συντηρηθεί ο κόφτης. Για το πώς, με εμβρυουλκό τις Πρέσπες, θα «αναδιατασσόταν το πολιτικό σκηνικό». Υπέρ τίνος, άραγε;
Για την «αναδιάταξη» ήταν απαραίτητη η πριμοδότηση μιας κάποιας Ακροδεξιάς.
Σταύρος Κοντονής: Τρομονόμοι
2' 13" χρόνος ανάγνωσης
