Ενα ηχηρό χαστούκι της δημοκρατίας στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής έδωσε η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Αποφάνθηκε ότι ο Μιχαλολιάκος και η ακροδεξιά παρέα του διηύθυναν μία αποτρόπαια εγκληματική οργάνωση που τρομοκρατούσε για χρόνια την ελληνική κοινωνία και επιχειρούσε με τη βία να επιβάλει τις ναζιστικές φιλοδοξίες της.
Η απόφαση του δικαστηρίου, όμως, ήταν και ένα σαφές μήνυμα προειδοποίησης προς όλους όσοι στο μέλλον σκεφτούν να στραφούν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά και ένα μήνυμα αποδοκιμασίας προς τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι έστειλαν ξανά και ξανά τους γορίλες της Χρυσής Αυγής στα βουλευτικά έδρανα.
Γιατί –να μην κοροϊδευόμαστε– ο αντισημίτης Μιχαλολιάκος που ούρλιαζε ότι τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ακονίζουν τις ξιφολόγχες τους στα πεζοδρόμια για να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς τους, ο θαυμαστής του Φύρερ, Χρήστος Παππάς που έβαζε ακόμη και μωρά να φοράνε τη σβάστικα και να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ», και το πρωτοπαλίκαρο της ηγεσίας Ηλίας Κασιδιάρης που γρονθοκόπησε σε τηλεοπτικό στούντιο τη Λιάνα Κανέλλη, έφτυνε κάμεραμεν και έβριζε χυδαία δημοσιογράφους και βουλευτές των άλλων κομμάτων, δεν μπήκαν μόνοι τους στη Βουλή. Τους έστειλαν εκεί με την ψήφο τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες πολίτες. Μάλιστα, το απόλυτο ρεκόρ ψήφων της ναζιστικής οργάνωσης ήταν στις πρώτες κάλπες μετά τη δολοφονία Φύσσα. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014: η Χρυσή Αυγή πήρε 536.913 ψήφους, δηλαδή 9,39% της λαϊκής ψήφου. Ο Παύλος Φύσσας είχε δολοφονηθεί από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά οκτώ μήνες νωρίτερα – τον Σεπτέμβρη του 2013! Αυτοί οι 536.913 Ελληνες δεν παραπλανήθηκαν από τη Χρυσή Αυγή και τους μαυροφορεμένους μποντιμπίλντερ της. Ανέχτηκαν ή και στήριξαν τους ναζί, ψηφίζοντας συνειδητά το κόμμα του Μιχαλολιάκου, επιδοκιμάζοντας έτσι τις επιθέσεις βίας των ταγμάτων ασφαλείας της Χρυσής Αυγής. Εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεσή τους με τα συστημικά κόμματα που είχαν κυβερνήσει τη χώρα.
Και αν τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, με υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Νίκο Δένδια και λειτουργούς της Δικαιοσύνης τον Ισίδωρο Ντογιάκο, την Ευτέρπη Κουτζαμάνη και τον Χαράλαμπο Βουρλιώτη δεν συγκέντρωναν σε μία τις δεκάδες δικογραφίες από τις επιθέσεις και τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, δεν οδηγούσαν στην παραπομπή της οργάνωσης και στην προφυλάκιση της ηγεσίας της, είναι πολύ πιθανόν ότι οι ναζιστές θα ήσαν ακόμη στη Βουλή και θα συνέχιζαν να τρομοκρατούν την ελληνική κοινωνία.
Δυστυχώς, την τακτική της ανοχής με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, ακολούθησαν κάποια αριστερά κόμματα της ελληνικής Βουλής. Χάιδεψαν τα αυτιά των ψηφοφόρων του ναζιστικού μορφώματος για να ενισχύσουν τη δύναμή τους, π.χ. στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014, ενώ επέδειξαν απαράδεκτο καιροσκοπισμό για να περάσουν νομοσχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και εν συνεχεία, παραμονές των εκλογών του 2019, άλλαξαν και τους ποινικούς κώδικες για να πέσουν στα μαλακά οι «φίλα προσκείμενοι» μπαχαλάκηδες και αναρχοαυτόνομοι με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί μια στενή πολιτική σχέση. Και από σπόντα ωφελήθηκαν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της δεξιάς βίας.
Και μπορεί με τη Χρυσή Αυγή, του Μιχαλολιάκου, του Παππά και του Κασιδιάρη, να έχουμε τελειώσει. Αν και θα έχουν δικαίωμα και μέσα από τη φυλακή (όσοι οδηγηθούν εκεί) να κατέβουν στις εκλογές και να διεκδικήσουν τη λαϊκή ψήφο, ο λαός τους έχει ήδη γυρίσει την πλάτη.
Με τη βία όμως, δεξιά και αριστερή, έχουμε ακόμη μέλλον. Οχι μόνο γιατί 16 ακροδεξιές παραφυάδες εξακολουθούν να δρουν στην ελληνική κοινωνία με εθνικιστικού περιεχομένου φιλοδοξίες, όπως αποκαλύπτει έκθεση της ΕΛ.ΑΣ. (ρεπορτάζ Γ. Σουλιώτη στη σελ. 11). Αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν ακόμη κόμματα της Αριστεράς που παραμένουν προσδεδεμένα στο άρμα της βίας. Ποντάρουν στον διχασμό της κοινωνίας, δικαιολογούν τις βιαιοπραγίες και τη ρητορική του μίσους κατά των μνημονιακών κομμάτων και συνεχίζουν να χαϊδεύουν τους διάφορους ακραίους αριστεριστές που κοιμούνται και ξυπνούν με φωτογραφίες του Βελουχιώτη και των Ερυθρών Ταξιαρχιών στα εικονίσματα.
Οσο όμως υπάρχουν φορείς που στηρίζουν τον τυφλό πολιτικό φανατισμό και φλερτάρουν με τη βία και τον κοινωνικό διχασμό, θα υπάρχει εύφορο έδαφος για να απλώσει τις ρίζες του το τέρας του φασισμού που δυναμώνει σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικής απομόνωσης.