Σε κάτι έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας. Από τη μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα δεν προκύπτει αυτό που του καταλογίζουν – δηλαδή σχέδιο να καταστήσει την ποινική μεταχείριση των χρυσαυγιτών πιο ευνοϊκή. Η μεταρρύθμιση αυτή ήταν αποτέλεσμα μακράς κυοφορίας μιας νομοπαρασκευαστικής επιτροπής την οποία συγκροτούσαν ειδήμονες, πέραν πολιτικής ή παραπολιτικής υποψίας. Η Νέα Δημοκρατία, που άλλαξε κάποιες από τις διατάξεις του νέου κώδικα, δεν πείραξε εκείνες που τώρα καταγγέλλει – ούτε για την εγκληματική οργάνωση ούτε για τη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
Ακόμη κι αν αναγνωρίσει κανείς ότι η κατηγορία περί μεθόδευσης υπέρ της Χρυσής Αυγής είναι παρατραβηγμένη, η προέλευσή της δεν ήταν κυβερνητική. Προτού διογκωθεί, η κατηγορία γεννήθηκε από τα χείλη του Σταύρου Κοντονή – και δευτερευόντως του Νίκου Παρασκευόπουλου, που ήταν εισηγητής του Ποινικού Κώδικα για λογαριασμό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσε την Πέμπτη να επανορθώσει, εξηγώντας ότι είχε πάλι περίπου στραμπουλήξει τη γλώσσα του όταν έδινε δίκιο στον Κοντονή.
Πολιτικά, το τσουνάμι κατά του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάρει κανείς στα σοβαρά αυτά που διαβάζει από τους τσιπροφύλακες, στην Κουμουνδούρου πιστεύουν διαρκώς ότι πέφτουν θύμα προβοκάτσιας και μιντιακής συνωμοσίας. Για να έχουν δίκιο, θα πρέπει σε αυτές τις συνωμοσίες να μετέχουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο τα περιθωριοποιημένα, όπως ο Κοντονής. Αλλά και οι βασικότεροι εκφραστές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που εξωτερικεύουν τις διαφωνίες τους δημοσίως.
Το συμπέρασμα είναι ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν το δημιουργεί η κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται πυρετωδώς την αντιπολίτευση. Το πρόβλημα το φέρει εντός του το κόμμα του Τσίπρα, καθώς ψάχνει φωναχτά τον μετεκλογικό προσανατολισμό του.
Το πιο ενδεικτικό είναι το πώς συμπεριφέρεται το κόμμα σε αυτόν που αναγνωρίζει ομόθυμα ως αδιαμφισβήτητο αρχηγό του: Ολοι ομνύουν στην ηγεσία, την ίδια στιγμή που δεν χάνουν ευκαιρία να την υπονομεύσουν.
Την υπονομεύουν όχι μόνο εκείνοι που της ασκούν κριτική, αλλά και εκείνοι που την υπερακοντίζουν, προβάλλοντας στον Τσίπρα τις φαντασιώσεις τους για μια κομματική διεύθυνση παλαιοκομμουνιστικού συγκεντρωτισμού, με φρουρές «μαυροσκούφηδων» και σταλινικές εκκαθαρίσεις.
Ο Τσίπρας φαίνεται μέχρι στιγμής να αντιτάσσει σε αυτή την κακοφωνία μόνο τον δισταγμό του. Η διαγραφή Κοντονή δεν αποδεικνύει, τάχα, τον αρχηγισμό του. Αποδεικνύει μάλλον το αντίθετο: ότι χρειάζεται κανείς όχι μόνο να έχει παραιτηθεί αυτοβούλως, αλλά και να έχει πετάξει φεύγοντας χειροβομβίδες προς το κόμμα που εγκαταλείπει προκειμένου ο Τσίπρας να νιώσει έτοιμος να εκδώσει και τυπικά πιστοποιητικό διαγραφής του.
Ακόμη κι αν ήταν πιο αυστηρός πειθαρχικά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε θεραπεύσει το βέρτιγκο. Ούτως ή άλλως, δεν του λείπει το εσωκομματικό γόητρο, για να δοκιμάσει να το κερδίσει με κόλπα επιβολής. Του λείπει η πυξίδα. Και κανείς ποτέ δεν βγήκε από το τέλμα του διαγράφοντας.
Αλέξης Τσίπρας: Πιστοποιητικά
2' 8" χρόνος ανάγνωσης
