Η απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή μπορεί όντως να χαρακτηριστεί «ιστορική» για διάφορους λόγους. Εδωσε τη σωστή απάντηση σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να υποδυθούν τους «φυρερίσκους» προσφεύγοντας σε χιτλερικές μεθόδους, απέδειξε ότι το δημοκρατικό πολίτευμα έχει τις δυνατότητες και τα νόμιμα μέσα για να αντιμετωπίσει εκείνους που το απειλούν αρκεί να υπάρχει η ανάλογη βούληση, δικαίωσε τα θύματα, όπως την τραγική μητέρα του Παύλου Φύσσα και όσους τη στήριξαν, που είχαν το σθένος να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στα ελληνικά κακέκτυπα των ναζί και να ζητήσουν την τιμωρία τους. Ακόμη περισσότερο, η απόφαση ήλθε την κατάλληλη στιγμή. Σε μια συγκυρία με βασικά στοιχεία την πληθώρα αυταρχικών ηγετών και τη μεγάλη αστάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς οι κοινωνίες δοκιμάζονται σφόδρα από την πανδημία, την οικονομική δυσπραγία που αυτή προκαλεί, ταυτόχρονα με πολιτική ρευστότητα. Κάπως έτσι «δοξάστηκε» ο Χίτλερ…
Τα δεδομένα της εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής ήταν πολιτικώς αναμφισβήτητα. Εμενε μόνο η (ομόφωνη) δικαστική απόφαση για να πιστοποιηθεί ότι ήταν και λειτουργούσε ως εγκληματική οργάνωση και όχι ως κόμμα ενταγμένο στο πλαίσιο της δημοκρατίας με αντίστοιχες συμπεριφορές. Και σωστά επίσης η απόφαση χαιρετίστηκε με ανακούφιση από κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», πολίτες και μίντια, έστω και αν υπάρχει μπόλικη υποκρισία σε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό. Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα χρόνια από το… μεγαλειώδες πέρασμα της Χρυσής Αυγής από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής και της ελληνικής κοινωνίας και δεν είναι δυνατόν τώρα η δικαστική καταδίκη των ηγετικών στελεχών να εκλαμβάνεται ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που γιάτρεψε όλες τις αμαρτίες και τις αναπηρίες των κομμάτων, του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Γιατί τέτοιες διαστάσεις πάει να πάρει…
Με λίγα λόγια, δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να λησμονηθεί, πού, πότε, πώς και γιατί επωάστηκε το «αυγό του φιδιού» και μέσα από αυτό ξεπετάχτηκε η Χρυσή Αυγή. Η οποία από 0,29% και 19.624 ψήφους στις εκλογές του 2009, έφτασε στο 6,97% και 446.894 ψήφους το 2012, πήρε 6,28% και 379.722 ψήφους το 2015 και μόλις πριν από 15 μήνες τιμήθηκε με 2,93% και 165.696 ψήφους, αποτυγχάνοντας στο «τσακ» να «κοσμήσει με την παρουσία της» πάλι το ελληνικό Κοινοβούλιο. Με αυτή την έννοια, η δικαστική απόφαση δεν επιτρέπει να ξεχάσουμε, ούτε αθωώνει όσους συμμετείχαν το 2011 ως δήθεν «αγανακτισμένοι» και σε αγαστή σύμπνοια με τους Μιχαλολιάκους, τους Παππάδες, τους Λαγούς, τους Κασιδιάρηδες, τους Γερμενήδες, τους Παναγιώταρους, τους Ματθαιόπουλους και τους άλλους φαιοχίτωνες, στις απόπειρες κατάληψης της Βουλής και κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τότε που το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή»!
Δεν δικαιολογούνται δηλαδή οι οπορτουνιστές –έχουν όνομα και επώνυμο, απόδειξη οι φωτογραφίες τους για όποιον ενδιαφέρεται– που έστηναν πολιτικές καριέρες στις πλατείες εκείνη την περίοδο, ούτε όμως και οι άλλοι του πολιτικού συστήματος, που χάιδευαν τους «Αγανακτισμένους» προσδοκώντας κομματικά οφέλη. Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις (του γ.γ. του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπα) ότι δεν αντιλαμβάνονται ποιους έχουν δίπλα τους, εννοώντας τους φασίστες. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι στις συναθροίσεις των «Αγανακτισμένων» βρήκε τη θαλπωρή και τη στήριξη η Χρυσή Αυγή για να εδραιωθεί πολιτικά, εύφορο έδαφος προσέφεραν όμως τότε και στη συνέχεια και άλλοι παράγοντες. Ο λανθάνων φασισμός που διακρίνεται και σήμερα ευκρινέστατα σε καθημερινές συμπεριφορές μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ο εθισμός στη βία που επέτρεπε τη δράση των χρυσαυγιτών, η δημοσιότητα που προσέφεραν απλόχερα δημοσιογράφοι και μίντια στα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, το γεγονός ότι στην προεκλογική περίοδο του 2012 οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ ασκούσαν τρομοκρατία εις βάρος των πασόκων, ενώ έως τις εκλογές του 2015 αποκαλούσαν τους πολιτικούς αντιπάλους τους «Τσολάκογλου» και «γερμανοτσολιάδες».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ανδρώθηκε η Χρυσή Αυγή και δεν σημαίνει πολλά η σταδιακή εγκατάλειψή της από ψηφοφόρους πριν από την καταδίκη της στα δικαστήρια. Δεν είναι «αθώοι» όσοι την ψήφισαν παρά τα βίαια χαρακτηριστικά της. Η δικαστική απόφαση δεν αθωώνει κανένα. Ούτε τους κατηγορούμενους χρυσαυγίτες, ούτε εκείνους που «έστρωσαν το χαλί» ή ιδιοτελώς τους ανέχθηκαν, ούτε και όσους «παρασύρθηκαν» και τους ψήφισαν για αντίδραση. Θα το ξανακάνουν στην πρώτη ευκαιρία…